Hilda Doolittle beroemde citaten

Het leggen van vis op de sintels, de smaak van de vis, het gevoel van de textuur van brood, het ronde en het halve brood, de korrel van een bloemblaadje, de regenboog en de regen.

Gedenk de gouden appelbomen; o, heb geen medelijden met hen, terwijl u hen één voor één ziet vallen, want zij vallen uitgeput, gevoelloos, blind maar in zekere extase, want zij hebben honger naar het paradijs.

Ik kende de armen, ik kende de afschuwelijke dood die zij sterven, wanneer de honger haar sombere hand op de deur legt; ik kende de rijken, verzadigd van vrolijkheid, die toch bedroefd zijn.

Ik glimlachte, ik wachtte, ik was voorzichtig; o nooit, nooit, nooit schrijven dat ik het leven miste of liefhad.

Helaas, dag, u bracht licht, u volgde pracht die u ons god liet zien: Ik groet u, allerliefste, maar ik ga naar een nieuwe plaats, een ander leven.

O meedogenloze, gevaarlijke, heersende haat, u kunt de ingevingen van mijn ziel niet dwarsbomen.

Het hart het hart het hart hoe het gedijt op haat.

In mijn tuin hebben de winden de rijpe lelies geslagen; in mijn tuin heeft het zout de eerste vlokken jonge narcissen verwelkt.

Het levenselixer, de Steen der Wijzen is van jou als je steriele logica, triviale rede opgeeft.

Muziek zet ladders op, het maakt ons onzichtbaar, het onderscheidt ons, het laat ons ontsnappen; maar van het zichtbare is er geen ontsnapping.

Licht bedreigt, is actief, is verdwenen, dus het is met een lied.

Een lichte wind schudt de zaadkorrels mijn gedachten worden besteed als de zwarte zaden.

Maid of the luminous grey-eyes, Meesteres van honing en marmer onverzoenlijke witte dijen en Godin, kuise dochter van Zeus.

Dode mannen zouden naar mij toe gaan om van liefde te leren.

Er is geen mens die kan nemen, Er is geen zwembad dat kan slaken, uiteindelijk ben ik alleen; uiteindelijk ben ik klaar.

Geen man zal aanwezig zijn in die mysteries, toch zullen alle mannen knielen, geen man zal krachtig, belangrijk zijn, toch zullen alle mannen voelen wat het is om een vrouw te zijn.

Ontsnappen aan de kracht van de jacht roedel, en om te weten dat wijsheid is de beste en schoonheid pure heiligheid.

O gelukkig, gelukkig ieder mens wiens voorbestemd lot leidt tot de Heilige ritus van Berg-en bergaanbidding.

De hele witte wereld is van ons.

Liefde die ik in mijn borst draag hoe is mijn wapenrusting gesmolten hoe mijn hart

Ik spuug honing uit mijn mond: niets is het tweede beste na het zoete van Eros.

Liefde heeft geen charme wanneer liefde naar de aarde wordt geveegd: je zou een God met een losse vleugel maken, bevroren en berouwvol, van god die opstijgt, gevleugeld voor een gepassioneerde vlucht.

Laat de liefde naar beneden treden, open de ingeklemde handen, verwerp de doornige Kroon, haal het kleed terug dat heel was, lichaam en geest één, geest en ziel.

Liefde is een kleed gescheurd in het licht dat opkomt uit Parnassus, wat laat zien dat de nacht voorbij is.

Elk concreet object heeft abstracte waarde, is tijdloos in de droomparallel.

Ik had mezelf in het zout getrokken, een schelp leeg van leven.

Kon de schoonheid uitgeslagen worden, o jongeling, die de steden gezonden hebben om elkander te slaan, gij zijt het, die haar in brand hebt gehouden.

Maar schoonheid wordt apart gezet, schoonheid wordt geworpen door de zee, een dorre rots, schoonheid wordt omringd door wrakken van schepen....

Want deze schoonheid, schoonheid zonder kracht, verstikt het leven.

Ik getuig van regenboogveren, van de span van de hemel en muren van kleur, van de colonnades van jaspis.

Neem wat de oude kerk vond in Mithra ' s graf, kaars en schrift en Klok, neem wat de nieuwe kerk bespuugde en brak en verbrijzelde.

De oorlog heeft u zijn afschuwelijke ravage aangedaan; wij, wij alleen, Nereïden ongeschonden, blijven om te huilen, met de zeevogels om te zingen: Korinthe is verloren, Korinthe is verlaten.

Waarom wachten tot de dood maait? waarom wachten tot de dood ons in de grond zaait?

Onze ogen naar u opheffen? Nee, God, we staren en staren naar iets dichterbij dat ons hier begroet, de dood, gewelddadig en nabij.

Ik heb zelf de drijvende schepen gezien en niets zal ooit meer hetzelfde zijn de geschreeuw, de schrijnende stemmen in het huis. Ik sta apart met een leger: mijn geest is gesneden met schepen.

De Grieken hebben hun speren gerukt. Ze hebben de helmen van hun schepen gericht op de bolwerken van Troje.

Toen de gordelroos in de brandende regen flitste, werden andere waarden aan ons onthuld

Liefste, waarom hebt gij de Horde speerlieden gezocht, waarom de tent Achilles bij de rivierweide heeft opgezet?

Lichtgevend, ongevoelig; hogepriesteressen, onze vurigheid zal alle kwaad verbannen.

O prachtig wit land, olijven en wilde anemoon en violet vermengd tussen de leisteen, en paarse vleugels van kleine wintervlinders zeggen: hier liegt Psyche, de ziel.

Onze gedachten kunnen niet verder gaan. De menselijke verbeelding is niet in staat om schoonheid verder uit te drukken dan de gesneden uil van Athene, de archaïsche Marmeren slang, het arrogante zelfzuchtige hoofd van de Akropolis Apollo.

(Die vrouwen die de distaff niet langer claimt noch stof gesponnen) gedreven gemaakt, gek, gek door Bacchus.

Je bent de wind in een grimmige boom, je bent de grimmige boom die niet gebogen is, je bent een gespannen boog, je bent een pijl.

Want je bent abstract, vergist je niet, slurpt geen woord in het ritme dat je maakt, het gedicht, geschreven in de lucht.

Het trillen van Psyche ' s vlinders.

Ik zal vrij zijn, geen liefdeskus om me aan de aarde te binden, geen gelukzaligheid van liefde om werkelijke gelukzaligheid tegen te gaan.

Lange uren spoor in hun paarse en lange jaren zijn verloren in juist dit moment, terwijl onze zielen zijn in de buurt, onze monden gescheiden.

Ik kon niet accepteren van wijsheid wat liefde leerde, de vrouw is perfect.

Eén bloem kan de winter doden en de dood tegemoet gaan.

Wie droomt van een zoon, behalve één, kinderloos, zonder helder gezicht om zijn eigen te vleien, wie droomt van een zoon?