Robert Bly beroemde citaten

De innerlijke jongen in een rommelig gezin kan jarenlang beschaamd, binnengevallen, teleurgesteld en verlamd blijven. "Ik ben een slachtoffer," zegt hij, steeds weer; en dat is hij. Maar juist die identificatie met slachtofferschap houdt het zielenhuis open en beschikbaar voor nog meer invasies. De meeste Amerikaanse mannen hebben tegenwoordig niet genoeg ontwaakte of levende krijgers binnen om hun zielenhuizen te verdedigen. En de meeste mensen, mannen of vrouwen, weten niet hoe echte uiterlijke of innerlijke krijgers eruit zouden zien of zouden voelen.

Elke middag als de wijzers om twaalf uur aankomen, wil ik de twee armen aan elkaar binden en de bank uitlopen met tijd in zakken.

De deur naar de ziel is ontgrendeld; je hoeft de deurwachter niet te behagen, de deur voor je is van jou, bedoeld voor jou, en de deurwachter gehoorzaamt wanneer er tegen je wordt gesproken.

Het is goed als je je vleugels laat groeien op weg naar beneden.

Het begin van de liefde is een verschrikking van de leegte.

Wild zijn is niet gek of psychotisch zijn. Ware wildheid is een liefde voor de natuur, een genot in stilte, een stem die vrij is om spontane dingen te zeggen, en een uitbundige nieuwsgierigheid in het gezicht van het onbekende.

Ik ben alleen trots op die dagen die in onverdeelde tederheid voorbijgaan.

Ik wil niets anders van je dan je te zien.

Rumi is verbazingwekkend, vruchtbaar, overvloedig, bijna meer een prikkelbare bibliotheek van poëzie dan een persoon.

... waar de wond van een man is, daar zal zijn genie zijn.

Elk deel van onze persoonlijkheid dat we niet liefhebben, zal vijandig tegenover ons worden.

Elk deel van jou dat je niet liefhebt, zal achteruitgaan en vijandig tegenover je worden.

Wat betekent het als een man verliefd wordt op een stralend gezicht in de kamer? Het kan betekenen dat hij wat zielswerk te doen heeft. Zijn ziel is het probleem. In plaats van de vrouw te achtervolgen en te proberen haar alleen te krijgen, weg van haar man, moet hij zelf alleen gaan, misschien naar een berghut, voor drie maanden, gedichten schrijven, een rivier af kanoën en dromen. Dat zou sommige vrouwen veel moeite besparen.

Mijn gevoel is dat poëzie ook een genezingsproces is, en wanneer iemand dan probeert poëzie te schrijven met diepte of schoonheid, zal hij zich geleid voelen langs paden die hem zullen genezen, en dit is eigenlijk belangrijker dan welke poëzie dan ook die hij schrijft.

Zoals het gezegde luidt: Je kunt net zo goed jezelf zijn; iedereen is bezet.

Ik ben opgestaan tot een lichaam dat nog niet geboren is, bestaande als een licht rond een lichaam waardoor het lichaam beweegt als een glijdende maan.

De beste presentatoren hebben gesprekken met hun publiek.

Tegen de tijd dat een man 35 is, weet hij dat de beelden van de juiste man, de stoere man, de ware man die hij op de middelbare school heeft ontvangen, niet werken in het leven.

Mannelijke initiatie beweegt niet in de richting van machoisme; integendeel, het beweegt zich in de richting van het bereiken van een gecultiveerd hart voordat we sterven.

Sommige mannen leven met een onzichtbaar hinken, wankelen of slepen een been. Hun kinderen zijn vaak boos.

Elke moderne man heeft, liggend op de bodem van zijn psyche, een groot, primitief wezen bedekt met haar tot aan zijn voeten. Contact maken met deze wilde Man is de stap die het mannetje uit de jaren tachtig of het mannetje uit de jaren negentig nog moet zetten. Dat bucketing-out proces moet nog beginnen in onze hedendaagse cultuur.

Als een man, voorzichtig, zijn mank verbergt, moet iemand hem mank maken! Dingen doen het; de omgeving mank. De muren van het huis krijgen littekens, de auto gaat kapot; materie neemt het op.

Tragedies gaan over de diepten die bepaalde mannen oproepen en erop aandringen dat ze afdalen.

Eén op de drie zwarte mannen zit in een of andere vorm in het strafrechtelijk systeem. Hun wanhoop begint door de hele cultuur te resoneren; daarom willen kinderen in de buitenwijken rapmuziek.

Overal waar water is, verdrinkt iemand.

Mijn leven faalde op de dag dat ik geboren werd.

De taal die je gebruikt voor je gedichten moet de taal zijn die je gebruikt met je vrienden.

