Adrienne Rich beroemde citaten

De verbindingen tussen en tussen vrouwen zijn de meest gevreesde, de meest problematische en de meest potentieel transformerende kracht op de planeet.

Ik denk aan de mogelijkheden voor empathie, voor wederzijdse solidariteit tussen homo ' s en lesbiennes, niet alleen als mensen die lijden onder homofobie, maar als mensen die ook extreem Creatief, Actief zijn en een bepaald begrip hebben van de menselijke conditie.

We moeten gebruiken wat we hebben om uit te vinden wat we willen.

Het soort poëzie dat me interesseert is intellectueel en moreel en politiek en seksueel en sensueel - dat alles samen gisten. Het kan spreken tot mensen die zich als monsters hebben gevoeld en zeggen: Je bent niet alleen, dit is niet monsterlijk. Het kan storen en verrukken.

We kunnen er op rekenen dat zo weinig mensen die moeilijke weg met ons gaan.

Poëzie kan haar graan toevoegen aan een accumulatie van bewustzijn tegen het idee dat er geen alternatief is - dat we gewoon in de grote stroom van het kapitalisme zitten en het nooit anders kan zijn - dat dit het menselijke lot is, dit is de menselijke natuur.

Ik ben de androgyne, ik ben de levende geest die je niet in je dode taal kunt beschrijven het verloren zelfstandig naamwoord, het werkwoord dat alleen in de infinitief overleeft de letters van mijn naam zijn geschreven onder de deksels van het pasgeboren kind

Ik denk dat mijn werk voortkomt uit zowel een intens verlangen naar verbinding als wat het betekent om je geïsoleerd te voelen. Er zal altijd een soort getijdenbeweging heen en weer zijn tussen de twee.

Een van de grote functies van kunst is ons te helpen ons voor te stellen hoe het is om niet onszelf te zijn, hoe het is om iemand of iets anders te zijn, hoe het is om in een andere huid te leven, hoe het is om in een ander lichaam te leven, en in die zin onszelf te overtreffen, om buiten onszelf te gaan.

Kunst en literatuur hebben zoveel mensen de opluchting gegeven zich verbonden te voelen - ons uit isolatie getrokken. Het heeft ons laten weten dat iemand anders ademde en droomde en seks had en liefhad en woedde en eenzaamheid kende zoals wij dat doen.

Een denkende vrouw slaapt met monsters.

Verantwoordelijkheid voor jezelf betekent weigeren om anderen je denken, praten en benoemen voor je te laten doen; het betekent leren om je eigen hersenen en instincten te respecteren en te gebruiken; dus worstelen met hard werken.

Elk gedicht breekt een stilte die overwonnen moest worden.

We kunnen alle technologische middelen bezitten... maar als onze taal ontoereikend is, onze visie vormloos blijft, ons denken en voelen nog steeds in de oude cycli lopen, kan ons proces 'revolutionair' zijn, maar niet transformerend.

Het in bezit nemen van onze lichamen door vrouwen zal de menselijke samenleving veel essentiëler veranderen dan het in beslag nemen van de productiemiddelen door de arbeiders.

Geen enkele vrouw is echt een insider in de instellingen die zijn ontstaan door Mannelijk bewustzijn. Wanneer we onszelf toestaan te geloven dat we dat zijn, verliezen we het contact met delen van onszelf die door dat bewustzijn als onaanvaardbaar worden gedefinieerd; met de vitale taaiheid en visionaire kracht van de boze grootmoeders, de felle marktvrouwen van de IBO 's Women' s War, de vrouwen die zich verzetten tegen huwelijken in het pre-revolutionaire China, de miljoenen weduwen, vroedvrouwen en de vrouwelijke genezers die drie eeuwen lang in Europa als heksen werden gemarteld en verbrand.

Hoe meer ik leef, hoe meer ik denk dat twee mensen samen een wonder is.

Een revolutionair gedicht zal je niet vertellen wie of wanneer je moet doden, wat en wanneer je moet verbranden, of zelfs hoe je moet theoretiseren. Het herinnert je eraan... waar en wanneer en hoe je leeft en zou kunnen leven, het is een lont van verlangen.

Slaapgedeelte. Draaien op hun beurt als planeten die draaien in hun middernachtweide: een aanraking is genoeg om ons te laten weten dat we niet alleen zijn in het universum, zelfs niet in slaap.

Het onbewuste wil de waarheid. Het houdt op te spreken tot degenen die iets anders willen dan de waarheid.

Oorlog is een absolute mislukking van de verbeelding, wetenschappelijk en politiek. Dat een oorlog kan worden voorgesteld als het helpen van een volk om zich 'goed te voelen' over zichzelf, of hun land, is een maatstaf voor dat falen.

Voor nu heeft poëzie de capaciteit - op haar eigen manier en met haar eigen middelen-om ons te herinneren aan iets dat ons verboden is te zien.

Een regel die twintig jaar geleden werd getypt, kan in spuitverf op een muur worden gebrand om kunst te verheerlijken als onthechting of marteling van degenen die we niet liefhadden maar ook niet wilden doden.

Het weer in het buitenland en het weer in het hart komen op, ongeacht de voorspelling.

Men baart niet in een leegte, maar eerder in een culturele en politieke context. Wetten, beroepscodes, religieuze sancties en etnische tradities hebben allemaal invloed op de keuzes van vrouwen met betrekking tot de bevalling.

