Czeslaw Milosz beroemde citaten

In een ruimte waar mensen unaniem een samenzwering van stilte handhaven, klinkt één woord van waarheid als een pistoolschot.

De geschiedenis van mijn domheid zou vele volumes vullen.

Het doel van poëzie is om ons eraan te herinneren hoe moeilijk het is om slechts één persoon te blijven...

Een echte opium van het volk is een geloof in het niets na de dood - de enorme troost van het denken dat Voor ons verraad, hebzucht, lafheid, moorden we niet zullen worden geoordeeld.

Wat is poëzie die Naties of mensen niet redt?

Als een schrijver in een gezin wordt geboren, is het gezin voorbij.

Een ware opium van het volk is een geloof in het niets na de dood.

Niet dat ik een god of een held wil zijn. Gewoon om te veranderen in een boom, groeien voor eeuwen, niemand pijn doen.

De ziel overtreft haar omstandigheden.

Poëzie is nieuws dat door een eenhoorn en een echo naar de bergen wordt gebracht.

Ik ben niet mijn eigen vriend.De tijd snijdt me in tweeën.

Vergeet het lijden dat je anderen hebt aangedaan. Vergeet het lijden dat anderen je hebben aangedaan. De wateren lopen en rennen, bronnen schitteren en zijn klaar, je loopt op de aarde die je vergeet. Soms hoor je een afstandelijk refrein. Wat betekent het, vraag je, wie zingt er? Een kinderlijke zon wordt warm. Een kleinzoon en een achterkleinzoon worden geboren. Je wordt opnieuw door de hand geleid. De namen van de rivieren blijven bij je. Hoe eindeloos lijken die rivieren! Uw velden liggen Braak, de torens van de stad zijn niet meer zoals ze waren. Je staat op de drempel.

Wat geen schaduw heeft, heeft geen kracht om te leven.

Hij komt jaren later terug, Heeft geen eisen. Hij wil slechts één, het kostbaarste: puur en eenvoudig, zonder naam, zonder verwachtingen, angsten of hoop, zien aan de rand waar Geen Ik of niet-Ik is.

Ik ben samengesteld uit tegenstrijdigheden, daarom is poëzie een betere vorm voor mij dan filosofie.

Religie was vroeger de opium van het volk. Aan hen die lijden onder Vernedering, pijn, ziekte en lijfeigenschap beloofde religie de beloning van een leven na de dood. Maar nu zijn we getuige van een transformatie, een echte opium van het volk is het geloof in het niets na de dood, de enorme troost, de enorme troost van het denken dat Voor ons verraad, onze hebzucht, onze lafheid, onze moorden, we niet zullen worden geoordeeld.

Je ziet hoe ik met woorden probeer te bereiken wat het belangrijkst is en hoe ik faal.

De stem van passie is beter dan de stem van de rede. De passielozen kunnen de geschiedenis niet veranderen.

Een dag zo gelukkig. De mist is vroeg opgetrokken. Ik werkte in de tuin. Kolibries stopten bij de bloemen van de kamperfoelie. Er was niets op aarde dat ik wilde bezitten. Ik ken niemand die het waard is hem te benijden.

De scheiding tussen leven en dood is zo zwak. De ongelooflijke kwetsbaarheid van ons organisme suggereert een visioen op een scherm: een soort mist condenseert zich tot een menselijke vorm, duurt een moment en verstrooit.

Het wijngaardland, roodbruin, roodachtig, karmijnbruin in dit seizoen. Een blauwe omtrek van heuvels boven een vruchtbare vallei. Het is warm zolang de zon niet ondergaat, in de schaduw keert de kou terug. Een sterke sauna en dan zwemmen in een zwembad omgeven door bomen. Donkere sequoia ' s, transparante bleke berken. In hun delicate netwerk, een stukje van de maan. Ik beschrijf dit want Ik heb geleerd te twijfelen aan filosofie en de zichtbare wereld is alles wat overblijft.

Laat je boom van de leugen groeien uit een klein korreltje waarheid. Volg niet de leugenaars. Laat je leugen nog logischer zijn dan de waarheid zelf, zodat de vermoeide reizigers rust kunnen vinden.

