Charles Simic beroemde citaten

De hoogste niveaus van bewustzijn zijn woordloos.

Ik sliep weinig, las veel en werd vaak verliefd.

De waarheid is dat we zullen sterven. Hier ben ik, een teeny spec omringd door grenzeloze ruimte en tijd, ruzie maken met de hele schepping, mijn vuist schudden, sputteren, soms zelfs welsprekend worden, en dan-poef! Ik ben weg. Voor eens en altijd weggevaagd. Ik vind dat heel, heel grappig.

Als ik ergens in geloof, is het in de donkere nacht van de ziel. Ontzag is mijn religie en mysterie is haar kerk.

Stilte is de enige taal die god spreekt.

Men schrijft omdat men geraakt is door het verlangen naar en de wanhoop om de ander ooit aan te raken.

Wie niet kan huilen, zal zijn roedel niet vinden.

Poëzie is een wees van de stilte. De woorden komen nooit helemaal overeen met de ervaring erachter.

Als mensen me vragen hoe ik geluk in het leven kan vinden, zeg ik dat ik eerst moet leren koken.

Een gedicht is een uitnodiging voor een reis. Net als in het leven reizen we om nieuwe bezienswaardigheden te zien.

Insomnia is een all-night reisbureau met posters die reclame maken voor verre plaatsen.

Poëzie: drie niet bij elkaar passende schoenen bij de ingang van een donker steegje.

De steen is een spiegel die slecht werkt. Er zit niets anders in dan duisternis. Jouw zwakheid of zijn zwakheid, wie zal het zeggen? In de stilte klinkt je hart als een zwarte krekel.

De ambitie van veel van de hedendaagse literaire theorie lijkt te zijn om manieren te vinden om literatuur te lezen zonder verbeelding.

Het gedicht dat Ik wil schrijven is onmogelijk. Een steen die zweeft.

De waarheid is donker onder je oogleden.

Kunst maken in Amerika gaat over het redden van je ziel.

In mijn lege fles bouwde ik een vuurtoren terwijl alle anderen schepen maakten.

Ik sluimerde al in de schaduw, droomde dat de ruisende bomen mijn vele zelven waren die zichzelf allemaal tegelijkertijd uitlegden, zodat ik geen enkel woord kon onderscheiden. Mijn leven was een prachtig mysterie op de rand van begrip, altijd op de rand! Denk er eens over na!

Als je alleen schaak speelt, is het altijd jouw zet.

De sterren weten alles, dus we proberen hun gedachten te lezen. Hoe ver ze ook zijn, we kiezen ervoor om in hun aanwezigheid te fluisteren.

Alleen poëzie kan de afstand tussen onszelf en de ander meten.

In hun poging om taal en ervaring te scheiden, doen deconstructionistische critici me denken aan ouders uit de middenklasse die hun kinderen niet toestaan op straat te spelen.

Gezocht: een naald snel genoeg om dit gedicht in een deken te naaien.

Onderwerpen aan het toeval is het zelf en zijn obsessies onthullen.

Poëzie is een wees van de stilte.

Voor Emily Dickinson was elk filosofisch idee een potentiële minnaar. Metafysica is het rijk van de eeuwige verleiding van de geest door ideeën.

Ik liet overal delen van mezelf achter, zoals verstrooide mensen handschoenen en paraplu ' s achterlaten waarvan de kleuren triest zijn van het uitdelen van zoveel pech

Hier in de Verenigde Staten spreken we met eerbied over authentieke ervaring. We schrijven gedichten over onze vaders die ons meenemen vissen en onze harten breken door ons de kleine vis terug in de rivier te laten gooien. We vertellen de lezer zelfs het soort auto waarin we rijden, het jaar en het model, om de indruk te wekken dat het allemaal waar is. Het is omdat we onszelf zien als journalisten van een soort. Net als zij gaan we overal naartoe voor een verhaal. Geloof er geen woord van. Zoals elke dichter je kan vertellen, zie je vaak beter met gesloten ogen dan met wijd open ogen.

De wereld is mooi, maar niet zegbaar. Daarom hebben we kunst nodig.

Als de hemel valt, zullen er wolken zijn voor het avondeten.

We noemen het ene en dan het andere. Dat is hoe tijd poëzie binnenkomt. Ruimte daarentegen ontstaat door de aandacht die we aan elk woord besteden. Hoe intenser onze aandacht, hoe meer ruimte, en er is veel ruimte in woorden.

De religie van het korte gedicht, in elk tijdperk en in elke literatuur, heeft één gebod: minder is altijd meer. Het korte gedicht verwerpt de preambule en samenvatting. Het gaat over alles en nog wat, de metafysica van een paar woorden omringd door veel stilte. het korte gedicht is een wedstrijd die oplaait in een donker universum.

Woorden vrijen op de pagina als vliegen in de zomerhitte en de dichter is slechts de verbijsterde toeschouwer.

Er is geen voorbereiding op poëzie.

Er zijn mensen die in hun hoofd en hun intellect leven. Het is iets waarmee je geboren wordt en waarmee je vastzit. Het is niet iets waar je een beslissing over neemt.

Ik geloof dat een gedicht de lezer moet herinneren aan zijn of haar eigen menselijkheid, aan wat ze zijn, aan wat ze kunnen. Maak ze in zekere zin wakker voor het feit dat er een wereld voor hun ogen is, dat ze een lichaam hebben, dat ze gaan sterven, de lucht is prachtig, het is leuk om in een grasveld te zijn als de zon schijnt-dat soort dingen.