Er zijn veel mannen die gezonder zijn op de leeftijd van vijftig dan ze ooit eerder zijn geweest, omdat veel van hun angst is verdwenen.

Een lui deel van ons is als een tumbleweed. Het beweegt niet vanzelf. Soms is er veel depressie nodig om tumbleweeds in beweging te krijgen.

In het gewone leven kan een mentor een jonge man door verschillende disciplines leiden, hem helpen uit de jeugd naar de volwassenheid te brengen; en dat wordt op zijn beurt niet geassocieerd met lichaamsbouw, maar met het opbouwen en emotioneel lichaam dat in staat is meer dan één soort extase te bevatten.

Degenen onder ons die gedichten verzinnen, hebben afgesproken niet te zeggen wat de pijn is.

Transcendentie of onthechting, het verlaten van het lichaam, pure liefde, gebrek aan jaloezie-dat is de visie die we krijgen in onze cultuur, in het algemeen, als we denken aan het hoogste ding. . . . Een andere manier om ernaar te kijken is dat het doel van de persoon niet is om los te staan, maar om meer gehecht te zijn-om gehecht te zijn aan werken; om gehecht te zijn aan het maken van stoelen of iets dat iedereen helpt; om gehecht te zijn aan schoonheid; om gehecht te zijn aan muziek.

Wanneer een vader, die overdag afwezig is, om zes uur naar huis terugkeert, ontvangen zijn kinderen alleen zijn temperament, niet zijn onderwijs.

Ik heb dochters en ik heb zonen.Als een van hen een hand op mijn schouder legt, blinkende vis, draai je plotseling om in de diepe zee.

Twee vogels vliegen voorbij. Ze zijn ergens nodig.

We zijn niet gekomen om heel te blijven. We kwamen om onze bladeren te verliezen zoals de bomen, bomen die opnieuw beginnen.

Het terugwinnen van het heilige in ons leven brengt ons natuurlijk weer dicht bij de bronnen van poëzie.

Maar onze hevige emoties zeggen me dat we de hemel vele malen hebben geproefd: deze lekkernijen zijn overgebleven van een groter feest.

We maken de weg door te lopen.

Op een dag, terwijl ik een gedicht van Yeats bestudeerde, besloot ik de rest van mijn leven gedichten te schrijven. Ik herkende dat een enkel kort gedicht ruimte heeft voor Geschiedenis, Muziek, Psychologie, religieus denken, stemming, occulte speculatie, karakter en gebeurtenissen uit het eigen leven. Ik ben nog steeds verbaasd dat zulke verschillende stoffen onderdak en voeding kunnen vinden in een gedicht. Een gedicht kan in feite een soort voedende vloeistof zijn, zoals men gebruikt om een amoebe in leven te houden. Als een gedicht goed is voorbereid, kan het een beeld of een gedachte of inzichten over de geschiedenis of de psyche jarenlang levend houden, evenals onze verlangens en luchtige impulsen.

Wees voorzichtig hoe snel je je vuur weggeeft.

De kaars wordt niet aangestoken om licht te geven, maar om te getuigen van de nacht.

Wanneer iemand serieus een kunst nastreeft-schilderen, poëzie, beeldhouwkunst, componeren - meer dan twintig of dertig jaar, draagt de aanhoudende discipline de kunstenaar naar het platteland van verdriet, en die afdaling, die zo lang werd weerstaan, blijkt verkwikkend. . . . Naarmate ik ouder word, merk ik dat ik meer gevoed kan worden door verdriet en het kan onderscheiden van depressie.

We besteden ons leven tot we twintig zijn om te beslissen welke delen van onszelf we in de zak moeten stoppen, en we besteden de rest van ons leven aan het proberen ze er weer uit te krijgen.

Verdriet is de deur naar de gevoelens van een man.

De beste gedichten maken lange reizen. Ik hou het meest van poëzie die reist-terwijl ze op de menselijke schaal blijft-naar de andere wereld, die een plaats kan zijn die net zo gemakkelijk over het hoofd wordt gezien als de vleugel van een bij

Het is zeker een grote ramp voor een mens om geen obsessies te hebben.

De wereld behoort in de eerste plaats aan de doden, en we huren het slechts voor een korte tijd van hen. Ze creëerden het, ze schreven de literatuur en de liederen, en ze zijn diep geïnvesteerd in hoe kinderen worden behandeld, omdat de kinderen degenen zijn die het zullen laten doorgaan. Het idee dat ieder van ons het recht heeft om alles te veranderen is een diepe belediging voor hen.

De diepere vraag... is niet of oude religieuze vormen kunnen hervormen... maar of er nieuwe vormen van natuurgerelateerde spiritualiteit kunnen ontstaan...

Ik wist dat deze vriendschap met mezelf niet eeuwig kon duren.