Edna St. Vincent Millay beroemde citaten

Mijn kaars brandt aan beide uiteinden; het zal de nacht niet duren; maar ach, mijn vijanden, en Oh, mijn vrienden - het geeft een prachtig licht!

Ik zal het gelukkigste zijn onder de zon! Ik zal honderd bloemen aanraken en er geen plukken.

De ziel kan de hemel in tweeën splitsen en het gezicht van God door laten schijnen.

Waar je vroeger was, is er een gat in de wereld, waar ik overdag constant rondloop en ' s nachts in Val. Ik mis je heel erg.

Ik ben blij dat ik zo weinig aandacht besteedde aan goed advies; als ik me eraan had gehouden, was ik misschien gered van enkele van mijn meest waardevolle fouten.

Zachtjes gaan ze, de mooie, de tedere, de vriendelijke; rustig gaan ze, de intelligente, de geestige, de dappere. Ik weet het. Maar Ik keur het niet goed. En ik ben niet ontslagen.

In de duisternis gaan zij, de Wijzen en de liefelijken.

Schoonheid is alles wat vreugde geeft.

Zie je, Ik ben een dichter, en niet helemaal goed in het hoofd, schat. Het is alleen dat.

Ik praat de hele tijd over jou, en opschepperig, tegen de ene of de andere persoon. Ik ben als de oude zeeman, die een verhaal in zijn hart had dat hij aan iedereen moest ontvouwen. Ik ben altijd iemand aan het knopen en zeg: "op een dag moet je mijn moeder ontmoeten."

Liefde is niet alles: het is geen vlees, noch drank, noch sluimer, noch een dak tegen de regen, noch een zwevende spar voor mensen die zinken.

En al de mooiste dingen die er zijn, komen eenvoudig, zo lijkt het mij.

De nacht valt snel. Vandaag is in het verleden.

Heer, Ik vrees dat u de wereld dit jaar te mooi hebt gemaakt.

Geef me een goed advies in je volgende brief. Ik beloof het niet te volgen.

Vlieg, eet ether, zie wat nog nooit gezien is; Vertrek, verdwaal, maar klim.

Giet wanhoop weg en spoel de beker. Eet geluk als brood.

Muziek Mijn wal, en mijn enige.

April komt als een idioot, gebrabbel en strooit bloemen.

Veilig op de stevige rots staan de lelijke huizen. Kom en zie mijn stralende paleis gebouwd op het zand!

De langste afwezigheid is minder gevaarlijk voor de liefde dan de verschrikkelijke beproevingen van onophoudelijke nabijheid.

jammer dat het hart traag is om te leren wat de snelle geest bij elke wending ziet.

Welke lippen Mijn lippen gekust hebben, en waar, en waarom, ben ik vergeten, en welke armen tot de morgen onder mijn hoofd hebben gelegen, maar de regen is vanavond vol geesten, die tikken en zuchten op het glas en luisteren naar antwoord, en in mijn hart roert er een stille pijn voor onopgemerkte jongens die zich niet meer om middernacht met een kreet tot Mij zullen wenden. Zo staat in de winter de eenzame boom, noch weet welke vogels één voor één zijn verdwenen, maar kent zijn takken meer stil dan voorheen: ik kan niet zeggen welke liefdes zijn gekomen en gegaan, Ik weet alleen dat de zomer een korte tijd in mij zong, dat in mij niet meer zingt.

Dus werd ik boos en nam een boek dat ik had en deed een lint om mijn haar om een voorbijgaande jongen te behagen. En: "Eén ding is niet te omzeilen-ik ben een slecht meisje geweest", zei ik; maar als ik er geen spijt van kan hebben, wel, dan kan ik net zo goed blij zijn!

Ik hou van de mensheid, maar ik haat mensen.

Een geest in marmer van een meisje waarvan je wist dat ze over een dag of twee van je zou houden.

O wereld, Ik kan u niet dichtbij genoeg houden!

Het leven moet doorgaan, Ik vergeet waarom.

De kindertijd Is het Koninkrijk waar niemand sterft.

Niet de waarheid, maar het geloof houdt de wereld in leven.

Mijn hele leven, na zorg langs de stoffige weg, heb ik teruggekeken op lieflijkheid en zuchtte ....

Alleen Euclides heeft Schoonheid kaal gezien. Laten allen die prat gaan op schoonheid hun mond houden en hen op de aarde leggen en ophouden over zichzelf na te denken, terwijl ze naar niets staren, nergens ingewikkeld getekend in vormen van veranderende afstamming; laten ganzen Gabbelen en sissen, maar helden zoeken bevrijding uit stoffige slavernij in lichtgevende lucht. O verblindend uur, o heilige, verschrikkelijke dag, toen eerst de schacht in zijn visioen van licht scheen, anatomisch! Alleen Euclides heeft Schoonheid kaal gezien. Gelukkig zij die, hoewel slechts één keer en dan maar ver weg, haar massieve sandaal in steen hebben horen zetten.

Ik word belaagd door schoonheid.

De schoonheid sluimert nooit; alles is in haar naam; maar de roos herinnert zich het stof waaruit ze kwam.

Schoonheid in alle dingen-nee, daar kunnen we niet op hopen; maar er is een plaats voor apart gezet.

Het hart wordt moe na een beetje van wat het een tijdje liefhad.

Gezegend zij de dood, die in marmer snijdt wat tot stof zou zijn gezonken!

Het leven moet doorgaan, ook al sterven goede mensen.

Het kwaad alleen heeft olie voor elk wiel.

Oh, kinderen, opgroeien tot avonturiers in sofistry, laat, laat, laat van degenen die de rood lezen om de roos te leren.

Martelaar vele malen moet zijn die zijn land vrij zou houden.

Ik had een beetje verdriet, geboren uit een kleine zonde.

Ik dronk bij elke wijnstok, de laatste was als de eerste. Ik vond geen wijn zo heerlijk als dorst.

Je schreef me een mooie brief, Ik vraag me af of je bedoelde dat het zo mooi was als het was. Ik denk dat je dat deed, want op de een of andere manier Weet ik dat je gevoel voor mij, hoe gering het ook is, van de aard van liefde is... Als je me zegt te komen, zal ik komen, met de volgende trein, net zoals ik ben. Dit is geen zachtmoedigheid, wees gerust; ik kom niet vanzelf door zachtmoedigheid; weet dat het een trotse overgave aan jou is.

Opgroeien is aan tafel zitten met mensen die gestorven zijn, die niet luisteren of spreken ...

Heer, Ik vrees dat u de wereld te mooi hebt gemaakt dit jaar mijn ziel is bijna uit mij-laat geen brandend blad vallen; prithee, laat geen vogel roepen.

Haar gazon ziet eruit als een weide, en als ze de plaats maait, laat ze de klaver staan en de kant van Koningin Anne.

Ik ben niet meer zo bang voor advocaten als vroeger. Het zijn lammeren in wolvenkleding.

Zou op dat moment de volle maan op de heuvel komen, en herinneringen die moeilijk te dragen zijn op het middaguur, bij maanlicht nog harder, zich vormen in de schaduwen van de bomen, - dingen die je niet kon sparen en leven, of zo dacht je, toch zijn deze allemaal verdwenen, en je bent er nog steeds, een man die niet meer is wat hij was, nog niet wat hij gepland had...

ik heb me niet neergelegd bij het afsluiten van liefdevolle harten in de harde grond. Zo is het, en zo zal het zijn, want zo is het geweest, tijd uit gedachten: in de duisternis gaan zij, de Wijzen en de liefelijken. Gekroond met lelies en met laurier gaan ze; maar ik ben niet ontslagen.