We zijn onverschillig geworden voor de inhoud en reageren niet eens op de vorm, maar op de techniek, op de technische efficiëntie zelf.

Ironie is de glorie van slaven.

We verlangen allemaal naar de hoogste wijsheid, maar we moeten uiteindelijk op onszelf vertrouwen.

De levenden zijn het verschuldigd aan degenen die niet meer kunnen spreken om hun verhaal voor hen te vertellen.

Jullie die aan ons denken: zij leefden slechts in waanideeën... Weet dat wij, de mensen van het boek, nooit zullen sterven!

De menselijke rede is mooi en onoverwinnelijk. Geen tralies, geen prikkeldraad, geen pulp van boeken, geen straf van verbanning kan zegevieren. Het stelt wat boven de dingen moet zijn zoals ze zijn. Het kent geen Jood van Grieks noch slaaf van meester.

De echte vijand van de mens is generalisatie.

Maar verliefd worden is niet hetzelfde als kunnen liefhebben.

Ik stel me de aarde voor als ik er niet meer ben: damesjurken, dewy seringen, een lied in de vallei. Toch zullen de boeken er op de planken liggen, goed geboren, afgeleid van mensen, maar ook van straling, hoogten.

Troost kalmeer. Zowel uw zonden als uw goede daden zullen verloren gaan in vergetelheid.

Leren geloven dat je geweldig bent. En geleidelijk te ontdekken dat je niet prachtig bent. Genoeg werk voor één mensenleven.

Het is lief om te denken dat ik een metgezel was in een expeditie die nooit eindigt

Taal is het enige thuisland.

Het doel van poëzie is om ons eraan te herinneren hoe moeilijk het is om slechts één persoon te blijven, want ons huis is open, er zijn geen sleutels in de deuren en onzichtbare gasten komen naar believen binnen en buiten.

Ik heb poëzie gedefinieerd als een 'gepassioneerd streven naar het echte'.

Gevulgariseerde kennis geeft kenmerkend het gevoel dat alles begrijpelijk en uitgelegd is. Het is als een systeem van bruggen gebouwd over afgronden. Men kan moedig vooruit reizen over deze bruggen, zonder de afgronden te negeren. Het is verboden om in hen neer te kijken, maar dat verandert helaas niets aan het feit dat ze bestaan.

De opstand tegen iemands omgeving is meestal 'schande' van iemands omgeving.

En nu ben ik klaar om te blijven rennen als de zon opkomt voorbij de grensgebieden van de dood. Ik zie al bergruggen in het hemelse woud waar, voorbij elke essentie, een nieuwe essentie wacht.

Alles werd van je afgenomen: witte jurken, vleugels, zelfs het bestaan.

Ik heb altijd spijt gehad dat ik van tegenstrijdigheden ben gemaakt. Maar als tegenstrijdigheid onmogelijk te overwinnen is, moeten we beide doelen accepteren.

Mensen zullen zich vastklampen aan illusies als ze niets anders hebben om zich aan vast te houden.

Voel je niet veilig. De dichter herinnert zich. Je kunt er één doden, maar een ander wordt geboren. De woorden zijn opgeschreven, de akte, de datum.

Twee eigenschappen van een dichter, hebzucht van het oog en het verlangen om te beschrijven wat hij ziet.

Liefde betekent naar jezelf kijken zoals je naar verre dingen kijkt, want je bent slechts één ding onder velen.

Vergeet het lijden dat je anderen hebt aangedaan. Vergeet het lijden dat anderen je hebben aangedaan. De wateren lopen en rennen, bronnen schitteren en zijn klaar, je loopt de aarde die je vergeet.

Weet je hoe het is als iemand ' s nachts plotseling wakker wordt en vraagt, luisterend naar het kloppende hart: wat wil je nog meer, onverzadigbaar?

Bij elke zonsopgang doe ik afstand van de twijfels van de nacht en groet de nieuwe dag van een zeer kostbare illusie.

Wees eeuwig jong, seizoenen van de aarde.