Denise Levertov beroemde citaten

Zowel kunst als geloof zijn afhankelijk van verbeelding; Beide zijn ondernemingen in het onbekende.

Ik ben niet erg goed in bidden, maar wat ik ervaar als ik een gedicht schrijf is dicht bij gebed.

Je bent naar de kust gekomen. Er zijn geen instructies.

Het is wanneer we voor een moment het ergste onder ogen zien dat onze soort kan doen, en huiveren om de Smet in onszelf te kennen, dat ontzag de schil van de geest scheurt en het hart binnendringt.

Verdriet is een gat waar je overdag rondloopt en ' s nachts in valt.

Je kunt jaren naast een grote dennenboom wonen, vereerd om zo ' n eerbiedwaardige buurman te hebben, zelfs als hij naalden over je bloemen werpt of je wakker maakt, grote kegels op je dek laten vallen bij het stil zijn van de nacht.

Een dichter die de angsten en verschrikkingen van onze tijd verwoordt, is nodig om de lezers te laten begrijpen wat er gebeurt, het echt te laten begrijpen, het niet alleen te weten, maar het te voelen: en moet vergezeld gaan van de bereidheid van degenen die het schrijven om extra actie te ondernemen om de grote ellende die ze opnemen te stoppen.

Schrijven is in zekere zin een vorm van gebed.

Niets wat we doen heeft de snelheid, de zekerheid, de diepe intelligentie die leven in vrede zou hebben.

Wonderbaarlijke waarheid, confronteer ons op elke wending, in elke gedaante.

Maar voor ons ontvouwt de weg zich, we stoppen niet met lopen, we weten dat er nog veel te gaan is.

Wat ik hoorde was dat mijn hele zelf zei en zong wat het wist: ik kan het.

Berg, Berg, Berg, tijd markeren. Elke naamloze, muur voorbij muur, wankelende herdefiniëring van horizon.

Door de holle bol, een ring van gerafelde roestige scrapiron, is het de zee die schijnt? Is het een weg aan de rand van de wereld?

Huichelende vrouwen, hoe zelden spreken we over onze eigen twijfels, terwijl we twijfelachtig de man in zijn twijfel moeder zijn!

blauwe kraal op de lont, er is dat in mij dat brandt en rilt, zwartmakend mijn hart met zijn roet, ik denk soms niet Apollo hoorde me maar een andere god.

we zijn zo velen en velen in zichzelf reizen naar verre eilanden, maar niemand vraagt om hun verhaal....

mijn plezier was in de kracht van mijn rug, in mijn nobele schouders, de koele gladde vleescilinders van mijn armen.

De trap is niet een ding van glanzende strengen een stralende evanescentie voor engelenpootjes die alleen in hun loopvlak kijken en de steen niet hoeven aan te raken.

De dreiging van het einde van de wereld is de oude dreiging.

Bijenpittel, uitwerpselen, haren van beefur: alles wordt honing. Virulente micro-organismen kunnen niet overleven in honing.

langzaam kunnen de bleke dauwparels van licht die uit bloemen worden opgeslokt, dikker worden, donkerder worden tot goud: honing van de mens.

De laatste spinnenwebben van mist in de zwarte firtrees zijn vlokken van witte as in de haard van de wereld.

Laat de ruimte onder de eerste verdieping donker zijn, laat het water de stenen palen bedekken en er een levendig groen slijm op glinsteren; laat daar een boot worden bewaard.

Wat een vreugde als de zorgeloze gordeldier naar ons kijkt en zijn Draven over het spoor in de palmborstel niet versnelt. Wat is deze vreugde? Dat geen enkel dier wankelt, maar weet wat het moet doen?

De enorme stilte van Boeddha overvalt en overwint het tegemoetkomende gebrul van het tragische leven dat steegjes en lanen vult; het blokkeert de weg van pedicabs, politie, konvooien.

Ik zie de wolken zoals ik ze in pracht zie oprukken, de gevallen zon achtervolgen.

Onder de honderd ramen die dof schijnen in de uitgestrekte zijde van een groter-dan-paleis nummer zo-en-zo brandt men deze enkele jaren, elke nacht alsof de kamer binnenin in brand stond.

Elk deel van de spraak is een vonk in afwachting van verlossing, elk een deugd, een macht in schorsing....

