Audre Lorde beroemde citaten

Het zijn niet onze verschillen die ons verdelen. Het is ons onvermogen om die verschillen te herkennen, te accepteren en te vieren.

Ik ben steeds weer gaan geloven dat wat voor mij het belangrijkst is, moet worden gesproken, verbaal gemaakt en gedeeld, zelfs met het risico dat het gekneusd of verkeerd begrepen wordt.

Als ik mezelf niet voor mezelf zou definiëren, zou ik in de fantasieën van andere mensen voor mij worden geknipt en levend worden opgegeten.

Wanneer ik machtig durf te zijn - mijn kracht te gebruiken in dienst van mijn visie, dan wordt het steeds minder belangrijk of ik bang ben.

Ik ben bewust en bang voor niets.

Elke keer dat je liefhebt, heb je zo diep lief alsof het voor altijd is.

Je zwijgen zal je niet beschermen.

we erkennen wat het is dat we voelen, zodra we erkennen dat we diep kunnen voelen, diep liefhebben, vreugde kunnen voelen, dan zullen we eisen dat alle delen van ons leven dat soort vreugde produceren.

Ik schrijf voor die vrouwen die niet spreken, voor degenen die geen stem hebben omdat ze zo bang waren, omdat we geleerd hebben om angst meer te respecteren dan onszelf. We hebben geleerd dat stilte ons zou redden, maar dat zal het niet.

Onze visies beginnen met onze verlangens.

Sommige problemen delen we als vrouwen, andere niet. Jullie [blanke vrouwen] vrezen dat jullie kinderen zullen opgroeien om zich bij het patriarchaat aan te sluiten en tegen jullie te getuigen; wij vrezen dat onze kinderen uit een auto zullen worden gesleept en op straat zullen worden neergeschoten, en jullie zullen de redenen waarom ze sterven de rug toekeren.

Het leven is erg kort en wat we moeten doen moet in het nu gedaan worden.

Wanneer we spreken, zijn we bang dat onze woorden niet gehoord of verwelkomd worden. Maar als we stil zijn, zijn we nog steeds bang. Het is beter om te spreken.

Ik wil niet getolereerd of verkeerd genoemd worden. Ik wil herkend worden.

Het delen van vreugde, of het nu fysiek, emotioneel, psychisch of intellectueel is, vormt een brug tussen de deelnemers die de basis kunnen vormen voor het begrijpen van veel van wat niet tussen hen wordt gedeeld, en vermindert de dreiging van hun verschil.

Welke vrouw hier is zo verliefd op haar eigen onderdrukking dat ze haar hiel niet op het gezicht van een andere vrouw kan zien?

Ik wil de rest van mijn leven leven, hoe lang of kort ook, met zoveel zoetheid als ik fatsoenlijk kan beheren, van alle mensen houden van wie ik hou en zoveel mogelijk doen van het werk dat ik nog moet doen.

Ik ben gaan geloven dat voor mezelf zorgen niet zelfgenoegzaam is. Zorgen voor mezelf is een daad van overleven.

Het spreken zal gemakkelijker en gemakkelijker worden. En je zult merken dat je verliefd bent geworden op je eigen visie, die je misschien nooit hebt gerealiseerd dat je had. En je zult wat vrienden en geliefden verliezen, en beseffen dat je ze niet mist. En nieuwe mensen zullen je vinden en koesteren. En ten slotte zult u met overweldigende zekerheid weten dat slechts één ding angstaanjagender is dan het spreken van uw waarheid. En dat is niet spreken.

Van zwarte en Derdewereldmensen wordt verwacht dat ze blanke mensen opvoeden over onze menselijkheid. Van vrouwen wordt verwacht dat zij mannen onderwijzen. Van lesbiennes en homo ' s wordt verwacht dat ze de heteroseksuele wereld onderwijzen. De onderdrukkers behouden hun positie en ontwijken hun verantwoordelijkheid voor hun eigen daden. Er is een constante afname van energie die beter kan worden gebruikt bij het herdefiniëren van onszelf en het bedenken van realistische scenario ' s voor het veranderen van het heden en het construeren van de toekomst.

...onderdrukking is net zo Amerikaans als appeltaart...

Geïnstitutionaliseerde afwijzing van verschil is een absolute noodzaak in een winsteconomie die buitenstaanders als overtollige mensen nodig heeft.

Als je niet leert te haten, zul je nooit eenzaam genoeg zijn om gemakkelijk lief te hebben, noch zul je altijd dapper zijn, hoewel het niet gemakkelijker wordt. Doe niet alsof je goede overtuigingen hebt, zelfs als ze rechtvaardig zijn; je zult nooit in staat zijn om je stad te verdedigen terwijl je schreeuwt.

Ik heb veel geleerd door naar mensen te luisteren. En alles wat ik wist was, het enige wat ik had was eerlijkheid en openheid.

Onze gevoelens zijn onze meest oprechte wegen naar kennis.

