Wislawa Szymborska beroemde citaten

Ik geef de voorkeur aan de absurditeit van het schrijven van gedichten boven de absurditeit van het niet schrijven van gedichten.

Of je het nu wilt of niet, je genen hebben een politiek verleden, je huid een politieke toon. je ogen hebben een politieke kleur. ... je loopt met politieke stappen op politieke grond.

Laat de mensen die nooit ware liefde vinden blijven zeggen dat zoiets niet bestaat. Hun geloof zal het voor hen gemakkelijker maken om te leven en te sterven.

Alle besten hebben iets gemeen, een achting voor de werkelijkheid, een overeenkomst met haar voorrang boven de verbeelding. Zelfs de rijkste, meest verrassende en wilde verbeelding is niet zo rijk, wild en verrassend als de werkelijkheid. De taak van de dichter is om enkelvoudige draden te kiezen uit deze dichte, kleurrijke stof.

Ik vind het leuk om dicht bij de top van een berg te zijn. Je kunt hier niet verdwalen.

Aan het begin van mijn creatieve leven hield ik van de mensheid. Ik wilde iets goeds doen voor de mensheid. Al snel begreep ik dat het niet mogelijk is om de mensheid te redden.

Geen dag kopieën gisteren, geen twee nachten zal leren wat gelukzaligheid is op precies dezelfde manier, met precies dezelfde kussen.

Ik weet niet welke rol ik speel. Ik weet alleen dat het van mij is, niet converteerbaar.

Alles is van mij, maar niets bezit, niets bezit voor het geheugen, en alleen van mij terwijl ik kijk.

Als ik het woord toekomst uitspreek, behoort de eerste lettergreep al tot het verleden. Als ik het woord stilte uitspreek, vernietig ik het.

Deze angstaanjagende wereld is niet verstoken van charmes, van de ochtenden die wakker worden de moeite waard maken.

Ik ben ouderwets en denk dat het lezen van boeken het meest glorieuze tijdverdrijf is dat de mensheid ooit heeft bedacht.

Alle kennis die niet tot nieuwe vragen leidt, sterft snel uit: het slaagt er niet in de temperatuur te handhaven die nodig is om het leven te onderhouden.

Alle imperfectie is gemakkelijker te verdragen als het in kleine doses wordt geserveerd.

In elke tragedie is een element van komedie bewaard gebleven. Comedy is een omgekeerde tragedie.

We hebben het geluk dat we niet precies weten in wat voor wereld we leven. Men zou een lange, lange tijd moeten leven, ongetwijfeld langer dan de wereld zelf.

Ik werk aan de wereld, herziene, verbeterde editie, met fun for fools blues voor broeders, kammen voor kale pates, trucs voor oude honden.

Mijn keuzes zijn afwijzingen, omdat er geen andere manier is, maar wat ik verwerp is talrijker, dichter, veeleisender dan voorheen. Een gedicht, een zucht, ten koste van onbeschrijfelijke verliezen.

Geheime codes weerklinken. Twijfels en intenties komen aan het licht.

God zou eindelijk in een man geloven die zowel goed als sterk is, maar goed en sterk zijn nog steeds twee verschillende mannen.

Iets begint niet op het gebruikelijke tijdstip. Er gebeurt iets niet zoals het hoort. Er was altijd iemand, altijd hier, dan plotseling verdwenen en koppig blijft verdwenen.

Ik ben een tarsier en de zoon van een tarsier, de kleinzoon en achterkleinzoon van tarsiers, een klein schepsel, bestaande uit twee pupillen en alles wat gewoon niet kon worden weggelaten...

Ze zeggen dat de eerste zin in een toespraak altijd de moeilijkste is. Die ligt toch achter me.

Het geheugen heeft eindelijk wat ik zocht.

De meeste bewoners van de aarde werken om rond te komen. Ze werken omdat ze moeten. Ze kozen dit of dat soort werk niet uit passie; de omstandigheden van hun leven kozen voor hen. Liefdeloos werk, saai werk, werk dat alleen wordt gewaardeerd omdat anderen niet eens zoveel hebben, hoe liefdeloos en saai ook-dit is een van de zwaarste menselijke ellende. En er is geen teken dat de komende eeuwen veranderingen ten goede zullen brengen voor zover dit gaat.

Van elke honderd mensen, degenen die altijd beter weten: tweeënvijftig.

Dichters, als ze echt zijn, moeten blijven herhalen: "Ik weet het niet."Elk gedicht markeert een poging om deze uitspraak te beantwoorden, maar zodra de laatste periode de pagina raakt, begint de dichter te aarzelen, begint te beseffen dat dit specifieke antwoord puur geïmproviseerd was dat absoluut ontoereikend is om op te starten. Zo blijven de dichters het proberen, en vroeg of laat worden de opeenvolgende resultaten van hun zelfontevredenheid door literatuurhistorici met een gigantische paperclip samengevoegd en hun oeuvre genoemd.

