Seamus Heaney beroemde citaten

Zelfs als de hoop waarmee je begonnen bent, vervlogen is, moet de hoop behouden blijven.

Ik kan me geen geval bedenken waarin gedichten de wereld veranderden, maar wat ze doen is dat ze het begrip van mensen veranderen van wat er in de wereld gebeurt.

Iedereen met lef en een scherpe geest zal de maat nemen van twee dingen: wat er gezegd wordt en wat er gedaan wordt.

Als je de woorden hebt, is er altijd een kans dat je de weg zult vinden.

Poëzie is altijd een beetje mysterieus, en je vraagt je af wat je relatie ermee is.

Het einde van de kunst is vrede.

Alles wat ik weet is een deur naar het donker

Het doel van de poëzie en de dichter is eindelijk dienstbaar te zijn, de inspanning van het individu in het grotere werk van de Gemeenschap als geheel te brengen.

Ik heb het moment van schrijven altijd geassocieerd met een moment van lift, van vreugde, van onverwachte beloning.

Twee emmers waren makkelijker te dragen dan één. Ik ben tussenin opgegroeid.

Loop op de lucht tegen beter weten in.

Ik ben begonnen te denken aan het leven als een reeks rimpelingen die zich uitbreiden vanuit een oorspronkelijk centrum.

Het belangrijkste is om te schrijven voor de vreugde ervan. Ontwikkel een werklust die zich zijn haven voorstelt als je handen die ' s nachts de zon dromen in de zonnevlek van een borst. Je bent nu gevast, lichthoofdig, gevaarlijk. Vertrek vanaf hier.

Het vermogen om op je eigen impuls te beginnen is fundamenteel voor de gave om op je eigen voorwaarden door te gaan. . . . Aan de slag, doorgaan, weer aan de slag in de kunst en in het leven, het lijkt mij dat dit het essentiële ritme is.

Schrijf wat je wilt!

Ik heb altijd geloofd dat alles wat geschreven moest worden, op de een of andere manier zelf geschreven zou worden.

Ik rijm om mezelf te zien, om de duisternis te laten weerklinken.

Zelfs als de laatste zet niet is gelukt, zegt het innerlijke commando opnieuw bewegen.

Vreemd, het is een enorm niets waar we bang voor zijn.

De gave van schrijven is om jezelf te vergeten-om een golf van innerlijk leven of innerlijke voorraad of onverwacht gevoel van empowerment te krijgen, om drijvend te zijn, om uit jezelf te zijn.

Ik heb gedichten altijd gezien als opstapjes in iemands eigen gevoel van zichzelf. Af en toe schrijf je een gedicht dat je zelfrespect geeft en je een beetje verder in de stroom laat gaan. Tegelijkertijd moet je de volgende opstap oproepen omdat de stroom, hopen we, blijft stromen.

Als schrijvers en lezers, als zondaars en burgers, ons realisme en onze esthetische zin maken ons op onze hoede voor het crediteren van de positieve noot.

Geloven dat een verdere shore...is bereikbaar vanaf hier.

Het ding over schrijven is dat als je de impuls hebt, je de tijd zult vinden.

De gave van schrijven is om jezelf te vergeten

Ik geef de eer aan poëzie voor het mogelijk maken van deze ruimtewandeling.

De manier waarop we leven, angstig of moedig, zal ons leven zijn geweest.

Zonder theoretisch geïnstrueerd te hoeven worden, beseft het bewustzijn al snel dat het de plaats is waar verschillende discussies worden gevoerd.

Laat elke impuls zinken als een bout. Beveilig het bastion van sensatie. Dwaal niet af in taal. Waag het er niet in.

Er is risico en waarheid voor jezelf en de wereld voor je.

De geschiedenis zegt, hoop niet aan deze kant van het graf, maar dan, eenmaal in je leven kan de verlangde vloedgolf van gerechtigheid opstaan, en hoop en geschiedenis rijmen

Het is een feit dat het meest onverwachte en wonderbaarlijke in mijn leven de komst van de poëzie zelf was - als een roeping en een verheffing bijna.

De bogholes kunnen Atlantische lekkage zijn. Het natte centrum is bodemloos.

Poëzie is taal in een baan.

Ik ben een vastgelovige in leren uit het hoofd.

Als je geen Iers leert, mis je de kans om te begrijpen wat het leven in dit land heeft betekend en zou kunnen betekenen in een betere toekomst. Het is om jezelf af te snijden van manieren om thuis te zijn. Als we zelfbegrip, wederzijds begrip, verbeeldingskracht, culturele diversiteit en een tolerante politieke sfeer als wenselijke verworvenheden beschouwen, moeten we niet vergeten dat kennis van de Ierse taal een essentieel element is bij de verwezenlijking ervan.

Geheugen is altijd fundamenteel geweest voor mij. In feite, herinneren wat ik vergeten was, is de manier waarop de meeste gedichten beginnen.

Loyalisme, of Unionisme, of protestantisme, of hoe je het ook wilt noemen, in Noord - ierland-het werkt niet als een klassenstelsel, maar als een kastenstelsel.

Als poëzie en kunst iets doen, kunnen ze je innerlijke leven versterken, je innerlijkheid.

God is een voorman met bepaalde duidelijke opvattingen die het leven ordent in verschuivingen van werk en vrije tijd.

Poëzie kan het zich niet veroorloven haar fundamenteel zelfverslindende inventiviteit te verliezen, haar vreugde om een proces van taal te zijn en een weergave van dingen in de wereld.

Ik zou het leuk vinden om een albatros te zijn, dagenlang te kunnen glijden en honderden kilometers langs de thermiek te dagdromen. En dan in staat zijn om als een kwelling om de nek van sommige mensen te hangen.

Of het nu gaat om persoonlijke relaties binnen een huwelijk of politieke initiatieven binnen een vredesproces, er is geen sure-fire Doe-het-zelf kit.

Het ierland dat ik nu bewoon, is er een die deze Ierse tijdgenoten hebben geholpen zich voor te stellen.

Toen de jaren verstreken en mijn luisteren bewuster werd, klom ik op een arm van onze grote bank om mijn oor dichter bij de draadloze luidspreker te krijgen.

Hoop is geen optimisme, dat verwacht dat het goed gaat, maar iets dat geworteld is in de overtuiging dat het de moeite waard is om voor te werken.

Mijn lichaam was braille voor de kruipende invloeden.

Thuis in Ierland is er een gewoonte om te vermijden, een ironische houding ten opzichte van de autoriteitsfiguur.

Het volledig eenzame zelf: dat is waar poëzie vandaan komt, en het wordt geïsoleerd door crisis, en die crises zijn vaak ook heel intiem.

Ik heb gedichten altijd gezien als opstapjes in iemands eigen gevoel van zichzelf.