Liefde is een landschap dat de lange bergen definiëren, maar sluit je niet af van de ondoordringbare afstand.

Beelden splitsen de waarheid in breuken.

In Delphi bad Ik tot Apollo dat hij de vlam van het gedicht in mij zou behouden en ik dronk uit de Brakke bron daar....

We hebben de woorden in onze zakken, duistere richtingen. De ouden hebben het licht van hun aanwezigheid weggenomen....

Profetische uitspraak transformeert, net als poëtische uitspraak, de ervaring en beweegt de ontvanger naar nieuwe houdingen. De soorten ervaringen-de erkenningen of openbaringen-waaruit zowel profetie als poëzie voortkomen, zijn van dien aard dat ze de profeet of dichter tot een spraak aanzetten die hun eigen bekende capaciteiten kan overtreffen; ze worden 'geïnspireerd', ze ademen openbaring in en ademen nieuwe woorden uit; en door dit te doen dragen ze een parallelle ervaring, een parallelle intensiteit over op de luisteraar of lezer, die die persoon tot nieuwe houdingen en nieuwe handelingen drijft.

onze zenuwfilamenten trillen met hun aanwezigheid dag en nacht, niets wat we zeggen heeft niet het ruwe slijm ervan in het gezegde, niets wat we doen heeft de snelheid, de zekerheid, de diepe intelligentie die in vrede zou leven.

Zo absoluut, het is niets anders dan geluk zelf, een ademhaling die te stil is om te horen.

Ik leer het licht van de waarheid te bevestigen bij vreemde bochten van de weg van de geest, verkeerde bochten die over de grens naar verwondering leiden....

Eet niet die mooie groene dollars die je vrouw Je geeft als ontbijt.

En onze dromen, met wat frivoliteit hebben we ze gepared als teennagels, geknipt ze als uiteinden van gespleten haar.

Vergis je me? Ik spreek over leven, van het ene moment in het volgende, en in het ene na, de dood inademen in de lentelucht....

Blinde. Ik kan hem beschaamd aankijken, schaamteloos. Of weet hij het? Nee, Hij is in een grote eenzaamheid. O, vreemde vreugde, om me vol te staren naar het gezicht van een vreemde. Nee, mijn dorst is groter dan voorheen.

De belijdende zwemmers durven met het gezicht naar de hemel te liggen en het water draagt hen, zoals haviken op lucht rusten en lucht hen ondersteunt; zo zou ik leren vrije val te bereiken, en zweven in de diepe omhelzing van de Schepper-geest,wetende dat er geen inspanning is, verdient die alom omringende genade.

Er gaan dagen voorbij dat ik het mysterie vergeet. Onoplosbare problemen en problemen die hun eigen genegeerde oplossingen aanbieden verdringen zich om mijn aandacht, ze verdringen de voorkamer samen met een groot aantal afleidingen, mijn hovelingen, die hun gekleurde kleren dragen; petten en klokken. En dan is weer het stille mysterie voor mij aanwezig, het geschreeuw van de menigte trekt zich terug: het mysterie dat er iets is, wat dan ook, laat staan kosmos, vreugde, herinnering, alles, in plaats van leegte: en dat, 0 Heer, Schepper, geheiligde, u het nog steeds, uur na uur in stand houdt.

Laat me lopen door de velden van papier aanraken met mijn toverstok droge stengels en onvolgroeide vlinders....

Elke dag, elke dag hoor ik genoeg om een jaar van nachten te vullen met verwondering.

Regendiamanten verfraaien deze wintermorgen de wirwar van ongeprinte perentakken; elke solitaire, geplaatst, zo lijkt het, met overwogen oordeel, draagt het licht onder de gescheurde wolken - het onzichtbare dat in eindeloze overvloed wordt verdeeld.

Leraren op alle niveaus moedigen het idee aan dat je over dingen moet praten om ze te begrijpen, omdat ze anders geen baan zouden hebben. Maar het is nep, Weet je.

Een van de verplichtingen van de schrijver is om alles te zeggen of te zingen wat hij of zij kan, om zoveel mogelijk van de wereld in taal te behandelen als mogelijk is voor hem of haar.

Het vuur in blad en gras zo groen het lijkt elke zomer de laatste zomer.

Kwelling is meer geneigd de verbeelding te verstikken dan te stimuleren.