Sandra Cisneros beroemde citaten

'Hispanic' is Engels voor een persoon van Latino afkomst die wil worden geaccepteerd door de blanke status quo. 'Latino' is het woord dat we altijd voor onszelf hebben gebruikt.

Wanneer je hart wijd gebroken is, sta je ook open voor dingen van schoonheid en verdriet. Als mensen fysiek niet hier zijn, blijft het spirituele, we verbinden ons nog steeds, we kunnen communiceren, we kunnen liefde en vergeving geven en ontvangen. Er is liefde nadat iemand sterft.

Ik geloof dat liefde altijd eeuwig is. Al is de eeuwigheid maar vijf minuten.

Hoe meer je meer talen spreekt, hoe meer je over jezelf begrijpt. Het is alsof je blind bent. Je bent niet minder van een persoon, maar je mist prachtige dingen.

Het duurt lang voor vrouwen het gevoel hebben dat het goed is om chingona te zijn. Om een chingona te zijn!...Je zegt: 'Dit is mijn camino, dit is mijn pad en ik ga het volgen, ongeacht wat cultuur zegt."Ik denk niet dat de kerk van chingonas houdt. Ik denk niet dat de staat van chingonas houdt.! En vaders houden absoluut niet van chingonas. En vriendjes houden niet van chingonas. Maar ik blijf optimistisch. Op een dag ontmoet ik een man die van een chingona houdt. Op een dag komt mijn chingon.

Ik zeg altijd dat ik schrijver werd, niet omdat ik naar school ging, maar omdat mijn moeder me naar de bibliotheek bracht. Ik wilde schrijver worden zodat ik mijn naam in de kaartcatalogus kon zien.

Ik zeg meestal Latina, Mexicaans-Amerikaans of Amerikaans-Mexicaans, en in bepaalde contexten, Chicana, afhankelijk van of mijn publiek de term begrijpt of niet.

Ik ben een vrouw en ik ben een Latina. Dat zijn de dingen die mijn schrijven onderscheidend maken. Dat zijn de dingen die mijn schrijfkracht geven.

Ik heb te veel verdragen, te lang, en nu ben ik gewoon te intelligent, te krachtig, te mooi, te zeker van wie ik ben om eindelijk iets minder te verdienen.

Het mooie van literatuur is dat je lezers dingen laat zien door de ogen van andere mensen. Alle goede boeken doen dat.

Je kunt nooit te veel lucht hebben . Je kunt in slaap vallen en dronken wakker worden op sky, en sky kan je veilig houden als je verdrietig bent. Hier is er te veel verdriet en te weinig lucht. Vlinders zijn ook weinig en zo zijn bloemen en de meeste dingen die mooi zijn. Toch nemen we wat we kunnen krijgen en maken we er het beste van.

Ik ben een heks, high van tabak en wijwater. Ik ben een vrouw die blij is met haar Rampen. Ze geven me iets te doen. Een soort beroep...Ik heb de magie van woorden. De kracht om te charmeren en te doden naar believen.

De waarheid heeft een vreemde manier om je te volgen, om naar je toe te komen en je te laten luisteren naar wat het te zeggen heeft.

Schrijf over wat jou anders maakt.

Ik ben geobsedeerd door het worden van een vrouw comfortabel in haar huid.

Ik probeer zo eerlijk te zijn over wat ik zie en te spreken in plaats van te zwijgen, vooral als dat betekent dat ik levens kan redden of de mensheid kan dienen.

En het leuke aan het schrijven van een roman is dat je je tijd neemt, je zit soms negen jaar bij het personage, je kijkt heel diep naar een situatie, in tegenstelling tot in het echte leven wanneer we gewoon iets eruit halen.

Wraak brengt alleen geweld voort, geen helderheid en ware vrede. Bevrijding moet van binnenuit komen.

Mijn Virgen De Guadalupe is niet de moeder van God. Ze is God. Ze is een gezicht voor een god zonder gezicht, een indigena voor een god zonder etniciteit, een vrouwelijke godheid voor een god die geslachtloos is, maar ik begrijp ook dat Voor haar om me te benaderen, voor mij om eindelijk de deur te openen en haar te accepteren, ze een vrouw moest zijn zoals ik.

Mijn feminisme is humanisme, waarbij de zwakste degenen zijn die ik vertegenwoordig, en dat omvat veel wezens en levensvormen, waaronder sommige mannen.

Het huis was onberispelijk, zoals altijd, nergens een verdwaald haar, geen schilfers roos of een verfrommelde handdoek. Zelfs de rozen op de eettafel hielden hun adem in. Een soort luchtloze reinheid die me altijd deed willen niezen.

Ik realiseer me dat toen ik uit het huis van mijn vader verhuisde, ik hem schokte en bang maakte omdat ik een eigen kamer nodig had, een eigen ruimte om mezelf opnieuw uit te vinden.

Soms heb ik het gevoel dat ik mijn geschreven en gesproken Spaans niet helemaal onder de knie kan krijgen, omdat ik te veel Engels studeer. Ik heb nog een leven nodig om het te leren.

