Mark Strand beroemde citaten

laatste update : 5 september 2024

De toekomst begint altijd nu.
We zijn hier maar voor een korte tijd. En ik denk dat het zo ' n gelukkig ongeluk is, geboren, dat we bijna verplicht zijn om op te letten.
Voor sommigen van ons, hoe minder gezegd over de manier waarop we dingen doen, hoe beter.
Zodra je het niets begint te beschrijven, eindig je met iets.
Inkt stroomt uit de hoeken van mijn mond. Er is geen geluk zoals het mijne. Ik eet poëzie.
Pijn wordt gefilterd in een gedicht zodat het uiteindelijk plezier wordt.

En wat maakt het uit wanneer het licht de kamer binnenkomt waar een kind slaapt en de wakkere moeder, die haar ogen opent, meer dan wat dan ook wenst dat ze niet wordt verwond door wat ze niet kan noemen?
Die uren die werden besteed aan het koesteren van de gloed van een ingebeelde toekomst, van het worden meegesleept in stromen van belofte door een liefde of een passie die zo sterk was dat men zich voor altijd veranderd voelde en ervan overtuigd was dat zelfs het kleinste deeltje van de omringende wereld was belast met het doel van onmogelijke grootsheid; ah, ja, en men zou in de bomen opkijken en opgewonden raken door de door de wind losgemaakte rivier van bleke, gouden bladeren die naar beneden stroomden en door het hoge, melodieuze gezang van talloze vogels; die momenten, zo veel en zo lang geleden, komen nog steeds terug, maar kort, als vuurvliegjes in de geparfumeerde hitte van de zomer welterusten.
En in poëzie moet je je tenminste vrij voelen om te liegen. Dat wil zeggen, niet liegen, maar je voorstellen wat je wilt, de richting van het gedicht volgen.
Ze stond al jaren naast me, of was het een moment? Ik kan het me niet herinneren. Misschien hield ik van haar, misschien niet. Er was een huis en toen geen huis. Er waren bomen, maar er zijn er geen overgebleven. Als niemand het zich herinnert, wat is er dan? Jij, wiens momenten voorbij zijn, die drijft als rook in het hiernamaals, vertel me iets, vertel me alles.
In een veld ben ik de afwezigheid van veld. Dit is altijd het geval. Waar ik ook ben, ik ben wat ontbreekt.
Het kwam naar mijn huis. Het zat op mijn schouders. Je schaduw is van jou. Dat zei ik toch. Ik zei dat het van jou was. Ik heb het te lang bij me gedragen. Ik geef het terug.
Deze rimpels zijn niets, deze grijze haren zijn niets, deze maag die zakt van oud voedsel, deze gekneusde en gezwollen enkels, mijn verduisterende hersenen, ze zijn niets. Ik ben dezelfde jongen die mijn moeder altijd zoende.

We hebben allemaal redenen om te verhuizen. Ik beweeg om alles heel te houden.
Soms wist hij niet of hij sliep of dacht hij gewoon aan slaap.
Zelfs zo laat gebeurt het de komst van liefde, de komst van licht. Je wordt wakker en de kaarsen worden als vanzelf aangestoken, sterren verzamelen zich, dromen stromen in je kussens en sturen warme boeketten lucht op. Zelfs zo laat schijnen de botten van het lichaam en morgen valt het stof in adem.
Hoe die vuren brandden die er niet meer zijn, hoe het weer verslechterde, hoe de schaduw van de zeemeeuw spoorloos verdween. Was het het einde van een seizoen, het einde van een leven? Was het zo lang geleden dat het misschien nooit zo was? Wat is het in ons dat leeft in het verleden en verlangt naar de toekomst, of leeft in de toekomst en verlangt naar het verleden? (uit "Geen woorden kunnen het beschrijven")
We lezen het verhaal van ons leven alsof we erin zitten alsof we het geschreven hebben.
Veel mensen lijken te denken dat het schrijven van poëzie de moeite waard is, ook al loont het bijna niets en wordt het niet zo veel gelezen als het zou moeten zijn.
Ik zou zeggen dat Amerikaanse poëzie altijd een poëzie van persoonlijk getuigenis is geweest.

