Joseph Brodsky beroemde citaten

Wat heerlijk om in iedereen een vriend te vinden.

Er zijn ergere misdaden dan het verbranden van boeken. Een van hen leest ze niet.

Want duisternis herstelt wat licht niet kan herstellen.

Door niet te lezen of te luisteren naar dichters, doemt de samenleving zichzelf op tot inferieure manieren van articulatie, die van de politicus, de verkoper of de charlatan. Met andere woorden, het verliest zijn eigen evolutionaire potentieel. Want wat ons onderscheidt van de rest van het dierenrijk is juist de gave van het spreken. Poëzie is geen vorm van vermaak en in zekere zin zelfs geen vorm van kunst, maar het is ons antropologische, genetische doel. Ons evolutionair, linguïstisch baken.

De mens is wat hij leest.

Voor een schrijver bestaat er maar één vorm van patriottisme: zijn houding ten opzichte van taal.

Snobisme? Maar het is slechts een vorm van wanhoop.

Het is immers moeilijk om zowel het leven als het werk even goed te beheersen. Dus als je gebonden bent om een van hen te vervalsen, kan het maar beter het leven zijn.

Slechte literatuur is een vorm van verraad.

Als ik niet schrijf of lees, denk ik aan beide.

Het leven-zoals het werkelijk is-is een strijd, niet tussen goed en slecht, maar tussen slecht en slechter

Geografie vermengd met tijd staat gelijk aan het lot.

Als een dichter een verplichting heeft ten opzichte van de samenleving, is het om goed te schrijven. Omdat hij in de minderheid is, heeft hij geen andere keuze. Als hij deze plicht niet nakomt, zinkt hij in de vergetelheid. De maatschappij daarentegen heeft geen verplichtingen jegens de dichter.

Het delirium en de verschrikking van het Oosten. De stoffige catastrofe van Azië. Groen alleen op de banier van de Profeet. Er groeit hier niets, behalve snorren.

Tragedie is, zoals u weet, altijd een voldongen feit, terwijl terreur altijd te maken heeft met anticipatie, met de erkenning van de mens van zijn eigen negatieve potentieel-met zijn gevoel van waartoe hij in staat is.

Op het moment dat je ergens de schuld legt, ondermijnt je je vastberadenheid om iets te veranderen.

Poëzie is niet alleen de meest beknopte manier om de menselijke ervaring over te brengen; het biedt ook de hoogst mogelijke normen voor elke taalkundige werking.

In het poëtische denken wordt de rol van het onderbewustzijn gespeeld door eufonie.

Verveling is je venster op de eigenschappen van tijd die je neigt te negeren voor het waarschijnlijke gevaar van je mentale evenwicht. Het is jouw venster op de oneindigheid van de tijd. Zodra dit venster opent, probeer het niet te sluiten; integendeel, gooi het wijd open.

De zekerste verdediging tegen het kwaad is extreem individualisme, originaliteit van het denken, grilligheid, zelfs - als je wilt - excentriciteit. Dat wil zeggen, iets dat niet kan worden geveinsd, vervalst, nagebootst; iets waar zelfs een doorgewinterde bedrieger niet blij mee kan zijn.

Wat moet ik zeggen over het leven? Dat het lang is en transparantie verafschuwt.

Er is niets zo dierbaar als de aanblik van Ruïnes.

In het algemeen, met dingen die onaangenaam zijn, is de regel: hoe eerder je de bodem raakt, hoe sneller je naar boven komt.

Koester je menselijke connecties: je relaties met vrienden en familie. Zelfs je super rare engerd neef.

Poëzie is wat je krijgt in de vertaling.

Over het algemeen komt liefde met de snelheid van het licht; scheiding, met die van geluid.

Dit is de generatie wiens eerste kreet van het leven de Hongaarse opstand was.

Ik heb altijd vastgehouden aan het idee dat God tijd is, of tenminste dat zijn geest dat is.

Misschien is het beste bewijs van het bestaan van de Almachtige dat we nooit weten wanneer we zullen sterven.