Ik moet zeggen dat de traditionele rol een soort mythe is. Ik denk dat de traditionele Mexicaanse vrouw een felle vrouw is.

Bakstenen brokkelen op sommige plaatsen af en de voordeur is zo opgezwollen dat je hard moet duwen om binnen te komen

De verhalen zijn waar niemand over wil praten. Dus je verzint een verhaal omdat niemand je de waarheid gaat vertellen.

Ik zie geen enkele spiegel van macht, mannelijke macht, dat wil zeggen, als een vorm van bevrijding. Ik geloof niet in oog om oog. Ik geloof niet dat dit echt vrijheid is.

Ik moet begrijpen wat mijn sterke punten en beperkingen zijn en vanuit een echte plek werken. Ik probeer dit zo goed mogelijk te doen terwijl ik nog steeds mijn schrijver zelf bescherm, die meer dan ooit privacy nodig heeft.

Ik denk dat mensen sprookjes moeten lezen, omdat ze hongerig waren naar een mythologie die onze angsten zal aanspreken.

Ik wilde iets schrijven met een stem die uniek was voor wie ik was. En ik wilde iets dat toegankelijk was voor de persoon die bij Dunkin Donuts werkt of die een bus rijdt, iemand die thuiskomt met pijn in de voeten zoals mijn vader, iemand die het druk heeft en te veel kinderen heeft, zoals mijn moeder.

God maakte mensen door ze in een oven te bakken, maar hij vergat de eerste partij, en zo werden zwarte mensen geboren. En toen was hij zo bezorgd over de volgende partij, dat hij ze te snel uit de oven haalde, dus zo werden blanken gemaakt. Maar de derde partij liet hij koken tot ze goud-goud-goud waren, en schat, dat zijn jij en ik.

Ziekten hebben geen ogen. Ze kiezen met een duizelige vinger iedereen, gewoon iedereen.

Ik was stil als een kind, en het zwijgen opgelegd als een jonge vrouw; ik neem mijn knobbels en hobbels voor het zijn van een grote mond, nu, maar meestal van degenen wiens mening ik niet respecteer.

Ik ben opgegroeid in Chicago, dus gebruikte ik altijd Latina. Zo noemden mijn vader en broers onszelf, toen we de hele Spaanstalige gemeenschap van Chicago bedoelden.

Ik denk dat mijn familie en beste vrienden leren over mijn behoefte om me terug te trekken, en ik leer hoe ik mijn energie kan herstellen en opslaan om zowel de Gemeenschap naar mijn beste vermogen te dienen als het hart van mijn schrijver te dienen.

Je kunt niet wissen wat je weet. Je kunt niet vergeten wie je bent.

Alles wat het meeste van mij is, is nu van iedereen.

Je kunt nooit te veel lucht hebben.

Elke schrijver die ik bewonder is mijn leraar. Als je ernaar kijkt, en als je zorgvuldig genoeg leest en een tekst leest en herleest, leer je jezelf iets over ambacht.

Hoe ouder Ik word, hoe meer ik me bewust ben van manieren waarop kleine dingen een verandering in de wereld kunnen maken. Kleine kleine dingen, maar de wereld bestaat uit kleine dingen, nietwaar?

Mexico is slechts een herinnering aan de veiligheid van de kindertijd.

Ik heb altijd breed gelezen: literaire fictie, sci-fi, fantasy, chick lit, historisch, dystopisch, non-fictie, memoires. Ik heb zelfs Westerns gelezen. Ik geef de voorkeur aan vrouwelijke hoofdrolspelers.

Er zijn veel Latino schrijvers die net zo getalenteerd zijn als ik, maar omdat we door kleine drukpersen worden gepubliceerd, tellen onze boeken niet mee. We zijn nog steeds de illegale vreemdelingen van de literaire wereld.

Je wilt toch niet iemand die zijn eigen hart niet kent? Je zult iemand vinden die dapper genoeg is om van je te houden. Ooit. Eendaagse. Niet vandaag.

Over het algemeen als je een dochter bent in een Mexicaans gezin, wil niemand je iets vertellen; ze vertellen je de gezonde leugens over je familie.

Ik ben iemand die de tafel verlaat als een man, zonder de stoel terug te zetten of het bord op te pakken

Maar ik ga hiermee om door te mediteren en door te begrijpen dat ik op de planeet ben gezet om de mensheid te dienen. Ik moet mezelf eraan herinneren om eenvoudig te leven en niet te veel te eten, wat een constante strijd is in een materiële wereld.

De duivel weet meer uit ervaring dan uit het feit dat hij de duivel is.

Misschien is de grootste uitdaging geweest om mijn tijd voor mezelf en mijn privéleven privé te houden om mijn werk te doen. Alles wat het meeste van mij is, is nu van iedereen.

Als je schrijven onzelfbewust is, als het uit je hart komt, dan is het krachtig.