Wallace Stevens beroemde citaten

De verbeelding is een van de krachten van de natuur.

De weg door de wereld is moeilijker te vinden dan de weg er voorbij.

Het mooiste van de wereld is natuurlijk de wereld zelf.

De zomernacht is als een perfectie van denken.

De menselijke natuur is als water. Het heeft de vorm van zijn container.

De enige keizer is de keizer van het ijs.

We leven in een oude chaos van de zon.

Ik dacht hoe volkomen we de aarde hebben verlaten, in de zin dat we haar uit onze gedachten hebben uitgesloten. Er zijn maar weinigen die zijn fysieke omvang, zijn ruwe enormiteit beschouwen. Het is nog steeds een ongelijksoortig Monster, vol eenzaamheid, onvruchtbaarheid, wildernis. Het maakt nog steeds Dwergen, beangstigt, verplettert. De rivieren brullen nog steeds,de bergen storten nog steeds, de winden breken nog steeds. De mens is een zaak van steden. Zijn tuinen, boomgaarden en velden zijn slechts schrapen. Op de een of andere manier is het hem echter gelukt het gezicht van de reus uit zijn ramen te sluiten. Maar de reus is er toch.

De lezer werd het boek; en de Zomernacht Was als het bewuste wezen van het boek.

Nauwkeurigheid van observatie is het equivalent van nauwkeurigheid van denken.

God en de verbeelding zijn één... Hoe hoog die hoogste kaars het donker verlicht.

Misschien hangt de waarheid af van een wandeling rond het meer.

Alles is ingewikkeld; als dat niet zo was, zou het leven en de poëzie en al het andere saai zijn.

De dood is de moeder van de schoonheid. Alleen het bederfelijke kan mooi zijn, daarom zijn we onbewogen door Kunstbloemen.

Het is niet altijd gemakkelijk om het verschil te zien tussen denken en uit het raam kijken.

De verbeelding verliest vitaliteit als het ophoudt zich te houden aan wat echt is. Wanneer het zich aan het onwerkelijke hecht en het onwerkelijke intensiveert, terwijl het eerste effect buitengewoon kan zijn, is dat effect het maximale effect dat het ooit zal hebben.

Het onvolmaakte is ons paradijs.

Ik voel nog steeds de behoefte aan een onvergankelijke gelukzaligheid.

De rivier beweegt. De merel moet vliegen.

Het is niet elke dag dat de wereld zichzelf in een gedicht rangschikt.

Opvattingen zijn kunstmatig. Percepties zijn essentieel.

De mensen in de wereld, en de objecten daarin, en de wereld als geheel, zijn geen absolute dingen, maar integendeel, zijn de verschijnselen van waarneming... Als we allemaal hetzelfde waren: als we miljoenen mensen waren die do, re, mi, in unisono zeiden, zou één dichter genoeg zijn... Maar we zijn niet alleen, en alles moet de hele tijd worden uitgelegd, omdat, als mensen leven en sterven, ieder leven en dood voor zichzelf waarneemt, en meestal door en in zichzelf, er een nieuwsgierigheid ontwikkelt naar de waarnemingen van anderen. Dit is wat het mogelijk maakt om nieuwe dingen over oude dingen te zeggen.

De filosoof bewijst dat de filosoof bestaat. De dichter geniet van het bestaan.

New York is een veld van onvermoeibare en antagonistische belangen ongetwijfeld fascinerend maar verschrikkelijk onwerkelijk. Iedereen kijkt naar iedereen, een dwaze menigte die op spiegels loopt.

De wereld om ons heen zou verlaten zijn, behalve de wereld in ons.

Het is het onbekende dat de vurigheid van geleerden opwekt, die, alleen al in het bekende, zouden verschrompelen van verveling.

In de poëzie moet je de woorden, de ideeën en de beelden en ritmes liefhebben met al je vermogen om van alles te houden.

God is in mij, of anders niet.

Arme, lieve, domme lente, die haar jaarlijkse verrassing voorbereidt!

De dichter is de priester van het onzichtbare.

Ze zeiden: 'Je hebt een blauwe gitaar, je speelt de dingen niet zoals ze zijn. De man antwoordde: 'de dingen zoals ze zijn / zijn veranderd op de blauwe gitaar.'

Een dichter kijkt naar de wereld zoals een man naar een vrouw kijkt.

Het is noodzakelijk voor elke originaliteit om de moed te hebben om een amateur te zijn.

De verbeelding is de macht van de mens over de natuur.

Er bestaat niet zoiets als het leven; of als dat zo is, is het sneller dan het weer, sneller dan welk personage dan ook. Het is meer dan een scène: van de guillotine of van een glamoureuze ophanging.

Het kan zijn dat de onwetende man, alleen, enige kans heeft om zijn leven te paren met het leven dat de sensuele, parelachtige echtgenoot is, het leven dat vloeiend is in zelfs het wintriest brons.

Fromage en koffie en cognac en geen goden.

Metafoor creëert een nieuwe werkelijkheid waarvan het origineel onwerkelijk lijkt.

Het is tijd die in de borst slaat en het is tijd dat tegen de geest slaat, stil en trots, de geest die weet dat hij door de tijd wordt vernietigd.

De oude bruine kip en de oude blauwe hemel, tussen de twee leven we en sterven we het gebroken karrenwiel op de heuvel.

In het Europese denken in het algemeen, in tegenstelling tot het Amerikaanse, hebben kracht, leven en originaliteit een soort gemakkelijke, professionele uitdrukking. Amerikaans-aan de andere kant, wordt uitgedrukt in een enthousiaste amateuristische manier. Een Europeaan geeft een gevoel van reikwijdte, van onderzoek, van overweging. Een Amerikaan is gespannen, sensationeel. De ene is artistiek goud; de andere is goud.

De geest is het grote gedicht van de winter, de man, die, om te vinden wat voldoende is, Romantische huurwoningen van roos en ijs vernietigt....

God is genadig voor een aantal zeer bijzondere mensen.

Alles is mooi als je zegt dat het dat is.

Het is de taal van de armoede die ons het meest zoekt. Het is ouder dan de oudste toespraak van Rome. Dat is het tragische accent van de scène.

Zeg X dat spraak geen vuile stilte is. Het is stilte die nog vuiler wordt gemaakt.

Wat is er in het leven behalve iemands ideeën, goede lucht, goede vriend, wat is er in het leven?

Het is de geest die is geweven, de geest die werd gescheurd en getuft in achterblijvende donder en verbrijzelde zon.

De geest is kleiner dan het oog.

De leukste filosofen en overdenkers, hun evocaties zijn de spraak van wolken.