Zonder gemeenschap is er geen bevrijding.

Stilte heeft ons nooit iets van waarde gebracht.

Mijn stiltes hadden me niet beschermd. Je zwijgen zal je niet beschermen. Maar voor elk echt gesproken woord, voor elke poging die ik ooit had gedaan om die waarheden te spreken waarnaar ik nog steeds op zoek ben, had ik contact gemaakt met andere vrouwen terwijl we de woorden onderzochten om te passen in een wereld waarin we allemaal geloofden en onze verschillen overbrugden.

Ik ben mijn beste werk - een reeks wegenkaarten, rapporten, recepten, doodles en gebeden van de frontlinie.

[Spreken] is nooit zonder angst; van zichtbaarheid, van het harde licht van onderzoek en misschien oordeel, van pijn, van de dood. Maar we hebben al die dingen meegemaakt, in stilte, behalve de dood. En ik herinner mezelf er nu de hele tijd aan, dat als ik stom geboren zou zijn, en mijn hele leven een eed van stilte had gehouden voor Veiligheid, ik nog steeds zou hebben geleden en nog steeds zou sterven.

Zonder gemeenschap is er geen bevrijding...maar Gemeenschap mag niet betekenen dat we onze verschillen weggooien, noch de zielige pretentie dat deze verschillen niet bestaan.

Er zijn geen nieuwe ideeën. Er zijn alleen nieuwe manieren om ze te laten voelen.

Poëzie is niet alleen droom en visie; het is de skeletarchitectuur van ons leven. Het legt de basis voor een toekomst van verandering, een brug over onze angsten voor wat nog nooit eerder is geweest.

Overal waar de vogel zonder voeten vloog, vond ze bomen zonder ledematen.

Maar de echte feministe handelt vanuit een lesbisch bewustzijn of ze ooit met vrouwen slaapt of niet.

Het leerproces is iets dat je kunt aanzetten, letterlijk aanzetten, als een rel.

Zwarte vrouwen zijn geprogrammeerd om onszelf te definiëren binnen deze mannelijke aandacht en om er met elkaar om te concurreren in plaats van onze gemeenschappelijke belangen te erkennen en te bevorderen.

Het is mogelijk om dat als een persoonlijke metafoor te nemen en het dan te vermenigvuldigen met een volk, een ras, een geslacht, een tijd. Als we dit lang genoeg kunnen volhouden, als we kunnen overleven en leren wat we weten, zullen we het redden.

Ik heb de plicht om de waarheid te spreken zoals ik die zie en niet alleen mijn triomfen te delen, niet alleen de dingen die goed voelden, maar de pijn, de intense, vaak regelrechte pijn. Het is belangrijk om te delen hoe ik weet dat overleven overleven is en niet alleen een wandeling door de regen.

Poëzie is de manier waarop we helpen naam te geven aan het naamloze, zodat het kan worden gedacht. De verste horizonten van onze hoop en angsten worden geplaveid door onze gedichten, uitgehouwen uit de rotservaringen van ons dagelijks leven.

Ik herinner me hoe jong en zwart en homo en eenzaam zijn voelde. Veel ervan was prima, het gevoel dat ik de waarheid en het licht en de sleutel had, maar veel ervan was puur de hel.

Alleen door te leren leven in harmonie met je tegenstellingen kun je alles boven water houden.

Het falen van academische feministen om verschil te erkennen als een cruciale kracht is een falen om verder te reiken dan de eerste patriarchale les. In onze wereld moet verdeel en heers definiëren en empoweren.

In ons werk en in ons leven moeten we erkennen dat verschil een reden is voor viering en groei, in plaats van een reden voor vernietiging.

Zwarte schrijvers, van welke kwaliteit dan ook, die buiten de grenzen treden van waar zwarte schrijvers over zouden moeten schrijven, of wie zwarte schrijvers zouden moeten zijn, zijn veroordeeld tot stiltes in zwarte literaire kringen die net zo totaal en zo destructief zijn als alle door racisme opgelegde.

Het is een strijd, maar daarom bestaan we, zodat een andere generatie Lesbiennes van kleur zichzelf of hun geschiedenis niet opnieuw hoeft uit te vinden.

Poëzie is de manier waarop we helpen naam te geven aan het naamloze, zodat het kan worden gedacht.

Ik zou sterven, zo niet eerder, dan later, of ik zelf ooit gesproken had of niet. Mijn stiltes hadden me niet beschermd. Je zwijgen zal je niet beschermen.

Ik ben nog steeds aan het leren - hoe Ik vreugde kan vinden in alle mensen die ik ben, hoe ik al mijn zelf kan gebruiken in dienst van wat ik geloof, hoe ik kan accepteren als ik faal en me kan verheugen als ik succes heb.

Tenzij men in de loopgraven leeft en liefheeft, is het moeilijk te herinneren dat de oorlog tegen ontmenselijking onophoudelijk is.