Alexander Pushkin beroemde citaten

Het spel interesseert me heel erg", zei Hermann: "maar ik ben niet in de positie om het noodzakelijke op te offeren in de hoop het overbodige te winnen.

Het is een gelukkige man, een zeer gelukkige man, die toegewijd is aan wat hij gelooft, die intellectuele onthechting heeft verstikt en kan ontspannen in de luxe van zijn emoties - als een dronken reiziger die rust voor de nacht in wayside inn.

Het is beter om duizend dromen te hebben gedroomd die nooit waren dan om helemaal nooit te hebben gedroomd.

Wees niet verdrietig, wees niet boos, als het leven je bedriegt! Geef je over aan je verdriet - je tijd voor vreugde zal komen, geloof me.

Ecstasy is een glas thee en een stukje suiker in de mond.

Beter de illusies die ons verheffen dan tienduizend waarheden.

Mijn hele leven heb ik me verbonden aan deze ontmoeting met jou...

Ik ben getrouwd en gelukkig. Mijn enige wens is dat er niets verandert.

Een misleiding die ons verheft is dierbaarder dan een groot aantal lage waarheden.

De liefde ging voorbij, de Muze verscheen, het weer van de geest kreeg helderheid nieuw gevonden; nu vrij, Weef ik opnieuw emotie, gedachte en magisch geluid samen.

Als je maar de vlammen kende die in mij branden en die ik met mijn verstand probeer neer te slaan.

Toen kwam een moment van renaissance, ik keek op-je bent er weer, een vluchtige visie, de quintessentie van alles wat mooi en zeldzaam is.

Ballet is een dans uitgevoerd door de menselijke ziel.

Ergens tussen obsessie en dwang zit een impuls.

Ik heb geleefd om mijn verlangens te begraven en mijn dromen te zien corroderen met roest nu alles wat overblijft zijn vruchteloze vuren die mijn lege hart tot stof verbranden. Getroffen door de wolken van wreed lot is mijn kroon van zomerbloei sere alleen en verdrietig, ik kijk en wacht en vraag me af of het einde nabij is. Als overwonnen door de laatste koude lucht wanneer de Winter in de wind alleen fluit op een tak die kaal is, blijft een trillend blad achter.

In dit tijdperk van schande is de keuze van de mens slechts een tiran, verrader, gevangene te zijn: hij heeft geen andere keuze.

Zo worden mensen-zo lijkt het mij-goede vrienden van pure verveling.

Veracht nooit de vertaler. Hij is de postbode van de menselijke beschaving.

Meesteres-achtig, zijn briljantheid ijdel, zeer grillig en onzinnig...

Ik heb u liefgehad; zelfs nu kan ik bekennen dat sommige sintels van mijn liefde hun vuur behouden; maar laat het u niet nog meer ellende bezorgen, Ik wil u niet opnieuw bedroeven. Hopeloos en tong gebonden, maar ik hield van u innig met pijn de jaloerse en de timide weten; zo teder ik hield van u, zo oprecht, ik bid God schenk een andere liefde u zo.

Ik heb alle begeerte overleefd, mijn dromen en ik ben uit elkaar gegroeid; alleen mijn verdriet is volledig overgebleven, de glinsteringen van een leeg hart. De stormen van meedogenloze bedeling hebben mijn bloemrijke krans gevoelloos getroffen, ik leef in eenzame verlatenheid en vraag me af wanneer mijn einde zal komen. Zo zal op een naakte boomtak, geblazen door de fluitende kou van de late winter, een enkel blad dat zijn seizoen heeft overleefd, nog steeds trillen.

Alle leeftijden liefhebben geeft overgave; maar voor de jongeren brengen zijn vervoeringen een zegen, overvloedig en teder - zoals stormen de velden van de lente verfrissen.

Moskou... hoeveel soorten fuseren er in dat ene geluid, voor Russische harten! wat een schat aan rijkdom schenkt het!

Hoe minder we onze liefde tonen aan een vrouw, of haar minder behagen, en onze plicht verwaarlozen, hoe meer we haar zeker in de val lokken en ruïneren In de vleiende zwoegen van Vreemdgaan.

Morele maximes zijn verrassend nuttig bij gelegenheden waarin we weinig anders kunnen verzinnen om onze daden te rechtvaardigen.

Probeer vergeten te worden. Ga op het platteland wonen. Blijf twee jaar in rouw, hertrouw dan, maar kies een fatsoenlijk iemand.

Mijn dromen, mijn dromen! Wat is er van hun zoetheid geworden? Wat is er van mijn jeugd geworden?

Bedankt, schat, voor het leren schaken. Het is een absolute noodzaak voor elk goed georganiseerd gezin. (in een brief aan zijn vrouw)

Het is tijd, mijn vriend, het is tijd! Voor rust doet het hart pijn; dagen volgen op dagen in vlucht, en elke dag neemt fragmenten van zijn aan, terwijl jij en ik samen plannen maken om te leven. Kijk, alles is stof en we zullen sterven.

Twee gefixeerde ideeën kunnen niet meer samen bestaan in de morele wereld dan twee lichamen één en dezelfde plaats kunnen innemen in de fysieke wereld.

Ik heb u liefgehad; en misschien is de vroegere liefde van mijn ziel nooit verdwenen, maar laat ze u mijn uitkering niet herinneren; Ik wil u op geen enkele manier bedroeven. Ik hield van u in stilte, zonder hoop, volledig, in wantrouwen, in jaloezie, in pijn; Ik hield van u zo teder en waarachtig, dat u anders door een man bemind mag worden.

Ik wil je begrijpen, ik bestudeer je obscure taal.

Er blijft nog maar één afsluitende verhaal over, en dan is deze kroniek van mij ten einde vervuld, de plicht die God mij, een zondaar, heeft opgedragen. Niet zonder doel heeft de Heer mij vele jaren lang veel laten getuigen en mij opgevoed in de liefde voor boeken. Op een dag zal een onvermoeibare monnik mijn gewetensvolle, ongetekende werk vinden; net als Ik zal hij zijn Ikon-lamp aansteken en, het eeuwenoude stof van de boekrol schudden, deze verhalen in al hun waarheid overschrijven.

Een man die actief en scherpzinnig is, kan toch veel rekening houden met Nagelverzorging: waarom vechten tegen wat bekend staat als beslissend? de gewoonte is despoot van de mensheid.

Maar zelfs vriendschap zoals die van onze helden bestaat niet meer, want we zijn alle gevoelens ontgroeid en beschouwen mensen als nullen-behalve natuurlijk onszelf alleen. We nemen allemaal de kenmerken van Napoleon aan, en miljoenen van onze medeschepselen zijn niets meer voor ons dan gereedschappen... Omdat gevoelens voor freaks en dwazen zijn. Eugene had natuurlijk scherpe waarnemingen en verachtte de mensheid over het algemeen, maar was niet, zoals zovelen, blind; en aangezien elke regel uitzonderingen toestaat, respecteerde hij een paar nobele mensen en gaf hij, koud zelf, de warmte die hem toekwam.

Ik ben niet geboren om de tsaren te vermaken.

Ik hou niet van het leven in Moskou. Je leeft hier niet zoals je wilt leven, maar zoals oude vrouwen dat willen.

Ik heb geleefd om mijn verlangens te begraven en mijn dromen te zien corroderen met roest; nu zijn alles wat overblijft vruchteloze vuren die mijn lege hart tot stof verbranden.

Gewoonte is het eigen herstel van de hemel: het neemt de plaats in van geluk.