William C. Bryant beroemde citaten

Helaas! het moment grijpen waarop het hart naar het hart neigt, en een pak met passie drukken, Is niet het deel van een vrouw. Als de mens niet komt om de rozen te verzamelen waar ze staan, vervagen ze tussen hun gebladerte, ze kunnen zijn hand niet zoeken.

Ga uit onder de open hemel, en maak een lijst van de leringen van de natuur.

De maan is vol en rijdt hoog, overstroomt de kalme velden met licht. De lucht die in de zomerhemel zweeft, slaapt allemaal vannacht.

En de zonnen worden zachtmoedig, en de zachtmoedige zonnen worden kort, en het jaar glimlacht als het zijn dood nadert.

Moeilijkheid, mijn broeders, is de verpleegster van grootheid - een harde verpleegster, die haar pleegkinderen ruw tot kracht en atletische proporties schudt.

Winnen is niet alles, maar het verslaat alles op de tweede plaats.

Al die treden, de wereldbol is slechts een handvol voor de stammen, die in zijn boezem sluimeren.

De homo zal lachen als je weg bent, het plechtige broed van zorg ploetert door, en een ieder zoals voorheen zal zijn favoriete spook achtervolgen; toch zullen al deze hun vreugde en hun bezigheden verlaten, en zullen komen en hun bed met u opmaken.

Deugd kan niet bij slaven wonen, noch regeren over degenen die zich buigen om het juk van een tiran te nemen.

Deze worstelende getijden van het leven die een eigenzinnige, doelloze koers lijken te volgen, zijn wervelingen van de machtige stroom die tot zijn aangewezen einde rolt.

Gesteund en gerustgesteld door een onwankelbaar vertrouwen, nadert uw graf, zoals iemand die het gordijn van zijn bank om zich heen wikkelt en zich neerlegt in aangename dromen.

De aarde, die u voedde, zal uw groei opeisen, om weer op aarde te worden gevestigd, en, elk menselijk spoor verloren, uw individuele wezen overgevend, zult u voor altijd met de elementen vermengen, om een broeder te zijn van de ongevoelige rots en van de trage kluit, die de ruwe zwaan met zijn deel omdraait en erop treedt. De eik zal zijn wortels naar buiten zenden en uw vorm doorboren.

Men zegt dat het de manier is van hypochonders om vaak hun arts te veranderen...

Ik rouw om de heldere belofte van het leven, net getoond en dan teruggetrokken.

De kleine windbloem, waarvan het net geopende oog blauw is als de lentehemel waar het naar kijkt.

Uw ogen zijn bronnen in wiens serene en stille wateren de hemel wordt gezien. Hun wimpers zijn de kruiden die op hun jonge figuren in de Beek kijken.

De waarheid wordt beter als ze wordt overreden door een locomotief, terwijl de fout sterft aan een kaak als ze haar vinger krabt.

De overwinning van endurance geboren.

Toen de aprilwinden zacht werden, barstte de esdoorn uit in een vloed van scharlakenrode bloemen. De tulpenboom, hoog, opende in de lucht van juni haar veelvoud van gouden kelken voor kolibries en zijden vleugel insecten van de hemel.

Voor hem die in de liefde voor de natuur Gemeenschap heeft met haar zichtbare vormen, spreekt zij een verschillende taal.

Zachtmoedig - zo hebben goede mensen geleerd-zachtmoedig en zonder verdriet zal het oude in het nieuwe glijden; de eeuwige stroom van dingen, als een heldere rivier van de Velden des hemels, zal in eeuwige vrede verder reizen.

De zomerdag is gesloten - de zon is onder: Nou, ze hebben hun kantoor gedaan, die heldere uren, waarvan de laatste trein zachtjes uit gaat in het Rode westen. Het groene blad van de grond is opgestaan en kuddes hebben het geknipt; de jonge tak heeft zijn gevlochten weefsels naar de zon verspreid; bloemen van de tuin en het afval zijn geblazen en verdord; zaden zijn op de grond gevallen, uit barstende cellen, en in hun graven wachten op hun opstanding. Insecten uit de poelen hebben de lucht een tijdje gevuld met zoemende vleugels, die nu nog steeds voor altijd zijn; geschilderde motten hebben de blauwe hemel afgedwaald en zijn opnieuw gestorven

De mooiste van de mooiste dingen zijn zij, op aarde, die het snelst voorbijgaan. De roos die zijn kleine uur beleeft, wordt gewaardeerd buiten de gebeeldhouwde bloem.

De roos die zijn kleine uur beleeft, wordt gewaardeerd door de gebeeldhouwde bloem.

Regenbuien en zonneschijn brengen langzaam het verdiepende groen over de aarde; om hun bladeren uit te zetten, zijn de bossen slap en komen de zingende vogels één voor één terug.

