Robert Lowell beroemde citaten

Als jeugd een gebrek is, is het er een die we te snel ontgroeien.

Soms is niets zo solide voor mij als schrijven - Ik veronderstel dat dat is wat een roeping betekent - soms een kwelling, een slecht geweten, maar al met al, doel en richting.

Maar soms lijkt alles wat ik schrijf met de Versleten kunst van mijn oog een momentopname

Die gezegende structuren, plot en rijmen-waarom helpen ze me niet nu ik iets ingebeeld wil maken, niet herinnerd?

Wat kan de duif van Jezus je nu anders geven dan wijsheid, ballingschap? Sta op en leef, de duif heeft een olijftak meegebracht om te eten.

Ik zal Christus vangen met een ingevette worm, en wanneer de Prins der duisternis mijn bloed naar zijn Stygian term stalkt . . . Op het water loopt de man-Visser.

Eens was vissen een konijnenpoot - o wind waait koud, o wind waait heet

Wentelen in deze bloederige stal, ik werp voor vis die mijn oog behaagde

de scythers, tijd en dood, geleide sprinkhanen, bewegen zich op de boom van de adem

Medelijden met de planeet, alle vreugde weg van deze zoete vulkanische kegel

Het is nacht, en het is ijdelheid, en de ouderdom zwartt het hart van Adam. Angst, de gele Pieper, snavelt zijn kooi.

Het leven begint te gebeuren. Mijn gehoopte echtgenoot laat zijn huisgeschillen vallen en gaat de straat op om prostituees te zoeken

Ik ben zelf de hel; niemand is hier

Poëzie is niet het verslag van een gebeurtenis: het is een gebeurtenis.

Het is een krachtig en serieus boek, zo goed als alles in proza of poëzie geschreven door een 'beat' schrijver, en een van de meest levende boeken geschreven door een Amerikaan in jaren. Ik zie niet in hoe het als immoreel kan worden beschouwd.

Hun monument steekt als een Visbeen in de keel van de stad.

Uiteindelijk is er geen einde.

Overal vliegen gigantische gevleugelde auto ' s naar voren als vissen; een wilde onderdanigheid glijdt voorbij op vet.

Op 22 September, Meneer, barst de tak met ongeplukte appels, en bij zonsopgang breekt de kleine mondbas water, vol met spawn.

Ik wil me verontschuldigen voor het plagen van u met zoveel telefoontjes afgelopen November en December. Wanneer het 'enthousiasme' op me afkomt, gaat het gepaard met een koortsachtig reiken naar mijn vrienden. Na het einde huiver ik en verwelk.

Ik weet zeker dat schrijven geen ambacht is, dat wil zeggen, iets waarvoor je de vaardigheden leert en blijft uitkomen. Het moet komen van een diepe impuls, diepe inspiratie. Dat kan niet worden onderwezen, het kan niet zijn wat je gebruikt in het onderwijzen.

Praten over het verleden is als een kat die probeert uit te leggen een ladder af te klimmen,

De geschiedenis moet leven met wat hier was, vastklampen en dicht bij het rommelen van alles wat we hadden - het is zo saai en gruwelijk hoe we sterven, in tegenstelling tot schrijven, het leven nooit eindigt.

We zijn allemaal oldtimers, ieder van ons heeft een gesloten scheermes.

Heb medelijden met de planeet, alle vreugde verdwenen uit deze zoete vulkanische kegel; vrede aan onze kinderen wanneer ze in kleine oorlog vallen op de hiel van kleine oorlog-tot het einde der tijden om de aarde te bewaken, een geest die voor altijd verloren gaat in onze eentonige sublieme

Ik zag de spinnen marcheren door de lucht, zwemmen van boom tot boom die schimmel dag in eind augustus toen het hooi kwam Kraken naar de schuur.

Ik zag de spinnen marcheren door de lucht, zwemmen van boom tot boom die schimmel dag in eind augustus toen het hooi kwam Kraken naar de schuur. Maar waar de wind westelijk is, waar knoestige November de spinnen in de verschijningen van de hemel laat vliegen, doen ze niets anders dan hun gemak en sterven ze dringend naar het oosten te slaan naar zonsopgang en de zee;

En blauw-long ' d kameraden die aan het doden waren.

Uiteindelijk is elke hypochonder zijn eigen profeet.

Middelbare leeftijd op vijfenveertig, wat nu? Op elke hoek ontmoet ik mijn vader, mijn leeftijd, nog steeds in leven.

De Heer overleeft de regenboog van zijn wil.

Ik werd overmand door een aanval van pathologisch enthousiasme.