Derek Walcott beroemde citaten

Zomer voor proza en citroenen, voor naaktheid en loomheid,

De Engelse taal is niemands bijzondere eigenschap. Het is de eigenschap van de verbeelding: het is de eigenschap van de taal zelf.

Een cultuur, zoals we allemaal weten, wordt gemaakt door haar steden.

Als je weet wat je gaat schrijven als je een gedicht schrijft, zal het gemiddeld zijn.

Haal je eigen beeld uit de spiegel. Zitten. Feest van je leven.

Ik heb het schrijven van gedichten nooit gescheiden van het gebed. Ik ben opgegroeid met de overtuiging dat het een roeping is, een religieuze roeping.

Ik lees; ik reis; ik word

Om je taal te veranderen, moet je je leven veranderen.

de meest ware schrijvers zijn degenen die taal niet zien als een taalkundig proces, maar als een levend element.

De tijd zal komen dat je, met opgewektheid, jezelf zult begroeten als je bij je eigen deur aankomt, in je eigen spiegel, en ieder zal glimlachen om het welkom van de ander.

Ik kom uit een plaats die van grootsheid houdt; het houdt van grote gebaren; het wordt niet belemmerd door bloei; het is een retorische samenleving; het is een samenleving van fysieke prestaties; het is een samenleving van stijl.

De stem gaat omhoog in een gedicht. Het is een adres, ook al is het voor jezelf.

De zucht van de geschiedenis stijgt op over ruïnes, niet over landschappen, en op de Antillen zijn er weinig ruïnes om over te zuchten, afgezien van de ruïnes van suikerboerderijen en verlaten forten.

Ik probeer te vergeten wat geluk was, en als dat niet werkt, bestudeer ik de sterren.

Goede wetenschap en goede kunst gaan altijd over een toestand van ontzag ... Ik denk niet dat er een andere functie is voor de dichter of de wetenschapper in de menselijke stam dan de verbazing van de ziel.

Breek een vaas, en de liefde die de fragmenten weer samenbrengt is sterker dan die liefde die haar symmetrie als vanzelfsprekend beschouwde toen ze heel was.

Elke serieuze poging om iets waardevols te doen is ritueel.

Liefde na liefde De tijd zal komen dat je, met opgewektheid, jezelf zult begroeten als je aankomt bij je eigen deur, in je eigen spiegel en ieder zal glimlachen bij het welkom van de ander, en zeggen, ga hier zitten. Eten. Je zult weer van de vreemdeling houden die je zelf was. Geef wijn. Geef brood. Geef je hart terug aan zichzelf, aan de vreemdeling die je heel je leven heeft liefgehad, die je negeerde voor een ander, die je uit het hoofd kent. Haal de liefdesbrieven uit de boekenplank, de foto ' s, de wanhopige notities, pel je eigen beeld uit de spiegel. Zitten. Feest van je leven.

Wat zijn mannen? Kinderen die twijfelen.

De klassiekers kunnen troosten. Maar niet genoeg.

De Engelse taal is niemands bijzondere eigenschap.

Ik zag ook het houten paard de sterren blokkeren.

We lezen, we reizen, we worden.

De persoonlijke woordenschat, de individuele melodie waarvan de meter iemands biografie is, voegt zich bij dat geluid, met een beetje geluk, en het lichaam beweegt als een lopend, een wakend eiland.

Het woord en de schaduw van het woord / maakt een ding zowel zichzelf als iets anders / totdat we metaforen zijn en niet onszelf . . .

De toekomst gebeurt. Hoe hard we ook schreeuwen.

Kunst is de nostalgie van de geschiedenis, het geeft de voorkeur aan een rieten dak boven een betonnen fabriek, en de enorme kerk boven een gebleekt dorp.

Langzaam groeit mijn lichaam een enkel geluid, langzaam word ik een bel, Een ovale, ontlichaamde klinker, ik groei, een uil, een aureool, Wit Vuur poesia " Metamorfosi, I. Luna

Ze is een zeldzame vaas, buiten het bereik van een kat, op de plank.

We maken te veel van dat lange kreunen dat het verleden onderstreept.

Een herinnering die ernaar verlangt om zich bij het centrum te voegen, een ledemaat dat herinnert aan het lichaam waaruit het is afgesneden, zoals die bamboe dijen van de god.

Visuele verrassing is natuurlijk in het Caribisch gebied; het komt met het landschap, en geconfronteerd met zijn schoonheid, lost de zucht van de geschiedenis op.

In Eden wie slaapt het gelukkigst? Slang.

Liefde na liefde je hele leven, die je hebt genegeerd voor een ander, die je uit het hoofd kent. Haal de liefdesbrieven uit de boekenplank, de foto ' s, de wanhopige notities, pel je eigen beeld uit de spiegel. Zitten. Feest van je leven.

Hoe kan ik Afrika verlaten en leven?

Tijd is de meter, geheugen de enige plot.

Ik weet dat wanneer donkerharige avond haar heldere zijde aantrok bij zonsondergang, en de zee onder het laken vouwde met haar sterrenlach, dat er geen rust zou zijn, dat er geen vergeten zou worden. Is als het vertellen van rouwenden rond het graf over opstanding, ze willen de doden terug.