Boris Pasternak beroemde citaten

Ik hou niet van mensen die nooit zijn gevallen of gestruikeld. Hun deugd is levenloos en het is niet van veel waarde. Het leven heeft zijn schoonheid niet aan hen onthuld.

Literatuur is de kunst om iets buitengewoons over gewone mensen te ontdekken en met gewone woorden iets buitengewoons te zeggen.

De mens is geboren om te leven, niet om zich voor te bereiden op het leven.

En waarom is het, dacht Lara, dat het mijn lot is om alles te zien en het allemaal zo ter harte te nemen?

Het leven hervormen! Mensen die kunnen zeggen dat ze nooit iets over het leven hebben begrepen-ze hebben nooit zijn adem gevoeld, zijn hartslag-hoeveel ze ook hebben gezien of gedaan. Ze zien het als een brok grondstof die door hen moet worden verwerkt, om door hun aanraking te worden veredeld. Maar het leven is nooit een materiaal, een substantie die moet worden gevormd. Als je wilt weten, het leven is het principe van zelfvernieuwing, het vernieuwt en herschept en verandert en transfigureert zichzelf voortdurend, het is oneindig voorbij jouw of mijn stompzinnige theorieën erover.

Ze hielden van elkaar, niet gedreven door noodzaak, door de "vlam van passie" die vaak ten onrechte aan liefde wordt toegeschreven. Ze hielden van elkaar omdat alles om hen heen het wilde, de bomen en de wolken en de hemel boven hun hoofd en de aarde onder hun voeten.

Wat heerlijk om te leven, dacht hij. Maar waarom doet het altijd pijn?

Wat is vastgelegd, geordend, feitelijk is nooit genoeg om de hele waarheid te omarmen: het leven morst altijd over de rand van elke beker.

Verrassing is het grootste geschenk dat het leven ons kan geven.

Jij en ik, het is alsof we geleerd hebben om te kussen in de hemel en samen naar de aarde gestuurd zijn, om te zien of we weten wat ons geleerd is.

Zelfs zo, een stap van mijn graf, geloof ik dat wreedheid, wrok, de machten van de duisternis na verloop van tijd zullen worden verpletterd door de geest van het licht.

Wanneer een groot moment op de deur van je leven klopt, is het vaak niet luider dan het kloppen van je hart, en het is heel gemakkelijk om het te missen.

Poëzie is een rijk, vol fluitje, gekraakt ijs in emmers, de nacht die het blad verdooft, het duel van twee nachtegalen, de zoete erwt die wild is gelopen, De Tranen van de schepping in schouderbladen.

De overgrote meerderheid van ons moet een constante, systematische dubbelzinnigheid leven. Je gezondheid zal er zeker door worden aangetast als je dag na dag het tegenovergestelde zegt van wat je voelt, je kruipt voor wat je niet leuk vindt en je verheugt over wat je brengt, brengt je niets dan ongeluk. Ons zenuwstelsel is niet zomaar een fictie, het is een deel van ons fysieke lichaam, en onze ziel bestaat in de ruimte en is in ons, als tanden in onze mond. Het kan niet eeuwig ongestraft worden geschonden.

Wat modern schrijven betreft, is het zelden lonend om het te vertalen, hoewel het misschien gemakkelijk is. Vertalen lijkt veel op het kopiëren van schilderijen.

De meest bijzondere ontdekkingen worden gedaan wanneer de kunstenaar overweldigd wordt door wat hij te zeggen heeft.

Alleen de eenlingen zoeken de waarheid, en ze breken met al diegenen die er niet genoeg van houden

Het is niet het beschreven object dat telt, maar het licht dat erop valt.

Je valt in mijn armen. Jij bent het goede geschenk van het pad van de vernietiging, wanneer het leven meer ziek wordt dan ziekte en stoutmoedigheid de wortel is van schoonheid - die ons samenbrengt.

Hij realiseerde zich, levendiger dan ooit tevoren, dat kunst twee constante, twee eindeloze bezorgdheden had: het is altijd mediteren over de dood en het creëert altijd leven.

Het sneeuwde en sneeuwde, de hele wereld over, sneeuw veegde de wereld van eind tot eind. Een kaars brandde op de tafel; een kaars brandde.

Kunst dient altijd schoonheid, en schoonheid is de vreugde van het bezitten van vorm, en vorm is de sleutel tot organisch leven, aangezien geen levend wezen zonder kan bestaan.

