Richard Ford beroemde citaten

Zoek uit wat een commotie in je hart veroorzaakt. Vind een manier om daarover te schrijven

Literatuur moet niet exclusief zijn, het moet inclusief zijn. Mijn algemene opvatting is dat je op basis van je eigen ervaring niet kunt projecteren wat een boek voor iemand anders zal doen. Daarom recenseer ik geen boeken.

Ik weet dat je je een weg kunt dromen door een anders mooi leven, en nooit wakker wordt, wat ik bijna deed.

Een lezer heeft het recht te geloven dat wat hij of zij gelooft in overeenstemming is met de feiten van het boek. Het is niet ongebruikelijk dat lezers iets wegnemen dat geestelijk afwijkt van wat ik zelf heb ervaren. Dat wil niet zeggen dat lezers het boek maken dat ze willen. We moeten het allemaal eens zijn over de feiten. Maar lezers brengen hun geschiedenis en alle soorten verlangens mee. Een boek zal de snaren van die verlangens verschillend plukken onder verschillende lezers.

Schrijven is het enige wat ik ooit met volharding heb gedaan, behalve getrouwd zijn.

Sommige idiote dingen zijn de moeite waard.

Sommige mensen willen bankpresidenten worden. Anderen willen banken beroven.

Onze ex-vrouwen hebben altijd geheimen over ons die hen onweerstaanbaar maken. Totdat we ons natuurlijk herinneren wie we zijn en wat we deden en waarom we niet meer getrouwd zijn.

Als je alle hoop verliest, kun je het altijd weer vinden.

Als eenzaamheid de ziekte is, is het verhaal de remedie.

Hoe was ons leven? Ik weet het bijna niet meer. Hoewel ik het me herinner, de tijd die het in beslag nam. En ik herinner me het met genegenheid.

Dingen gebeuren wanneer mensen niet zijn waar ze thuishoren, en de wereld beweegt vooruit en terug volgens dat Principe.

Het huwelijksleven vereist een gedeeld mysterie, zelfs als alle feiten bekend zijn.

Ik ben geïntrigeerd door hoe gewoon gedrag zo dicht naast het tegenovergestelde bestaat.

Volwassenheid, zoals ik het me voorstelde, was erkennen wat slecht of eigenaardig was in het leven, toegeven dat het zo moest blijven en doorgaan met de beste dingen.

Lezen is waarschijnlijk wat de meeste schrijvers ertoe brengt te schrijven.

Het tempo van het leven voelt moreel gevaarlijk voor mij.

Het ding over schrijver zijn is dat je nooit hoeft te vragen: 'doe ik iets dat de moeite waard is? Want zelfs als je er niet in slaagt, Weet je dat het de moeite waard is om te doen.

Je bent alleen goed als je slecht kunt doen en besluit dat niet te doen.

Ik probeer mensen geïnteresseerd te maken in de details van hun leven, omdat ik denk dat dat één ding is dat literatuur voor ons kan doen. Het kan ons zeggen: let op. Besteed meer aandacht. Besteed meer aandacht aan wat je tegen je zoon zegt.

Ik besefte dat ik van je hield, en ik wilde niet getrouwd zijn met iemand van wie ik niet hield. Ik wilde met je trouwen. Het is niet zo ingewikkeld.

Het is interessant om een plek te verlaten, interessant zelfs om erover na te denken. Vertrekken herinnert ons aan wat we kunnen scheiden en wat we niet kunnen, biedt ons dan iets nieuws om naar uit te kijken, om over te dromen.

In het hart is een verhaal zelf natuurlijk het instrument van troost.

Ik begon literatuur te lezen op mijn 17e of 18e, en ik voelde deze extra beat voor het leven.

De wereld is een boeiender en minder dramatische plek dan schrijvers ooit geven het krediet voor het zijn

Er is veel te zeggen voor het doen van wat je niet hoort te doen, en de beloningen van het doen van wat je hoort te doen zijn subtieler en duren langer om duidelijk te worden, wat het misschien minder aantrekkelijk maakt. Maar je leven is de blauwdruk die je maakt nadat het gebouw is gebouwd.

