James Salter beroemde citaten

Om te schrijven? Want dit gaat allemaal verdwijnen. Het enige wat overblijft zijn het proza en de gedichten, de boeken, wat opgeschreven is. De mens had het geluk dat hij het boek had uitgevonden. Zonder dat zou het verleden volledig verdwijnen, en we zouden met niets achterblijven, we zouden naakt op aarde zijn.

Liefde moet wachten; het moet iemands botten breken.

Er komt een tijd dat je je realiseert dat alles een droom is, en alleen die dingen die op schrift zijn bewaard, hebben enige mogelijkheid om echt te zijn.

Ik ben moe van mijn leven, mijn kleren, de dingen die ik zeg. Ik hak weg aan de oppervlakte, als bij een soort grijs ijs, probeer door te breken naar wat eronder is of ik ben dood. Ik voel het oppervlak trillen - het lijkt klaar om te geven, maar dat doet het nooit. Ik ben niet geïnteresseerd in de actualiteit. Hoe kan ik dit rechtvaardigen? Hoe kan ik het uitleggen? Ik wil niet dezelfde woordenschat hebben die ik altijd heb gehad. Ik wil iets Rijkers, breder, indringender en krachtiger.

Vrouwen worden verliefd als ze je leren kennen. Mannen zijn juist het tegenovergestelde. Als ze je eindelijk kennen, zijn ze klaar om te vertrekken.

Van Allen was het de ware liefde. Van hen allemaal was het de beste. Die andere weelderige liefde die iemand dronken maakte, waar men naar verlangde, benijdde, in geloofde, dat was niet het leven. Het was wat het leven zocht; het was een opschorting van het leven. Maar dicht bij een kind zijn, voor wie men alles besteedde, wiens leven door het eigen werd beschermd en gevoed, dat kind naast zich hebben, in vrede, was de werkelijke, de diepste, de enige vreugde.

Ik beschouw als heldhaftig degenen die de moeilijkste taak hebben, het onwrikbaar onder ogen zien en leven. In deze wereld doen vrouwen dat.

Bepaalde dingen herinner ik me precies zoals ze waren. Ze zijn slechts een beetje verkleurd door de tijd, zoals munten in de zak van een vergeten pak. De meeste details zijn echter al lang veranderd of opnieuw gerangschikt om anderen naar voren te brengen. Sommige zijn in feite duidelijk vervalst; ze zijn niet minder belangrijk. Men verandert het verleden om de toekomst te vormen.

Ik ben een frotteur, iemand die graag woorden in zijn hand wrijft, ze omdraait en voelt, zich afvraagt of dat echt het best mogelijke woord is.

Het boek lag in haar schoot; ze had niet verder gelezen. De kracht om iemands leven te veranderen komt van een paragraaf, Een eenzame opmerking. De lijnen die ons binnendringen zijn slank, zoals de vlokken die in rivierwater leven en de lichamen van zwemmers binnendringen. Ze was opgewonden, vol kracht. De gepolijste zinnen waren aangekomen, leek het, net als zoveel andere dingen, op precies het juiste moment. Hoe kunnen we ons voorstellen wat ons leven zou moeten zijn zonder de verlichting van het leven van anderen?

Hij las graag met de stilte en de gouden kleur van de whisky als zijn metgezellen. Hij hield van eten, mensen, praten, maar lezen was een onuitputtelijk plezier. Wat de vreugde van muziek voor anderen was, waren woorden op een bladzijde voor hem.

Toen was het bedwelmend. Het vlotte opstijgen en het vrije gevoel dat de wereld wegvalt. Kort nadat ze de grond hadden verlaten, staken ze stukken stratus over die in de valleien lagen die zo zwaar en wit waren als gletsjers. Voor het eerst naar het noorden. Het was nog steeds een avontuur, zo spannend als liefde, zo beangstigend.

Soms ben je je bewust wanneer je grote momenten gebeuren, en soms komen ze uit het verleden. Misschien is het hetzelfde met mensen.

Mijn idee van schrijven is van onwrikbare en voortdurende inspanning, op de een of andere manier proberen de juiste woorden te vinden totdat je een punt bereikt waarop je geen verdere vooruitgang kunt boeken en je iets hebt of niet.

Hoop maar geen enthousiasme is de juiste staat voor de schrijver.

Je hebt het volste recht om je leven uit te vinden en te beweren dat het waar is.

Ik hou van mannen die het beste en het slechtste hebben gekend, wiens leven allesbehalve een soepele reis is geweest. Stormen hebben hen getroffen, ze hebben, soms maandenlang, tot rust gebracht. Er is een residu, zelfs als ze falen. Het is niet allemaal tintelend geweest; er zijn grote akkoorden geweest.

Als je genoeg schrijft, begin je dingen te leren. Maar in zekere zin begin je elke keer bij nul.

Op Internet schrijft iedereen. Er is een grote bloei van het schrijven.

Ik schrijf gedeelten op, misschien fragmenten, en misschien een onvolmaakte kijk op wat ik hoop te schrijven. Uit dat, ik blijf proberen om precies te vinden wat ik wil.

Je kunt schrijven over andere mensen en hun ideeën en leven zonder het te hebben geleefd, maar zelfs je perceptie daarvan zal worden gekleurd door wat je weet en wat je ervaart. En dit valt niet te ontkennen.

In 1957 besloot ik: write or perish.

Ik laat me niet dicteren door wat iedereen zegt, door de roddelbladen of de publieke opinie. Ik hou niet van burgerlijke waarden. Ik zeg dat je je eigen manier van leven moet vinden.

Ik hou van aristocratie. Ik hou van de schoonheid van de aristocratie. Ik hou van het hiërarchische gevoel.

