Anne Carson beroemde citaten

Woorden stuiteren. Woorden, als je ze toestaat, zullen doen wat ze willen doen en wat ze moeten doen.

Onder de naden loopt de pijn.

Zoals Sokrates het vertelt, begint je verhaal op het moment dat Eros je binnenkomt. Die inval is het grootste risico van je leven. Hoe je ermee omgaat is een indicatie van de kwaliteit, wijsheid en fatsoen van de dingen in je. Terwijl je ermee omgaat, kom je op een plotselinge en verrassende manier in contact met wat er in je is. Je ziet wat je bent, wat je mist, wat je zou kunnen zijn.

De woorden die we lezen en de woorden die we schrijven zeggen nooit precies wat we bedoelen. De mensen van wie we houden zijn nooit zoals we ze willen. De twee symbolen komen nooit perfect overeen. Eros zit er tussenin.

Toen ze de liefde bedreven Geryon hield ervan om in langzame opeenvolging elk van de botten van Herakles' rug aan te raken terwijl het zich van hem af boog in wie weet wat voor donkere droom van zijn eigen, met beide handen helemaal naar beneden van de basis van de nek tot het einde van de wervelkolom die hij kan laten rillen als een wortel in de regen.

Een van de belangrijkste eigenschappen van pijn is dat het een verklaring vereist.

Een pagina met een gedicht erop is minder aantrekkelijk dan een pagina met een gedicht erop en wat theevlekken.

Ademloos rennen, maar nog niet aangekomen, is op zich heerlijk, een opgeschort moment van levende hoop.

Als ik je verlang, is een deel van mij weg...

Je herinnert je te veel", zei mijn moeder onlangs tegen me. "Waarom zou je dat allemaal vasthouden? En ik zei: "Waar Kan ik het neerleggen?

Realiteit is een geluid, je moet je erop afstemmen en niet alleen blijven schreeuwen.

Het is gemakkelijker om een verhaal te vertellen over hoe mensen elkaar verwonden dan over wat hen samenbindt.

Een man beweegt door de tijd. Het betekent niets, behalve dat hij, als een harpoen, eenmaal gegooid zal aankomen.

Gevangen tussen de tong en de smaak.

Waarom bestaat tragedie? Omdat je vol woede bent. Waarom ben je zo woedend? Omdat je vol verdriet bent.

Mythen zijn verhalen over mensen die tijdelijk te groot worden voor hun leven, zodat ze in andere levens botsen of tegen goden botsen. In crisis zijn hun zielen zichtbaar.

We zijn pas halverwege het centrale vers van onze jeugd wanneer we onszelf zwart zien worden. ... We waren verleid om te denken dat we onsterfelijk waren en plotseling is de affaire voorbij.

Kun je me in dromen bezoeken? Dat zou me opvrolijken. Leuk om vrienden te zien in de nacht, hoe kort de tijd ook is.

Om voorbij het einde van je mythe te leven is een gevaarlijk iets.

We hebben het over de strijd om een gedachte over te slepen van de brij van het onbewuste naar een soort grammatica, syntaxis, menselijke zin; elke poging betekent opnieuw beginnen met taal. opnieuw beginnen met nauwkeurigheid.

Eros is een kwestie van grenzen. Hij bestaat omdat bepaalde grenzen bestaan. In het interval tussen bereik en greep, tussen blik en tegenglans, tussen 'Ik hou van jou' en 'ik hou ook van jou', komt de afwezige aanwezigheid van verlangen tot leven. Maar de grenzen van tijd en blik en ik hou van jou zijn slechts naschokken van de belangrijkste, onvermijdelijke grens die Eros creëert: de grens van vlees en zelf tussen jou en mij. En het is pas, plotseling, op het moment dat ik die grens zou oplossen, besef ik dat ik dat nooit kan.

Geef me een wereld, je hebt de wereld genomen die ik was.

Gezegend zijn zij wier leven geen kwaad smaakt, maar als een god je huis schudt, komt het niet weg, komt het tollen over de generaties, komt het rollen van het zwarte nachtzout van de oceaanbodem en al je geslagen kusten kreunen

De man heeft een theorie. De vrouw heeft heupbeenderen. Hier komt de dood.

Wat is een adjectief? Nouns noemen de wereld. Werkwoorden activeren de namen. Adjectieven komen ergens anders vandaan. Het woord bijvoeglijk naamwoord (epitheton in het Grieks) is zelf een bijvoeglijk naamwoord dat 'bovenop geplaatst', 'toegevoegd', 'gehecht', 'vreemd'betekent. Bijvoeglijke naamwoorden lijken vrij onschuldige toevoegingen, maar kijk nog eens. Deze kleine geïmporteerde mechanismen zijn verantwoordelijk voor het bevestigen van alles in de wereld op zijn plaats in het bijzonder. Ze zijn de sloten van het zijn.

Soms droom ik een zin en schrijf het op. Het is meestal onzin, maar soms lijkt het een sleutel tot een andere wereld.

