Billy Collins beroemde citaten

Een van de belachelijke aspecten van dichter zijn is de enorme kloof tussen hoe serieus we onszelf nemen en hoe we over het algemeen door iedereen worden genegeerd.

Maar morgen zal de dageraad komen zoals ik haar voorstel, blootsvoets en slordig, staande buiten mijn raam in een van de fragiele katoenen jurken van de armen. Ze zal naar me Kijken met haar dunne armen uitgestrekt, met een handvol vogelgezang en een klein kopje licht.

De geest kan worden getraind om zichzelf op papier te ontlasten.

Schrijf het gedicht dat alleen jij kunt schrijven.

Een zin begint als een eenzame reiziger die om middernacht in een sneeuwstorm terechtkomt, in de wind kantelt, met een arm die zijn gezicht beschermt, de staarten van zijn dunne jas die achter hem fladderen.

Nationalisme is een soort waanzin waarbij de grenzen van een land God vervangen.

Het enige wat ze willen is het gedicht vastbinden aan een stoel met een touw en er een bekentenis uit martelen. Ze beginnen het met een slang te slaan om uit te vinden wat het echt betekent.

Een motto dat ik heb aangenomen is, als je in het begin niet slaagt, Verberg dan alle bewijzen die je ooit hebt geprobeerd.

Maar vanavond heeft de Leeuw van tevredenheid een warme, zware poot op mijn borst gelegd.

In het proces van het vereenvoudigen van zichzelf, ontdekt men vaak het ding dat stem wordt genoemd.

Je zult altijd het brood en het mes zijn, om nog maar te zwijgen van de kristallen beker en-iets-hoe-de wijn.

En vreemd genoeg is de enige emotie die ik ooit voel, wat de Bever moet voelen, als hij elke stok draagt aan zijn verborgen constructie, die de rustige vijver creëert en de mallards ergens geeft om te peddelen, en het paar zwanen een plek om hun jongen te verbergen

Every Day is for the Thief is een levendige, episodische evocatie van de waarheid dat je niet meer naar huis kunt gaan; maar dat betekent niet dat je niet vrij bent om het te proberen. Een terugkeer naar zijn geboorteland Nigeria dompelt Cole ' s charmante verteller in een storm van chaos, tegenstrijdigheid en verwantschap op een plaats die zowel lieflijk vertrouwd als zenuwslopend vreemd is. Het resultaat is een verhaal dat zich bezighoudt en verstoort.

Vorm is elk aspect van een gedicht dat het aanmoedigt om heel te blijven en niet af te drijven in chaos.

Ik hoor de bibliotheek ' s nachts neuriën, een koor van auteurs die in hun boeken langs de onverlichte, alfabetische planken mompelen, Giovanni Pontano naast Pope, Dumas naast zijn zoon, elk genaaid in zijn eigen privéjas, samen vormen ze een laag, gigantisch akkoord van taal.

het balanceren van de wens om verloren te zijn met de behoefte om gevonden te worden.

De middelbare School is de plek waar poëzie sterft.

En de reden dat ik dit schrijf op de achterkant van een manila envelop nu ze samen de trein hebben verlaten, is om je te vertellen dat toen ze zich omdraaide om de grote, delicate cello op het rek te tillen, ik hem naar haar zag opkijken en wat ze deed zoals de ogen van heiligen zijn geschilderd wanneer ze naar God kijken wanneer hij iets opmerkelijks doet, iets dat hem identificeert als God.

Ik denk dat wat een gedicht op gang brengt een initiërende regel is. Soms komt er een eerste regel voor, en die gaat nergens heen; maar andere keren - en dit is denk ik een gevoel dat je ontwikkelt - kan ik zeggen dat de lijn wil doorgaan. Als dat zo is, kan ik een gevoel van momentum voelen.het gedicht vindt een reden om door te gaan.

Deze liefde voor alledaagse dingen, deels natuurlijk vanuit het brede oog van de kindertijd, deels een literaire berekening

Maar mijn hart staat altijd in een veld op zijn statief, klaar voor de volgende pijl.

Ik probeer gedichten te schrijven die beginnen op een bekende plaats en eindigen op een iets andere plaats. Ik probeer een kleine reis te maken van de ene plaats naar de andere, en het is meestal van een realistische plaats, naar een plaats in de verbeelding.

Ik schrijf met een Uni-Ball Onyx Micropoint op negen-bij-zeven gebonden notitieboeken gemaakt door een Canadees bedrijf genaamd Blueline. Nadat ik een paar ontwerpen heb gemaakt, typ ik het gedicht op een Macintosh G3 en stuur het dan de deur uit.

Ik hou ervan om te bewegen als een muis in deze puzzel voor het lichaam, het balanceren van de wens om verloren te zijn met de behoefte om gevonden te worden.

Terwijl de schrijver op zijn schrijfmachine klopt, kijkt de dichter naar een vlieg in het raam.

