Rachel Kushner beroemde citaten

Ik deed dat ding dat de verliefde doen, het lot hechten aan de persoon die we willen hechten aan ons.

Ik begin een boek met beelden, meer dan met een idee of een personage. Een soort poëtisch beeld.

Ik denk dat ik niet echt dol ben op alleen maar kletsen. Ik wil iets leren en ervaring opdoen.

Ik heb veel tijd doorgebracht in de kunstwereld, en ik denk dat ik luister naar hoe mensen spreken. Ik ben geïnteresseerd in wat ze zeggen en hoe ze het zeggen.

Ik ben een innerlijk persoon. Ik hou van stilte. Ik geniet ervan. Ik ben blij op die manier.

Mijn moeder vertelde me veel verhalen over haar jeugd in Cuba. Het leven daar had een diepe impact op haar en hoe ze zichzelf beschouwt.

Danzon is mijn favoriete Cubaanse muziek, gespeeld door een traditioneel strijkinstrument met fluit en piano. Het is zeer formeel gestructureerde maar romantische muziek, die afgeleid is van de Frans-Haïtiaanse contradance.

Uiteindelijk besloot ik dat als ik echt een roman wilde schrijven, ik het niet kon doen in New York City terwijl ik een baan had. Je hebt een constante bron van geld nodig om in New York te wonen, tenzij je onafhankelijk rijk bent, wat ik niet ben.

Af en toe word ik verrast door het westerse landschap. Maar ik identificeer die gemoedstoestand niet als te maken hebben met mijn eigen afkomst, opgegroeid in het Westen, hoewel ik zeker talloze keren Nevada heb doorkruist toen ik opgroeide, en dan als jonge volwassene, in auto ' s en op motorfietsen.

Ik deed geen masters in creatief schrijven tot ik 26 was, wat vrij oud is, en toen kwam ik in New York terecht en had ik geld nodig, dus begon ik fulltime te werken als redacteur.

Ik schuw me voor de plotstructuur die afhangt van de personages die zich gedragen op manieren die uiteindelijk zullen worden verklaard door hun jeugd, of door een recent trauma of gebeurtenis. Mensen zijn ongelooflijk ingewikkeld. Wie weet waarom ze zijn zoals ze zijn?

Ik was erg vroegrijp toen ik jong was. Ik ging naar de universiteit op mijn 16e en ik studeerde af op mijn 20e. Ik wilde schrijver worden, maar ik was meer geïnteresseerd in ervaring dan in het intellectueel toepassen van mezelf.

Het is echt een misvatting om de schrijver te identificeren met de hoofdpersoon, aangezien de auteur alle personages in het boek creëert. In zekere zin ben ik elk personage.

L. A. is een geweldige plek om te schrijven omdat je veel ruimte hebt. Ik heb een groot kantoor thuis, Ik kan de deuren open laten. Bloemen bloeien het hele jaar door. Maar het is onglamorous op de juiste manier.

Een van de strategieën voor het doen van first-person is om de verteller erg wetend te maken, zodat de lezer bij iemand is die een kijk heeft op alles wat ze observeren.

Als ik dingen in de wereld zie die me opvallen, wil ik ze gebruiken in fictie. Misschien doet iedere schrijver dat wel. Het hangt gewoon af van wat je claimt of past als de jouwe.

Het schrijven van een eerste roman was een zware spoedcursus. Ik heb zoveel geleerd in de zes jaar dat het me kostte om het te schrijven, meestal technische dingen met betrekking tot ambacht.

Ik ben helemaal geen zonmens. Ik denk dat het een kankervergif is en Ik wil niet dat het me aanraakt.

Kunst gaat over spel en over transcendente betekenissen, niet terug te voeren tot politiek.

Veel politiek in de kunst is gewoon institutionele kritiek, die naar mijn mening niet zo politiek is.

