Amy Lowell beroemde citaten

Poëzie, veel meer dan fictie, onthult de ziel van de mensheid.

Kunst is het verlangen van een mens om zich uit te drukken, om de reacties van zijn persoonlijkheid op de wereld waarin hij leeft vast te leggen.

Alle boeken zijn dromen of zwaarden, je kunt ze snijden, of je kunt ze verdoven, met woorden.

Seksuele liefde is het meest verbazingwekkende feit van het universum en het meest magische mysterie dat onze arme blinde zintuigen kennen.

Toen u kwam, was u als rode wijn en honing, en de smaak van u verbrandde mijn mond met zijn zoetheid.

Haat is roofzuchtige giersnavels die neerdalen op een plaats van schedels.

Geluk, voor sommigen, opwinding; is, voor anderen, louter stagnatie.

Een man moet af en toe worden opgeofferd om voor de volgende generatie mensen te zorgen.

Geluk: we voelen het zelden. Ik zou het kopen, smeken, stelen, betalen in munten van druipend bloed voor dit ene transcendente goed.

Moon! Moon! Ik ben gevoelig voor jou. Heb medelijden met me en drenk me in eenzaamheid.

Tijd! Vreugdeloos embleem van de hebzucht van miljoenen, dief van het beste dat de aarde kan geven.

Ik weet dat een geloofsbelijdenis het omhulsel is van een leugen.

Ik ga op en neer In mijn jurk. Prachtig gekleed, uitgebeend en gebleven.

Nergens een zachtheid over mij, alleen walvisbeen en brokaat.

Onder mijn verstijfde jurk Is de zachtheid van een vrouw die in een marmeren bassin badt

In mijn stijve, Brocade jurk. Met mijn gepoederde haar en juwelenwaaier, ben ik ook een zeldzaam patroon.

Vraag een schrijver niet waar hij aan werkt. Het is alsof je iemand met kanker vraagt naar de voortgang van zijn ziekte.

Zelfs pijn * * * * * om levendiger te leven.

Een zwarte kat tussen rozen, flox, lila-mist onder een kwart maan, de zoete geuren van heliotrope en nachtgeurende bouillon. De tuin is erg stil. Het is verdoofd met maanlicht, tevreden met parfum...

Je bent ijs en vuur de aanraking van jou brandt mijn handen als sneeuw.

Onder mijn verstijfde jurk Is de zachtheid van een vrouw die in een marmeren bassin badt, een bassin in het midden van zo dikke Hagen dat ze haar minnaar niet kan zien verbergen, maar ze vermoedt dat hij in de buurt is, en het glijden van het water lijkt het strelen van een lieve Hand op haar.

Het leven is een stroom waarop we bloemblaadje voor bloemblaadje de bloem van ons hart strooien; het einde verloren in de droom, ze zweven voorbij ons Uitzicht, we zien alleen hun blije, vroege begin. Vol hoop, vol vreugde, verstrooien wij de bladeren van onze openende Roos; hun wijder wordende reikwijdte, hun verre werk, zullen wij nooit weten. En de stroom als het stroomt veegt ze weg, elk is gegaan steeds verder in oneindige wegen. Wij alleen blijven terwijl de jaren zich haasten, ging de bloem voort, hoewel de geur nog steeds blijft.

Alles wat sterfelijk is heeft onsterfelijke momenten

Ik ben moe, geliefden, van het verscheuren van mijn hart tegen het gebrek aan u; van het in kleine inktdruppels te persen en het te posten.

Als ik van je wegga, slaat de wereld dood als een slappe trommel.

Seringen, valse Blauw, Wit, paars, Kleur van lila, uw grote puffs van bloemen zijn overal in dit mijn New England ... Seringen in binnenplaatsen die een rustig gesprek voeren met een vroege maan; seringen die naar een verlaten huis kijken;... Seringen, door de wind geslagen, wankelend onder een scheve schok van bloei, je bent overal.

Hoeveel mooier is de maan, die naar beneden schudt door de met Gauff bedekte takken van een pruimenboom; de maan die wankelt over een bed van tulpen; de maan, nog steeds, op je gezicht. Jij straalt, geliefden, jij en de maan. Maar wat is de reflectie?