Maar dat is niet mijn leven. Ik heb vaak gezegd dat ik niet wil worden beschouwd als iemand die ooit gevechtsvliegtuigen vloog. Zo ben ik niet. Ik heb de volgende 50 jaar - meer - aan schrijven gewijd.

Kinderen zijn ons gewas, onze velden, onze aarde. Het zijn vogels die losgelaten worden in de duisternis. Het zijn hernieuwde fouten. Toch zijn ze de enige bron waaruit een leven kan worden getrokken dat succesvoller is, meer weet dan het onze. Op de een of andere manier zullen ze één ding doen, een stap verder gaan, ze zullen de top zien. Wij geloven erin, de uitstraling die uit de toekomst stroomt, uit dagen die we niet zullen zien. Kinderen moeten leven, moeten zegevieren. Kinderen moeten sterven, dat is een idee dat we niet kunnen accepteren.

Er is geen compleet leven. Er zijn slechts fragmenten. We zijn geboren om niets te hebben, om het door onze handen te laten stromen. En toch, deze stortvloed, deze vloed van ontmoetingen, worstelingen, dromen...

Het is altijd een ongeluk dat ons redt. Het is iemand die we nog nooit hebben gezien.

Leeftijd komt niet langzaam, het komt in een haast. Op een dag is er niets veranderd, een week later is alles veranderd. Een week kan te lang zijn, het kan ' s nachts gebeuren. Je bent dezelfde en nog steeds dezelfde en plotseling op een ochtend zijn er twee duidelijke lijnen, onuitroeibaar, verschenen in de hoeken van je mond.

Je ouders zijn de ouders die je het beste kent. Je broer en zus, als je ze hebt, zijn de broer en zus die je het beste kent. Zij zijn misschien niet degene die je het leukst vindt. Ze zijn misschien niet de meest interessante, maar ze zijn het dichtst en waarschijnlijk het duidelijkst voor u.

Waarom is het zo moeilijk om die dingen die er echt toe doen in het leven te verzamelen en er alleen tussen te wonen? Ik heb het over bepaalde Landschappen, personen, dieren, boeken, kamers, meteorologische omstandigheden, vruchten.

Je leefde en stierf alleen, vooral in vechters. Strijders. Op de een of andere manier, ondanks alles, was dat woord niet steriel geworden. Je gleed in de holle cockpit en vastgebonden en aangesloten jezelf in de machine. De canopy grond sloot je af. Je zuurstof, je ademhaling, je droeg je in het gekoelde vacuüm, in een stalen fles.

Men moet niet te sterk geloven in een leven dat gemakkelijk kan verdwijnen.

Als ik terugkijk, zie ik dat het leven is als een spel van solitaire en af en toe is er een beweging.

Nu zijn ze geliefden. De eerste, wilde cursussen zijn afgelopen. Zij hebben hun domein opgericht. Een satanisch geluk volgt.

We waren gematigd, we zullen nooit weten wat het is om ons leven te verspillen...

De ene wordt verleid en op zijn beurt geslagen. Het resultaat is vermoedelijk wijsheid. Wijsheid! We klampen ons vast aan het leven als hagedissen. Waarom is het zo moeilijk om die dingen die er echt toe doen in het leven te verzamelen en er alleen tussen te wonen? Ik heb het over bepaalde Landschappen, personen, dieren, boeken, kamers, meteorologische omstandigheden, vruchten. Ik sta er zelfs op. Een brief is als een gedicht, het springt in het leven en toont heel duidelijk de sporen, misschien moet ik zeggen duimafdrukken, van een onwillige of onbereide componist.

Ze lagen stil. Ze keek naar iets aan de andere kant van de kamer. Ze liet hem zich ongemakkelijk voelen. Het zou niet werken. Het is de aantrekkingskracht van tegenstellingen,' zei hij. We zijn geen tegenpolen.'Ik bedoel niet alleen jij en ik. Vrouwen worden verliefd als ze je leren kennen. Mannen zijn juist het tegenovergestelde. Als ze je eindelijk kennen, zijn ze klaar om te vertrekken.

Het is gewoon moeilijk om in grootheid te geloven...

Evenementen hebben hun uitnodiging nodig, ontbindingen hun start.

Niet zozeer beperkt als ongeduldig, intens.

Een van de laatste grote realisaties is dat het leven niet zal zijn wat je droomde.

Je bent zo Amerikaans. Je gelooft dat alles mogelijk is, alles zal komen. Ik weet het anders.

Ik ben bang voor hem, voor alle mensen die succesvol zijn in de liefde.

We bespringen de Zwarte Rivier, haar vlakten glad als steen. Geen schip, geen bootje, geen kreet van wit. Het water ligt gebroken, gebarsten door de wind. Deze grote estuarium is breed, eindeloos. De rivier is brak, blauw van de kou. Het gaat onder ons door. De zeevogels hangen er boven, ze draaien, verdwijnen. We flitsen de brede rivier, een droom uit het verleden. De diepten vallen achter, de bodem verbleekt het oppervlak, we rennen langs de ondiepe wateren, Boten stranden voor de winter, verlaten pieren. En op vleugels als de meeuwen, vlieg omhoog, draai je om, kijk terug.

Ik heb altijd geweten dat het schrijven van een roman geweldig was.

Het leven gaat over in pagina ' s als het overgaat in iets,

Normaal gesproken ben je jaloers op een boek, niet op een schrijver: normen, ideeën, niveaus-bijna niet-bestaande dingen.

Wat is de ultieme impuls om te schrijven? Want dit gaat allemaal verdwijnen.

Dresscodes zijn voor stijlloze mensen.