Het verlangen naar liefde is universeel, maar dat heeft nooit betekend dat het respect waard is. Het is niet bewonderenswaardig om liefde te willen, het is gewoon.

Het was niet zo dat het ene in het andere veranderde, kind in vrouw. Je bleef de persoon die je was voordat dingen je overkwamen. De persoon die je was toen je dacht dat een kleine snaar de loop van een jaar kon bepalen. Je werd ook de persoon bij wie bepaalde dingen gebeurden. Die het rijk binnenging waar je niet langer het idee van gevangen zitten in één vorm in twijfel trok. Je nam die vorm aan, die identiteit, hoopte op erkenning van anderen, hoopte dat iemand het en jou zou liefhebben.

Je hebt tijd. Dat wil zeggen, gebruik het niet, maar ga door de tijd in geduld, wachtend op iets dat komt. Bereid je voor op zijn komst. Haast je niet om het te ontmoeten. Wees een kanaal.

Mensen die moeilijker lief te hebben zijn, vormen een uitdaging, en de uitdaging maakt hen gemakkelijker lief te hebben. Je bent gedreven om van ze te houden. Mensen die hun liefde gemakkelijk willen, willen niet echt liefde.

Ik luisterde naar mannen praten sinds ik in New York City aankwam. Dat is wat mannen graag doen. Talk. Belijden als experts. Toen er eindelijk iemand langskwam die niet veel zei, luisterde ik.

En hier kom ik op mijn punt. Het punt is dat iedereen een andere droom heeft. Het punt is dat het een ernstige fout is om aan te nemen dat je droom op enigerlei wijze wordt gedeeld, dat het een gemeenschappelijke droom is. Niet alleen is het niet gedeeld, niet gemeenschappelijk, er is geen reden om aan te nemen dat andere mensen jou en je droom niet volkomen walgelijk vinden.

Een grappig ding over vrouwen en machines: de combinatie maakte mannen nieuwsgierig.

Het maken van kunst ging echt over het probleem van de ziel, van het verliezen ervan. Het was een techniek om de wereld te bewonen. Om er niet in op te lossen.

Schrijven is een manier van leven. Het maakt niet uit dat er te veel boeken zijn voor het aantal lezers in de wereld om ze te lezen. Het is een manier om te leven, voor de schrijver.

Thuis besteed ik af en toe hele dagen aan lezen alsof ik een herstellende ben. De ideale plek hiervoor is het bad, waar het lichaam vrij drijft. Boeken gaan een beetje golvend, maar ze zijn van mij, dus who cares.

Leven is rustig luisteren terwijl andere mensen praten. Zo leer je iets.

Ik hou niet van de promotionele kant van schrijver zijn, om er Bot over te zijn. Zelfs met het kleine bedrag dat van mij wordt verwacht, wat niets is vergeleken met het leven van een kunstenaar. Schrijvers kunnen in de duisternis leven en met een boek uit het houtwerk komen en dan weer naar binnen gaan. Kunstenaars hebben die luxe niet.

Weg, zonder antwoord. Ga door naar de volgende vraag.

Geliefden boden alleen wat ze boden en niets meer, en wat ze boden kwam met voorwaarden: geloof wat je wilt en kijk niet goed naar wat niet aanvaardbaar is voor jou.

Iedereen heeft een range. In fictie ben je het allemaal. Ik ben net zo goed de mannen in mijn boek als de vrouwen. Ik schrijf hoe ik schrijf en er is geen missie om een claim te plaatsen.

Bij het schrijven van romans moet je in jezelf geloven, anders zou er geen manier zijn om het te ondersteunen. Maar je moet ook regelmatig goed bewijs leveren voor het hebben van dat vertrouwen in jezelf-hetzij met kwaliteitsgoederen of met, op zijn minst, "goede inspanningen."Hard werken is voldoende als er geen inspiratie komt.

Mensen die hun liefde gemakkelijk willen, willen niet echt liefde.