Liefde zelf is de meest elitaire van alle passies. Het verwerft zijn stereoscopische substantie en perspectief alleen in de context van cultuur, want het neemt meer plaats in de geest in dan in bed. Buiten die setting valt het plat in een eendimensionale fictie.

...verveling spreekt de taal van de tijd, en het is om je de meest waardevolle les in je leven te leren...de les van je totale onbeduidendheid. Het is waardevol voor jou, evenals voor degenen met wie je in contact moet komen. 'Je bent eindig', zegt de tijd in een stem van verveling, ' en wat je ook doet is, vanuit mijn oogpunt, nutteloos. Als muziek in je oren telt dit natuurlijk niet; toch is het gevoel van nutteloosheid, van beperkte betekenis zelfs van je beste, meest vurige daden beter dan de illusie van hun gevolg en de bijbehorende zelfgenoegzaamheid.

Een object is tenslotte wat oneindigheid privé maakt.

..in het schrijven is wat men verzamelt geen expertise, maar onzekerheden. Dat is een andere naam voor ambacht.

Elk individu zou ten minste één dichter van omslag tot omslag moeten kennen: zo niet als gids door de wereld, dan als maatstaf voor de taal.

Het zou voor mij voldoende zijn om het systeem van een jury van twaalf versus het systeem van één rechter als basis te hebben om de VS boven de Sovjet-Unie te verkiezen. Ik heb liever het land dat je kunt verlaten dan het land dat je niet kunt verlaten.

Wat ik leuk vind aan steden is dat alles king size is, de schoonheid en de lelijkheid.

Het poëtische idee van oneindigheid is veel groter dan dat wat door een geloofsbelijdenis wordt gesponsord.

Voor de dichter is het credo of de leer niet het aankomstpunt, maar integendeel het vertrekpunt van de metafysische reis.

Poëzie is eerder een benadering van dingen, van het leven, dan een typografische productie.

Uit Dostojevski: Kafka. Uit Tolstoj: Margaret Mitchell. (in gesprek, waarin hij zijn afkeer van Tolstoj uitlegt)

Wie heeft mij opgenomen in de gelederen van het menselijk ras?

Want verveling spreekt de taal van de tijd, en het is om je de meest waardevolle les van je leven te leren - de les van je volslagen onbeduidendheid.

Het leven is een spel met veel regels, maar geen scheidsrechter. Men leert het meer te spelen door het te bekijken dan door enig boek te raadplegen, inclusief het heilige boek. Geen wonder dus dat zovelen Vuil spelen, zovelen winnen, zovelen verliezen.

Ik geloof niet in politieke bewegingen. Ik geloof in persoonlijke beweging, die beweging van de ziel wanneer een man die naar zichzelf kijkt zo beschaamd is dat hij probeert een soort verandering aan te brengen - in zichzelf, niet aan de buitenkant.

Wat mij zorgen baart, is dat de mens, niet in staat om zich adequaat uit te drukken, terugkeert naar actie. Aangezien de woordenschat van actie als het ware beperkt is tot zijn lichaam, is hij verplicht gewelddadig te handelen, zijn woordenschat uit te breiden met een wapen waar er een bijvoeglijk naamwoord had moeten zijn.

Het oog identificeert zich niet met het lichaam waartoe het behoort, maar met het object van zijn aandacht.

Het feit dat we leven betekent niet dat we niet ziek zijn.

De grondwet zegt niets over regen.

Rechter: en wat is uw beroep in het algemeen? Brodsky: dichter, dichter-vertaler. Rechter: en wie erkende jou als dichter? Wie plaatste je in de rangen van dichter? Brodsky: niemand. En wie plaatste mij in de gelederen van de mensheid? Rechter: heb je het bestudeerd?...Hoe een dichter te zijn? Heb je geprobeerd een instituut voor Hoger Onderwijs af te ronden?..waar ze zich voorbereiden...teach Brodsky: ik dacht niet dat het aan iemand wordt gegeven door onderwijs. Rechter: wat dan? Brodsky: ik denk dat het van God komt.

Als iemand voorbestemd is om in Caesars rijk geboren te worden, laat hem dan afstandelijk, provinciaal, aan de kust wonen...