Rapture ' s zelf bestaat uit drie delen verdriet.

Jeugd veroordeelt; volwassenheid vergoelijkt

Dus met het stuk van de witte weg voor me, stralende sneeuwkristallen die door de zon worden regenboog, velden die wit zijn, bevlekt met lange, koele, blauwe schaduwen, sterk met de kracht van mijn paard terwijl we rennen. Vreugde in de aanraking van de wind en het zonlicht! Joy! Met de krachtige aarde ben ik één.

Oh! Om een bloem te zijn die knikt in de zon, buigt, en dan opspringt terwijl de wind loopt.

Om Vers libre te begrijpen, moet men alle verlangen opgeven om daarin het gelijkmatige ritme van metrische voeten te vinden. Men moet de regels laten stromen zoals ze zullen stromen wanneer ze hardop worden voorgelezen door een intelligente lezer.

Ik moet gek zijn, of erg moe, wanneer de bocht van een blauwe baai achter een spoorweg schril en zoet voor mij Is als het plotselinge springen van een melodie, en de aanblik van een witte kerk boven dunne bomen op een stadsplein mijn ogen verbaast alsof het het Parthenon is.

Alleen onze dichters die vasthielden aan de Shakespeare-traditie, bereikten enige mate van succes. Maar Keats was de laatste grote vertegenwoordiger van die traditie, en we weten allemaal hoe dun, hoe weinig charme, de kopieën van Keats zijn geworden.

Grote emotie heeft altijd de neiging om ritmisch te worden, en uit die neiging zijn de vormen van kunst geëvolueerd. Kunst wordt pas kunstmatig als de vormen voorrang hebben op de emotie.

Zonder poëzie verhongeren en sterven de ziel en het hart van de mens.

Polyfonisch proza is een soort vrij vers, behalve dat het nog vrijer is. Polyfonisch maakt volledig gebruik van cadans, rijm, alliteratie, assonantie.

Bewaakt in de omhelzing van de oude rode muur, gerangschikt als soldaten in homo-gezelschap, staan de tulpen gerangschikt. Hier rijdt de infanterie het zonlicht in.

Nu ben je gekomen! Je beeft als een ster die Staat waar, achter de rand van de aarde, de zon is ondergegaan. Uw stem heeft over mijn hart gezongen, maar gevoelloos en stom, ik heb geen tonen om te antwoorden.

Poëzie is de meest geconcentreerde vorm van literatuur; het is de meest emotionele en krachtige manier waarop het denken kan worden gepresenteerd ...

Ik ontken nooit gedichten als ze komen; wat ik ook doe, wat ik ook schrijf, ik leg het opzij en let op het aankomende gedicht.

Ik denk niet dat iemand die geen dichter is, de pijn van het maken van een gedicht kan beseffen. Elke zenuw, zelfs elke spier, lijkt gespannen tot het breekpunt. Het gedicht zal niet worden ontkend; weigeren het te schrijven zou een grotere marteling zijn. Het scheurt zich een weg uit de hersenen, splintert en breekt zijn doorgang, en laat dat orgaan achter in de staat van een kwallenvis wanneer de taak is voltooid.

Mei is veel zonneschijn door kleine bladeren.

Hoe hard, hoe wanhopig hard is de weg van de experimentator in de kunst!

Hoe luid klokken kunnen tikken als een kamer leeg is, en men alleen is!

Mijn woorden zijn kleine kruiken voor u om te nemen en op een plank te zetten. Hun vormen zijn schilderachtig en mooi, en ze hebben veel aangename kleuren en lusten om ze aan te bevelen. Ook de geur van hen vult de kamer met zoetheid van bloemen en gemalen grassen.

Dichters zijn altijd de voorhoede van de literatuur; de voorhoede van het leven. Het is om deze reden dat hun erkenning zo langzaam komt.

Mijn! zijn mannen geen Blinder ' n mollen?

Oh! Om een vlinder stil te zijn, op een bloem, Knipoogend met zijn geschilderde vleugels, gelukkig in het uur.

Ik wil een zaak voor de rechter brengen: welvaart versus schoonheid, kassa ' s balanceren tegen het comfort van de ziel.