Als je zestien bent, Weet je niet wat je ouders weten, of veel van wat ze begrijpen, en minder van wat er in hun hart is. Dit kan je ervan weerhouden om te vroeg volwassen te worden, je leven te redden van alleen het hunne opnieuw geleefd te worden-wat een verlies is. Maar om jezelf te beschermen-zoals ik niet deed-lijkt een nog grotere fout te zijn, omdat wat verloren is de waarheid van het leven van je ouders is en wat je erover zou moeten denken, en verder, hoe je de wereld zou moeten schatten waarin je op het punt staat te leven.

Ik ben een lezer met gelijke kansen, hoewel ik niet veel toneelstukken lees. En sinds ik als Presbyteriaan ben opgevoed, zijn vrijwel alle genoegens schuldig.

Er zal iets zijn als de vloed zich terugtrekt. Dat weten we. Het zullen die mensen zijn die nu in het water staan, en op die daken - veel zwarten, veel armen. Dakloze. Kijken. En het zal New Orleans zijn-hoewel zijn geheugen kan worden ingekort, zijn zelf-blik en excentriciteit uitgezocht, zodat wat overblijft een stad is die meer lijkt op andere steden, minder insulair, minder zelfbewust, maar mogelijk meer zelfkennend na vandaag. Een stad op steviger terrein.

Liefde is tenslotte geen ding, maar een eindeloze reeks afzonderlijke acts.

Ik denk dat als je eenmaal van iemand houdt, je van iemand houdt; zo is het gewoon.

Ik heb een theorie... dat ergens in het hart van de meeste boeiende verhalen iets is dat niet logisch is.

Ik had een Tourette periode. En obsessieve compulsieve stoornis. Dingen zouden in mijn hersenen komen die ik niet uit mijn hersenen kon krijgen.

Ik heb geen logische en ordelijke geest.

Amerika slaat je de hele tijd zo hard. Je wordt voortdurend geslagen door de rechten van andere mensen en hun gevoel van patriottisme.

Mijn vader stierf in mijn armen. Dat is tumult. Dat is alles wat explodeert.

Geluk is voor mij het schrijven over de belangrijkste dingen die ik weet.

Opgevat als turf, lijkt thuis gewoon een voorlopige claim, een aanduiding die je op een plaats maakt, niet een die het op jou maakt. Een bepaalde reeks gebouwen, een glimp, een vlekkeloos raam uitzicht over een schoolplein, een muffe geur gesnoven achter een garage toen je een kind was, die allemaal komen verdringen op je zintuigen van de laatste dagen-dat zijn scherpe dingen en levendig, zelfs troostend. Maar voor mij zijn ze ook inert en nostalgisch en het is onwaarschijnlijk dat ze je verbinden met het echte, met die essentie die kunst soms kan bereiken, wat duurzaamheid is.

En ik denk dat in mezelf (en misschien duidelijk in wat ik schrijf) angst voor verlies en het bijbehorende instinct om mezelf te beschermen tegen verlies krachtige krachten zijn.

Het is mijn taak om empathie en nieuwsgierigheid te hebben voor dingen die ik nog nooit heb gedaan. Ik ben ook iemand met wie mensen praten.

Als er nog iets is dat sportjournalistiek je leert, is het dat er geen transcendente thema ' s in het leven zijn. In alle gevallen zijn de dingen hier en ze zijn voorbij, en dat moet genoeg zijn.

Trouw met iemand van wie je houdt en die denkt dat je schrijver bent een goed idee is.

Als mensen beseffen dat er naar ze wordt geluisterd, vertellen ze je dingen.

Ik ben vooral een gelukkige jongen geweest in mijn leven. Ik trouwde met het juiste meisje en we deden wat we wilden doen.

Om romans te schrijven voor de kost - het is niet pathologisch, maar ik denk en maak me zorgen en broed en fidget over dingen waar ik aan werk.

Misschien ben ik een regionale schrijver. Eerst hier, dan daar, over de kaart.

Tweet, tweet, je leeft nog, jij onwetende klootzak.

Want hoe anders zo ' n moment te grijpen? Hoe uit te schreeuwen in de lege lucht precies de juiste woorden, en op cue? Een moment inlijsten om een leven lang mee te gaan?

Een tijdje na mijn scheiding begon alles diep ironisch voor me te lijken. Ik merkte dat ik aan de zorgen van andere mensen dacht als bronnen van vermaak en privé spot waar ik' s nachts aan dacht om mezelf beter te laten voelen.

Schrijven kwam nooit vanzelf en ik moet nog steeds mijn hand dwingen om het te doen.