Sta hier aan mijn zijde en draai me, bid ik, op het meer onder uw zachte ogen; de wolken hangen er boven, zwaar en grijs, en donker en stil ligt het water; en uit die bevroren mist begint de sneeuw in wankelende vlokken te stromen; vlok na vlok zinken ze in het donkere en stille meer.

Lo! terwijl wij staren, in snellere haast stroom de sneeuw af, totdat de lucht wit is, zoals, myriaden door myriaden waanzinnig achtervolgd, ze zich van hun schimmige hoogte werpen. De schone, zwakke wezens van de middenhemel, wat een snelheid maken ze, met hun graf zo dichtbij; vlok na vlok, om in het donkere en stille meer te liggen!

Het eigenbelang is het meest ingenieuze en overtuigende van alle agenten die ons geweten bedriegen, terwijl onze ongelukkige en koppige vooroordelen daardoor in hun grootste kracht werken.

Er is een kracht wiens zorg uw weg leert.

Muziek is niet alleen een studie, het is een vermaak; overal waar muziek is, is een menigte luisteraars.

Uw toppen zijn prachtig, gij Apennijnen! In het zachte licht van deze serene luchten; uit het brede hooglandgebied, zwart van dennen, mooi als de heuvels van het paradijs rijzen ze op, baadt in de tint Peruaanse slaven aanschouwen in roze flushes op het maagdelijke goud.

De journalist moet op zijn hoede zijn voor het publiceren van wat vals is in smaak of uitzonderlijk in moraal.

Kenmerken, de schijnbare zetel van de grote ziel.

Poëzie is die kunst die de symbolen van het denken zo selecteert en rangschikt dat ze de verbeelding het meest krachtig en verrukkelijk prikkelt.

De droevige en plechtige nacht heeft nog haar veelheid van vrolijke vuren; de glorierijke schare van licht loopt door de donkere hemisfeer totdat ze zich terugtrekt; al door haar stille horloges, langzaam glijdend, komen haar sterrenbeelden, en klimmen de hemelen op, en gaan.

De zwarten van deze regio zijn een vrolijk, onzorgvuldig, Vuil, ras, niet hard gewerkt, en in veel opzichten toegeeflijk behandeld. Het is natuurlijk de wens van de Meester dat zijn slaven moeizaam zullen zijn; aan de andere kant is het de vastberadenheid van de slaaf om een zo gemakkelijk mogelijk leven te leiden. De meester heeft de macht van straf aan zijn kant; de slaaf, aan zijn kant, heeft onoverwinnelijke neiging, en duizend hulpmiddelen geleerd door lange oefening... Goedhartige, hoewel onvolmaakte en slordige gehoorzaamheid aan de ene kant, wordt gekocht door goede behandeling aan de andere kant.

De zoete kalme zon van oktober verwarmt nu de lage plek; op zijn grasrijke vorm valt het Purple eikenblad; de birchen tak laat zijn heldere buit vallen als pijlpunten van goud.

Kan men zich iets voorstellen dat meer weerzinwekkend is voor elk gevoel van vrijgevigheid en rechtvaardigheid, dan de wet die de rijken het wettelijke recht geeft om het loon van de armen door middel van een rechtszaak vast te stellen? Als dit geen slavernij is, zijn we de definitie ervan vergeten. Verwijder het recht om zich te verbinden voor de verkoop van arbeid van de voorrechten van een vrij man, en je kunt hem net zo goed binden aan een meester, of hem toeschrijven aan de grond.

Herfst, de laatste, mooiste glimlach van het jaar.

Kijk naar deze prachtige wereld, en lees de waarheid in haar eerlijke pagina.

Welsprekendheid is de poëzie van proza.

Bloemen komen ongezakt op en sterven ongeverfd.

Ah! nooit zal het land vergeten hoe het levensbloed van haar dappere -

Wroeging is de wortel van deugd; de eerlijke toename ervan is de vrucht van onschuld en zaligheid.

De melancholische dagen zijn gekomen, de droevigste van het jaar, van klaagwinden, en Naakte bossen en weiden bruin en sear.

Glorieus zijn de bossen in hun nieuwste goud en karmozijn.

U bloeit helder met herfstdauw en gekleurd met het blauw van de hemel....

De lucht was geurig met duizend vertrapte aromatische kruiden, met velden van lavendel, en met de helderste rozen blozen in bosjes over de weiden...

Ik keek naar de glorieuze hemel en de groene bergen rond, en dacht dat toen ik kwam om te rusten in de grond, 'Twer aangenaam, dat in bloemrijke juni als beken sturen een vrolijke melodie, en bossen een vreugdevolle geluid, De Koster hand, mijn graf te maken, de rijke, groene berg-grasveld zou breken.