Hij was een natuurlijke, en op de Russische manier, tragisch boven deze banaliteiten.

Jij en ik zijn als de eerste twee mensen op aarde die aan het begin van de wereld niets hadden om zich mee te bedekken - aan het einde ervan zijn jij en ik net zo ontdaan en dakloos. En jij en ik zijn de laatste herinnering aan al die onmetelijke grootheid die is gecreëerd in al de duizenden jaren tussen hun tijd en de onze, en het is in herinnering aan al die verdwenen pracht dat we leven en liefhebben en huilen en vasthouden aan elkaar.

De laatste momenten gleed voorbij, één voor één, onherstelbaar.

Toch is de volgorde van de handelingen gepland en het einde van de weg onontkoombaar. Ik ben alleen; allen verdrinken in de huichelarij van de Farizeeën.

De hele wijde wereld is een kathedraal; ik sta erin, de lucht is kalm en van verre komt soms de echo van een psalm tot mijn oor.

Ik denk dat als het beest dat in de mens slaapt, zou kunnen worden vastgehouden door bedreigingen van welke aard dan ook, hetzij van gevangenis of vergelding, dan zou het hoogste embleem van de mensheid de leeuwentemmer zijn, niet de profeet die zichzelf opofferde.... Wat de mens eeuwenlang boven het beest heeft verheven, is niet de knuppel, maar de onweerstaanbare kracht van de ongewapende waarheid.

Wat is geschiedenis? Het begin is dat van de eeuwen van systematisch werk gewijd aan de oplossing van het raadsel van de dood, zodat de dood zelf uiteindelijk kan worden overwonnen. Daarom schrijven mensen symfonieën en ontdekken ze wiskundige oneindigheid en elektromagnetische golven.

Jij bent de gijzelaar van de eeuwigheid, een gevangene van mij.

De meeste mensen ervaren liefde, zonder te merken dat er iets opmerkelijks aan is.

Hij komt als gast naar het feest van het bestaan, en weet dat het er niet om gaat hoeveel hij erft, maar hoe hij zich gedraagt op het feest, en wat mensen zich hem herinneren en liefhebben.

Kunst is ondenkbaar zonder risico en spirituele zelfopoffering.

Afscheid... waarom bloed ik ?

Geen diep en sterk gevoel, zoals we hier en daar in de wereld kunnen tegenkomen, is niet vermengd met mededogen. Hoe meer we liefhebben, hoe meer het object van onze liefde ons een slachtoffer lijkt te zijn.

Alle moeders zijn moeders van geweldige mensen, en het is niet hun schuld dat het leven hen later teleurstelt.

Ik heb in sprongen geschreven, beetje bij beetje. Het is ongelooflijk moeilijk. Alles is gecorrodeerd, gebroken, ontmanteld; alles is bedekt met geharde lagen van opgehoopte ongevoeligheid, doofheid, verankerde routine. Het is walgelijk.

Falen om lief te hebben is bijna als moord.

In het leven is het meer nodig om te verliezen dan om te winnen. Een zaadje ontkiemt pas als het sterft.

Redding ligt niet in de trouw aan vormen, maar in de bevrijding ervan.

Het is niet langer mogelijk voor lyrische poëzie om de onmetelijkheid van onze ervaring uit te drukken. Het leven is te omslachtig geworden, te ingewikkeld. We hebben waarden verworven die het best in proza worden uitgedrukt.

We zijn gevangenen van alle tijden, gijzelaars tot in de eeuwigheid.

Vertrek buiten de grenzen van mijn land is voor mij gelijk aan de dood.

Een hoekstroom fladderde de vlam en de witte koorts van de verleiding zweefde zijn engelenvleugels op die een kruisvormige schaduw wierpen.

... de ongewapende kracht van de naakte waarheid.

Ik Word gevangen als een beest op afstand. Ergens zijn mensen, vrijheid, licht, maar alles wat ik hoor is het geblaf van de roedel, er is geen uitweg voor mij.

Wat eeuwenlang de mens boven het beest heeft verheven, is niet de knuppel, maar de onweerstaanbare kracht van de ongewapende waarheid.

De schrijver is de Faust van de moderne samenleving, de enige overlevende individualist in een massatijdperk. Voor zijn orthodoxe tijdgenoten lijkt hij een half-gek.

Het hele leven is symbolisch omdat het een betekenis heeft.

Geen slechte man kan een goede dichter zijn.