Gloria E. Anzaldúa beroemde citaten

Een vrouw die schrijft heeft macht, en een vrouw met macht wordt gevreesd.

Nobodyâ € ™ s gaat je redden. Niemand gaat je afsnijden, de doornen om je heen dicht snijden. Niemand gaat de kasteelmuren bestormen of je geboorte wakker kussen, je haar naar beneden klimmen, of je op het witte Ros beklimmen. Er is niemand die het verlangen zal voeden. Zie het onder ogen. Je zult het moeten doen, doe het zelf.

Ik ben zichtbaar-zie dit Indiase gezicht-maar toch ben ik onzichtbaar. Ik verblind ze allebei met mijn snavelneus en ben hun blinde vlek. Maar ik besta, wij bestaan. Ze willen graag denken dat ik in de pot gesmolten ben. Maar ik niet, wij niet.

Ik verander mezelf, Ik verander de wereld.

Door te schrijven plaats ik orde in de wereld, geef het een handvat zodat ik het kan begrijpen.

Wat we zeggen en wat we doen komt uiteindelijk bij ons terug, dus laten we onze verantwoordelijkheid nemen, in onze handen leggen en het met waardigheid en kracht dragen.

Om de Borderlands te overleven moet je leven sin fronteras zijn een kruispunt.

Ons wordt geleerd dat het lichaam een onwetende dierlijke intelligentie is die alleen in het hoofd woont. Maar het lichaam is slim. Het maakt geen onderscheid tussen externe prikkels en prikkels uit de verbeelding. Het reageert even visceraal op gebeurtenissen uit de verbeelding als op echte gebeurtenissen.

Niets gebeurt in de' echte ' wereld tenzij het eerst gebeurt in de beelden in ons hoofd

Leven op grenzen en in marges, het intact houden van iemands verschuivende en meervoudige identiteit en integriteit, is als proberen te zwemmen in een nieuw element, een "buitenaards" element.

De strijd is innerlijk: Chicano, indio, American Indian, mojado, mexicano, immigrant Latino, Anglo aan de macht, arbeidersklasse Anglo, zwart, Aziatisch-onze psyche lijkt op de grenssteden en wordt bevolkt door dezelfde mensen. De strijd is altijd innerlijk geweest en wordt gespeeld in buitenste terreinen. Het bewustzijn van onze situatie moet vóór innerlijke veranderingen komen, die op hun beurt vóór veranderingen in de samenleving komen. Niets gebeurt in de" echte " wereld tenzij het eerst gebeurt in de beelden in ons hoofd.

Werk dat ertoe doet. Vale la pena

Hoewel we beven voor onzekere toekomst, mogen we ziekte, dood en tegenspoed met kracht tegemoet treden, mogen we dansen in het gezicht van onze angsten.

Totdat ik vrij ben om tweetalig te schrijven en codes te wisselen zonder altijd te hoeven vertalen, terwijl ik nog steeds Engels of Spaans moet spreken terwijl ik liever Spanglish spreek, en zolang ik de Engelssprekenden moet aanpassen in plaats van hen mij te laten aanpassen, zal mijn tong onwettig zijn. Ik zal me niet langer schamen voor het bestaan. Ik zal mijn stem hebben: Indisch, Spaans, blank. Ik zal mijn slangentong hebben-mijn vrouwenstem, mijn seksuele stem, mijn dichterstem. Ik zal de traditie van stilte overwinnen.

Elke reactie is beperkt door en afhankelijk van waartegen ze reageert.

Maar ik ben banger om niet te schrijven.

Schrijf in de keuken, sluit jezelf op in de badkamer. Schrijf op de bus of de welzijnslijn, op het werk of tijdens de maaltijden.

Waarom ben ik gedwongen om te schrijven? Omdat het schrijven me redt van deze zelfgenoegzaamheid die ik vrees. Omdat ik geen keus heb.

Wilde tongen kunnen niet worden getemd, ze kunnen alleen worden uitgesneden.

Caminante, no hay puentes, se hace puentes al andar. (Voyager, er zijn geen bruggen, men bouwt ze als men loopt.)

Ik ben gek - maar ik kies voor deze waanzin.

Ik ben een daad van kneden, van verenigen en verbinden die niet alleen zowel een schepsel van duisternis als een schepsel van licht heeft voortgebracht, maar ook een schepsel dat de definities van licht en donker in twijfel trekt en ze nieuwe betekenissen geeft.

Ik zal mijn stem hebben: Indisch, Spaans, blank. Ik zal mijn slangentong hebben-mijn vrouwenstem, mijn seksuele stem, mijn dichterstem. Ik zal de traditie van stilte overwinnen.

Ik kan niet uit mijn eigen weg blijven.

Ik wil de vrijheid om mijn eigen gezicht te snijden en te beitelen, om het bloeden met as te stoppen, om mijn eigen goden te vormen uit mijn ingewanden...

Zoals alle mensen zien we de versie van de werkelijkheid die onze cultuur communiceert. Net als anderen die meer dan één cultuur hebben of leven, krijgen we meerdere, vaak tegengestelde boodschappen. Het samenkomen van twee zelfconsistente maar gewoonlijk onvergelijkbare referentiekaders veroorzaakt un choque, een culturele botsing.

We kunnen blanke vrouwen niet opvoeden en bij de hand nemen. De meesten van ons zijn bereid om te helpen, maar we kunnen het huiswerk van de blanke vrouw niet voor haar doen. Dat is een energieverlies. Nellie Wong, Aziatisch-Amerikaanse feministische schrijfster, is vaker gebeld door blanke vrouwen die een lijst willen van Aziatisch-Amerikaanse vrouwen die lezingen of workshops kunnen geven. We dreigen te worden gereduceerd tot leveranciers van lijsten met hulpbronnen.

Ik speel met mijn zelf, Ik speel met de ziel van de wereld, Ik ben de dialoog tussen mijn Zelf en el espiritu del mundo. Ik verander mezelf, Ik verander de wereld.

In een poging 'objectief' te worden, maakte de westerse cultuur 'objecten' van dingen en mensen wanneer ze zich van hen distantieerde, waardoor ze 'contact' met hen verloor.