Er is geen 'de waarheid','een waarheid' - waarheid is niet één ding, of zelfs een systeem. Het is een toenemende complexiteit. het patroon van het tapijt is een oppervlak. Wanneer we goed kijken, of wanneer we wevers worden, leren we van de kleine meervoudige draden die onzichtbaar zijn in het algehele patroon, de knopen aan de onderkant van het tapijt

Totdat we de veronderstellingen kennen waarin we doordrenkt zijn, kunnen we onszelf niet kennen.

We bewegen, maar onze woorden staan verantwoordelijk worden voor meer dan we van plan waren en dit is verbaal voorrecht

Er is geen 'de waarheid', 'een waarheid' - waarheid is niet één ding, of zelfs een systeem. Het is een toenemende complexiteit.

Als je denkt dat je me kunt begrijpen, denk dan nog eens na: mijn verhaal stroomt in meer dan één richting, een delta die met zijn vijf vingers uitgestrekt uit de rivierbedding ontspringt.

Mijn hart wordt bewogen door alles wat ik niet kan redden: er is zoveel vernietigd dat ik mijn lot moet werpen met hen die eeuw na eeuw, pervers, zonder buitengewone kracht, de wereld herstellen.

De serieuze revolutionair, net als de serieuze kunstenaar, kan het zich niet veroorloven om een sentimenteel of zelfbedrog leven te leiden.

Ik ben een instrument in de vorm van een vrouw die pulsaties probeert te vertalen in beelden voor de verlichting van het lichaam en de reconstructie van de geest.

Alles wat naamloos is, niet in beelden is afgebeeld, alles wat uit de biografie wordt weggelaten, gecensureerd in Verzamelingen brieven, alles wat verkeerd wordt genoemd als iets anders, moeilijk te verkrijgen is, alles wat in het geheugen wordt begraven door het instorten van betekenis onder een ontoereikende of leugenachtige taal-dit zal niet alleen onuitgesproken, maar onuitsprekelijk worden.

Gedichten zijn als dromen: daarin zet je wat je niet weet dat je weet.

Ik ben een feminist omdat ik me psychisch en fysiek bedreigd voel door deze samenleving en omdat ik geloof dat de vrouwenbeweging zegt dat we aan een rand van de geschiedenis zijn gekomen toen mannen - voor zover ze belichamingen zijn van het patriarchale idee-gevaarlijk zijn geworden voor kinderen en andere levende wezens, inclusief zichzelf.

Valse geschiedenis wordt de hele dag gemaakt, elke dag, de waarheid van het nieuwe is nooit op het nieuws.

Wij die bemind werden, zullen die verlammende koorts nooit overleven.

Om te schrijven alsof je leven ervan afhangt; om over het schoolbord te schrijven, daar in het Openbaar de woorden neer te zetten die je hebt gebaggerd; opgezeefd in dromen, van achter het scherm herinneringen, uit stilte-woorden die je hebt gevreesd en nodig hebt om te weten dat je bestaat.

Het leven op de planeet is geboren uit een vrouw.

Het gevaar ligt in het vergeten van wat we hadden. De stroom tussen generaties wordt een druppel, kleinkinderen nemen de herinneringen van grootouders op bij speciale gelegenheden misschien op-geen toevallige verhalen die worden verteld door het dagelijks leven, er is geen gedeeld dagelijks leven wat met migraties, ballingen, diaspora' s, ritten, de zoektocht naar werk. Of er is een gedeeld dagelijks leven bezaaid met gaten van stilte.

Moed wordt niet bepaald door degenen die vochten en niet vielen, maar door degenen die vochten, vielen en weer opstonden.

Elke reis naar het verleden wordt gecompliceerd door waanideeën, valse herinneringen, valse namen van echte gebeurtenissen.

Woorden zijn doelen.De woorden zijn kaarten.Ik kwam om de schade te zien die werd aangericht en de schatten die zegevieren.

Een eervolle menselijke relatie - dat wil zeggen, een relatie waarin twee mensen het recht hebben om het woord "liefde" te gebruiken - is een proces, delicaat, gewelddadig, vaak angstaanjagend voor beide betrokken personen, een proces van verfijning van de waarheden die ze elkaar kunnen vertellen. Het is belangrijk om dit te doen omdat het menselijke zelfbedrog en isolatie afbreekt. Het is belangrijk om dit te doen omdat we daarmee recht doen aan onze eigen complexiteit. Het is belangrijk om dit te doen omdat we kunnen rekenen op zo weinig mensen om die moeilijke weg met ons te gaan.

Kunst betekent niets als het gewoon de eettafel van de macht versiert die het gegijzeld houdt.

We moeten ons een wereld voorstellen waarin elke vrouw het presiderende genie van haar eigen lichaam is. In zo ' n wereld zullen vrouwen echt nieuw leven scheppen, niet alleen kinderen voortbrengen als en zoals we dat willen, maar ook de visies en het denken die nodig zijn om het menselijk bestaan te ondersteunen, te troosten en te veranderen-een nieuwe relatie met het universum. Seksualiteit, politiek, intelligentie, macht, Moederschap, werk, gemeenschap, intimiteit zullen nieuwe betekenissen ontwikkelen; het denken zelf zal worden getransformeerd. Hier moeten we beginnen.

Poëzie is de vloeibare stem die door steen heen kan slijten.

Ik voel me meer hulpeloos met jou dan zonder jou.

Lesbisch bestaan omvat zowel het doorbreken van een taboe als het verwerpen van een verplichte manier van leven. Het is ook een directe of indirecte aanval op het mannelijke recht op toegang tot vrouwen.