Ik ben niet bezig met waarheid, noch met conventionele opvattingen over wat mooi is.
Maar ik heb de neiging om het expressieve deel van mij als nogal vervelend te beschouwen - nooit nieuwsgierig of ontvankelijk, maar blind en egoïstisch.
Een leven is niet voldoende verheven voor poëzie, tenzij het leven natuurlijk een kunst is geworden.
Poëzie is iets dat gebeurt op universiteiten, in creatieve schrijfprogramma ' s of in Engelse afdelingen.
Poëzie is, eerste en laatste, taal-de rest is vulmiddel.
Het aantal mensen dat gedichten schrijft is enorm, en hun redenen om dat te doen zijn talrijk, zoveel kan worden verondersteld uit de stapels inzendingen.
Poëzie gaat over vertragen. Je gaat zitten en je leest iets, je leest het opnieuw, en het onthult een beetje meer, en er komen dingen aan het licht die je nooit had kunnen voorspellen.

Het leven maakt het schrijven van poëzie noodzakelijk om te bewijzen dat ik echt oplet.
Om het woordenboek van het hiernamaals te openen en te ontdekken wat men vermoedde, dat het enige woord erin niets is.
Ik heb God niet ontmoet en ik ben niet in de hemel geweest, dus ik ben sceptisch,
Het lijkt nauwelijks de moeite waard om te wijzen op de kortzichtigheid van die beoefenaars die ons willen laten geloven dat de vorm van het gedicht slechts de vorm ervan is.
Ik denk dat de beste Amerikaanse poëzie de poëzie is die de middelen van poëzie gebruikt in plaats van de gebreken of triomfen van de persoonlijkheid van de dichter te exploiteren.
Ik kan zeker niet voor alle culturen of alle samenlevingen spreken, maar het is duidelijk dat poëzie in Amerika een zeer marginaal doel dient. Het is geen onderdeel van de culturele mainstream.
En toch, in een cultuur als de Onze, die is gegeven aan materiële gemakken, en verslaafd aan vormen van entertainment die onmiddellijke bevrediging bieden, is het verrassend dat er zoveel poëzie wordt geschreven.

Er is een bepaald punt, wanneer je autobiografische dingen schrijft, waar je jezelf niet verkeerd wilt voorstellen. Het zou oneerlijk zijn.
Als elk staatshoofd en elke regeringsfunctionaris een uur per dag poëzie zou lezen, zouden we in een veel menselijker en fatsoenlijker wereld leven.
In een veld ben ik de afwezigheid van veld.Dat is altijd het geval. Waar ik ook ben, ik ben wat ontbreekt. Als ik loop, scheid ik de lucht en beweegt de lucht altijd naar binnen om de ruimte te vullen waar mijn lichaam is geweest. We hebben allemaal redenen om te verhuizen. Ik beweeg om alles heel te houden.
Meestal wordt een leven dat in een gedicht is veranderd, verkeerd voorgesteld.
Een gedicht is een plaats waar de omstandigheden van beyondness en withinness voelbaar worden gemaakt, waar zich voorstellen is voelen wat het is om te zijn.Het stelt ons in staat om het leven te hebben dat ons wordt ontzegd omdat we het te druk hebben met leven.Nog paradoxaler is dat poëzie ons in staat stelt in onszelf te leven alsof we net buiten het bereik van onszelf zijn.
Als we in de zon lopen, zijn onze schaduwen als schepen van stilte.
Vanuit de schaduw van koepels in de stad van koepels, kwam een sneeuwvlok, een sneeuwstorm van één, gewichtloos, je kamer binnen en maakte zijn weg naar de arm van de stoel waar je, opkijkend uit je boek, het zag op het moment dat het landde. Dat was alles wat er was.

Elk moment is een plek waar je nog nooit bent geweest.
Zelfs zo laat gebeurt het: de komst van liefde, de komst van licht.
Als ik loop, scheid ik de lucht en altijd beweegt de lucht naar binnen om de ruimtes te vullen waar mijn lichaam is geweest.
..In een andere tijd zal wat niet gezien kan worden ons definiëren, en we zullen ertoe aangezet worden te zeggen dat taal een dwaling is, en dat alle dingen door representatie onrecht worden aangedaan. Het zelf, zullen we zeggen, kan nooit gezien worden met een vermomming, en nooit gezien worden zonder een.
Ik geloof dat alle poëzie formeel is in die zin dat ze binnen grenzen bestaat, grenzen die ofwel door traditie worden geërfd of grenzen die de taal zelf oplegt.
De werkelijkheid van een gedicht is zeer spookachtig. Het suggereert, het suggereert, het suggereert opnieuw.
Het is moeilijk om humor te schrijven.