En ik moet het licht noemen dat door de grote ramen valt op dit moment van de dag en alles wat het aanraakt cursief maakt...

...het probleem met poëzie is dat het het schrijven van meer poëzie aanmoedigt...

Ik zou altijd naar je kunnen kijken en ons nooit samen zien.

Vademecum Ik wil dat de schaar scherp is en de tafel perfect vlak als je me uit mijn leven snijdt en me in dat boek plakt dat je altijd bij je hebt.

Het is tijd om te drijven op het water van de nacht. Tijd om mijn armen om dit boek te wikkelen en het op mijn borst te drukken, reddingsboei in een stoel van onopvallende mannen en vrouwen anonieme gezichten op straat, honderdduizend onverbeterde dingen een miljoen vergeten uren.

Het lijkt erop dat ik gisteren nog geloofde dat er niets onder mijn huid was dan licht. Als je me snijdt, kan ik schitteren.

Niemand hier houdt van een natte hond.

Inleiding tot de poëzie ik vraag hen om een gedicht te nemen en het tegen het licht te houden als een kleurdia of een oor tegen zijn korf te drukken. Ik zeg: Laat een muis in een gedicht vallen en zie hem zijn weg naar buiten zoeken, of loop de kamer van het gedicht binnen en voel de muren voor een lichtschakelaar. Ik wil dat ze waterski over het oppervlak van een gedicht zwaaien naar de naam van de auteur op de kust. Maar alles wat ze willen doen is het gedicht vastbinden aan een stoel met touw en er een bekentenis uit martelen. Ze beginnen het met een slang te slaan om uit te vinden wat het echt betekent.

...plezier is natuurlijk een glibberig woord.... Onze genoegens behoren uiteindelijk toe aan ons, niet aan de bron van het plezier.

het leven is een geladen pistool dat recht naar je kijkt met een geel oog.

Een dezer dagen maak ik een boek van je.

Ik voelde de dag zich aan mij aanbieden en ik wilde niets liever dan in het moment zijn - maar welk moment? Niet die, of die, of die,

De naam van de auteur is de eerste die gaat, gehoorzaam gevolgd door de titel, de plot, de hartverscheurende conclusie, de hele roman die plotseling een roman wordt die je nooit hebt gelezen, nooit hebt gehoord, alsof, een voor een, de herinneringen die je gebruikte om te koesteren besloten zich terug te trekken naar het zuidelijk halfrond van de hersenen, naar een klein vissersdorpje waar geen telefoons zijn.

Dit is niet hoe het is om jou te zijn, realiseerde ik me toen een paar van je prachtige wolken over het dak vlogen. Ik denk er alleen aan om jou te zijn. En voordat ik terug de heuvel af ging, liep ik in een cirkel rond je huis, een onzichtbare lijn makend die je voor het donker zou moeten oversteken.

Maar sommige nachten, moet ik je vertellen, ga ik daarheen nadat iedereen in slaap is gevallen. Ik zwem heen en weer in de echo van zwartheid. Ik zing zo goed als ik kan een liefdeslied, een tijdje verloren in het huis van de regen.

Je komt door je stijl door te leren wat je weg moet laten. In het begin heb je de neiging om te overschrijven-verfraaiing in plaats van inzicht. Je blijft puerile bilge schrijven, of je verandert. In het proces van het vereenvoudigen van zichzelf, ontdekt men vaak het ding dat stem wordt genoemd.

Ik staarde omhoog naar de afnemende kwartmaan en de sterren verspreidden zich als een handvol zout over de verre hemel...

Ik zie ons allemaal onszelf weglezen van onszelf, in cirkels van licht spannen om meer licht te vinden totdat de lijn van woorden een spoor van kruimels wordt dat we volgen over een pagina verse sneeuw...

Ik zie jammerlijk obscure poëzie als een soort verbale onbeleefdheid.

Radio is zo ' n perfect medium voor de overdracht van poëzie, vooral omdat er alleen de stem is, er is geen visuele afleiding.

De eerste regel is het DNA van het gedicht; de rest van het gedicht is opgebouwd uit die eerste regel. Veel van het heeft te maken met toon, want toon is de belangrijkste handtekening voor het gedicht. De basis van vertrouwen voor een lezer was vroeger meter en Eindrijm.

De pen is een instrument van ontdekking in plaats van alleen een opname-instrument. Als je een ontslagbrief schrijft of iets met een agenda, gebruik je gewoon een pen om vast te leggen wat je hebt bedacht.

Zoveel namen, er is nauwelijks ruimte op de muren van het hart.

Ik zit in het donker en wacht tot er een kleine vlam verschijnt aan het einde van mijn potlood.

Het is alsof één voor één, de herinneringen die je gebruikte om te koesteren besloten zich terug te trekken naar het zuidelijk halfrond van de hersenen.