Ik ben een druppel goud hij zou zeggen dat ik gesmolten materie ben die uit de kern van de aarde is teruggekeerd om je innerlijke dingen te vertellen-

Ondertussen sloeg muziek door harten en opende elke klep voor het wanhopige drama van het zijn / een zelf in een lied.

Het waren twee superieure aal op de bodem van de tank en ze herkenden elkaar als cursief.

Er is geen mens zonder wereld.

Alle mythen zijn een verrijkt patroon, een stelling met twee gezichten, waardoor de operator het ene kan zeggen en het andere kan betekenen, een dubbelleven kan leiden. Vandaar het idee dat vroeg in het oude denken werd gevonden dat alle dichters leugenaars zijn. En uit de ware leugens van de poëzie druppelde een vraag. Wat verbindt woorden en dingen echt?

Waanzin en hekserij, evenals ***** zijn aandoeningen die vaak geassocieerd worden met het gebruik van de vrouwelijke stem in het openbaar.

De onschuld van de geliefde brutaliseert de minnaar. Terwijl het zingen van een gek achter je in de trein je woedend maakt, schijnen zijn prachtige dierlijke tanden te midden van zwarte verfvlakken. Zoals Helen de geschiedenis woedend maakt. Senza uscita.

M: is hij slim I: zij ja heel slim ziet dwars door me heen M: In mijn tijd waardeerden we blindheid eerder meer

Verlangen is geen licht ding.

Een vluchtelingenpopulatie is hongerig naar taal en zich ervan bewust dat er van alles kan gebeuren.

Filosofen zeggen dat de mens zichzelf vormt in dialoog.

Elke avond rond deze tijd trekt hij verdriet aan als een kleed en gaat verder met schrijven.

Je kunt wennen aan het ontbijten met een man in een fedora. Je kunt aan alles wennen, zei mijn moeder altijd.

Heb je haar moeder op tv gezien? Ze zei gewoon, verbrandde dingen. Ze zei dat ik het een uitstekend gedicht vond, maar het deed me pijn. Ze zei geen jungle angst. Ze zei niet jungle haat wilde jungle huilen hak het terug hak het. Ze zei zelfbestuur ze zei einde van de weg. Ze zei niet zoemend in de lucht waar je voor kwam hakken.

Tijd is van niets gemaakt. Het is een abstractie. Gewoon een betekenis die we opleggen aan beweging.

Liefde is een goede plek om ons wantrouwen tegenover nepvrouwen te plaatsen.

Hij kwam na Homerus en voor Gertrude Stein, een moeilijke periode voor een dichter.

De Betekenis van een woord bekijken, de geschiedenis van een persoon bekijken, geen zin om een vloed van licht te verwachten. Menselijke woorden hebben geen hoofdschakelaar. Maar al die kleine ontvoeringen in het donker. En dan het stralende, grote, rillende, onbeholpen, onberouwvolle, blaffende web van hen dat in je gedachten hangt wanneer je terugkeert naar de pagina die je probeerde te vertalen...

Hoe zou het zijn om in een bibliotheek van gesmolten boeken te leven. Met zinnen die over de vloer stromen en alle interpunctie die als een residu op de bodem is neergezet. Het zou verwarrend zijn. Onvergeeflijk. Een groot avontuur.

DOOD . . . En nu ben je hier om voor deze vrouw te vechten. Je weet dat haar belofte is gegeven. Ze moet sterven of haar man komt niet vrij. APOLLO Relax, Ik breek geen wetten. Dood waarom buigen, als je geen wetten overtreedt? APOLLO ik draag altijd een boog, het is mijn handelsmerk.

Toen gebeurde er een wonder in de vorm van een bord sandwiches. Geryon nam er drie en begroef zijn mond in een heerlijk blok wit brood gevuld met tomaten en boter en zout. Hij dacht na over hoe heerlijk het was, hoe hij van glibberig voedsel hield, hoe glibberigheid van verschillende soorten kan zijn. Ik ben een filosoof van sandwiches, besloot hij. Goede dingen aan de binnenkant.

Plezier en pijn registreren zich tegelijk bij de minnaar, aangezien de wenselijkheid van het liefdesobject gedeeltelijk voortkomt uit het ontbreken ervan. Aan wie ontbreekt het? Op de minnaar. Als we het traject van eros volgen, vinden we consequent dat het dezelfde route volgt: het beweegt van de minnaar naar de geliefde, dan ricocheteert het terug naar de minnaar zelf en het gat in hem, onopgemerkt eerder. Wie is het onderwerp van de meeste liefdesgedichten? Niet de geliefde. Het is dat gat.

Aristoteles zegt dat metafoor ervoor zorgt dat de geest zichzelf ervaart in de handeling van het maken van een fout.

Die nachten die alleen liggen, zijn niet discontinu met deze koude hectische dageraad. Het is wie ik ben.