Dichters verlangen er natuurlijk naar om gepubliceerd, gelezen en begrepen te worden, maar ze doen weinig of niets om zich boven de gewone kudde en de dagelijkse sleur te stellen.

Nou, men wordt geïnspireerd door het hele leven, het eigen leven en dat van iemand anders. je weet hoe je soms geweldige muziek hoort, en muziek is volledig onvertaalbaar in woorden, in welke woorden dan ook. Een bepaalde spanning die ontstaat wanneer je naar muziek luistert, kan je helpen iets totaal anders uit te drukken.

Dieren proberen er niet eens anders uit te zien dan de natuur bedoeld heeft. Ze dragen nederig hun schelpen, schubben, doornen, pluimen, huiden en dons. ... De bewuste impuls om iemands uiterlijk te veranderen is alleen te vinden bij mensen.

Inspiratie is niet het exclusieve voorrecht van dichters of kunstenaars. Er is, er is geweest, er zal altijd een bepaalde groep mensen zijn die inspiratie bezoekt. Het bestaat uit al diegenen die bewust hun roeping hebben gekozen en hun werk met liefde en verbeelding doen...Moeilijkheden en tegenslagen onderdrukken nooit hun nieuwsgierigheid. Een zwerm nieuwe vragen ontstaat uit elk probleem dat ze oplossen. Wat inspiratie ook is, het is geboren uit een continue 'ik weet het niet.

De geschiedenis telt haar skeletten in ronde getallen. Duizend en één blijft duizend, alsof die ene nooit heeft bestaan: een denkbeeldig embryo ,een lege wieg... leegte die naar beneden loopt naar de tuin, niemand in de rij.

Soms schrijf ik snel, soms besteed ik enkele weken aan één gedicht. Ik zou het echt leuk vinden als lezers niet zouden kunnen raden welk van de gedichten zoveel werk kostte!

Over het algemeen is het leven zo rijk en vol variatie; je moet altijd onthouden dat er een komische kant aan alles is.

Alle besten hebben iets gemeen, een achting voor de werkelijkheid, een overeenkomst met haar voorrang boven de verbeelding.

Ik ben eenmalig-slechts tot het merg van mijn botten.

Liefdeloos werk, saai werk, werk dat alleen wordt gewaardeerd omdat anderen niet eens zoveel hebben, hoe liefdeloos en saai ook-dit is een van de zwaarste menselijke ellende.

Maar ze weten van ons, ze weten van de vier hoeken, en de stoelen in de buurt. Het onderscheiden van schaduwen Weet ook, en zelfs de tafel houdt stil.

Als het komt, zul je dromen dat je niet hoeft te ademen; die ademloze stilte is de muziek van het donker en het is een deel van het ritme om te verdwijnen als een vonk.

Het leven duurt maar een paar krassen van de klauw in het zand.

Niemand voelt zich goed om vier uur ' s morgens. Als mieren zich om vier uur ' s morgens goed voelen-drie hoera voor de mieren.

Slecht voorbereid op de waardigheid van het leven, ik nauwelijks bijhouden met het tempo van de opgelegde actie. De werkelijkheid vraagt.

Wat inspiratie ook is, het is geboren uit een continue " ik weet het niet.

Een opmerking het leven is de enige manier om bedekt te raken met bladeren, op adem te komen in het zand, op vleugels te staan; een hond te zijn, of zijn warme vacht te aaien; pijn te onderscheiden van alles wat het niet is; om in gebeurtenissen te knijpen, te treuzelen in uitzichten, om de minste van alle mogelijke fouten te zoeken. Een buitengewone kans om een moment te herinneren aan een gesprek dat werd gehouden met de lamp uit; en al was het maar één keer om op een steen te struikelen, in de een of andere stortbui te belanden, je sleutels in het gras te verliezen; en een vonk op de wind te volgen met je ogen; en om iets belangrijks niet te weten.

Sterven-dat kun je een kat niet aandoen.

Er is gewoon te veel ophef over mezelf,

In de taal van de poëzie, waar elk woord wordt gewogen, is niets gebruikelijk of normaal. Geen enkele steen en geen enkele wolk erboven. Geen enkele dag en geen enkele nacht daarna. En bovenal, geen enkel bestaan, niet iemands bestaan in deze wereld.

Ik schuif mijn arm onder het hoofd van de slaper en het is gevoelloos, vol zwermende pinnen, op het puntje van elk, wachtend om geteld te worden, zitten de gevallen engelen.

Zo ' n zekerheid is mooi, maar onzekerheid is nog mooier

Niemand in mijn familie is ooit gestorven aan liefde. Wat er gebeurde, gebeurde, maar niets mythisch inspirerend.