Lorrie Moore beroemde citaten

Dit is wat er gebeurde in de liefde. Een van jullie huilde veel en toen werden jullie allebei sarcastisch.

De onthechting van de kunstenaar is een beetje griezelig. Het is een beetje onbeleefd, en toch is het waar kunst vandaan komt. Dat is niet hetzelfde als moed. Het is dichter bij slechte manieren dan bij moed. [... als je schrijver wilt worden, moet je in feite zeggen: 'Dit is gewoon wie ik ben […]'. Er is een zekere onverdedigbaarheid aan. Het gaat niet om het liefhebben van je Gemeenschap en het verzorgen ervan-je bent niet verbonden aan de kamer van Koophandel. Het is een beetje onveilig. Je moet bereid zijn om maar vier vrienden te hebben, niet Elf.

Om liefde te laten duren, moest je illusies hebben of helemaal geen illusies hebben. Maar je moest bij het een of het ander blijven. Het was het heen en weer schakelen dat de dingen in gevaar bracht.

Ze was niet goed aan de telefoon. Ze had het gezicht nodig, het patroon van ogen, neus, trillende mond... Mensen die praatten waren bedoeld om naar een gezicht te kijken, de rampzalige cupcake ervan, de verstoppertje van het hart dat er overheen stroomde. Met een telefoon zei je woorden, maar je zag ze nooit binnenkomen. Je zag ze af op het vliegveld, maar wist nooit of er iemand was om ze te begroeten toen ze uit het vliegtuig stapten.

Men moest schuilplaatsen bouwen. Men moest zakken maken en erin leven.

Meestal bestelde ze een kopje koffie en een kopje thee, evenals een brownie, en ondersteunde haar verdriet met chocolade en cafeïne, zodat het een angst werd.

Niets is een grap met mij. Het komt er allemaal uit als één.

Toen ze inpakte om te vertrekken, wist ze dat ze afscheid nam van iets belangrijks, wat op een bepaalde manier niet zo erg was, omdat het betekende dat je er in ieder geval hallo tegen had gezegd...

Dat is wat er mis is met koude mensen. Niet dat ze ijs in hun ziel hebben - we hebben allemaal een beetje van dat-maar dat ze erop staan dat elk woord en daad dat ijs weerspiegelt. Ze leren nooit de schoonheid of waarde van gebaren. De emotionele noodzaak. Voor hen is het allemaal eerlijkheid boven vriendelijkheid, waarheid boven kunst. Liefde is kunst, geen waarheid. Het is als het schilderen van landschappen.

In feite realiseerde ik me dat ik in die vreselijke fase van het leven leefde tussen zesentwintig en zevenendertig die bekend staat als domheid. Het is wanneer je niets weet, zelfs niet zoveel als toen je jonger was, en je hebt niet eens een filosofie over alle dingen die je niet weet, zoals je deed toen je twintig was of weer zou doen toen je achtendertig was.

Maar ik geloofde in opnieuw beginnen. Er was eindelijk, Ik wist het, alleen breuk en pijn en tekort komen tussen alle mensen, maar, Shirley, de beste wraak was om je leven te veranderen in een kleine bijeenkomst van wonderen. Als ik niet verankerd en diepgaand kon zijn, zou ik tenminste proberen vriendelijk te zijn.

Ze was ongelijk aan iemands weemoed. Ze had te weinig van haar leven gemaakt. Haar eenzaamheid beschaamde haar als een misdaad.

Ze hadden eindelijk het enige wat iemand echt wil in het leven: iemand die je hand vasthoudt als je sterft.

Als men publiceert, dan maakt men een openbaar verslag van het leren schrijven.

Ik had nog nooit eerder slapeloosheid gevreesd-net als in de gevangenis, zou het je niet gewoon meer tijd geven om te lezen?

Je koos liefde als een geloof, een geloof, een plaats, een doos waar je hart tegen kon kloppen als een spook in huis.

Een kort verhaal is een liefdesaffaire, een roman is een huwelijk. Een kort verhaal is een foto, een roman is een film.

Haar leven had de vorm aangenomen van een vreselijke vergissing. Ze had niet de juiste hulpmiddelen gekregen om een echt leven mee te maken, besloot ze, dat was het. Ze kreeg een blikje saus en een haarborstel en zei: "Daar ga je."Ze stond daar al jaren, knipperend en verward, het blik met de borstel poetsend.

Liefde draineert je, neemt veel van je bloedsuikerspiegel en watergewicht mee. Je bent als een huis dat langzaam zijn elektriciteit verliest, de ventilatoren vertragen, de lichten dimmen en flikkeren; de klokken stoppen en gaan en stoppen.

(Zo ' n leven)bracht grote hoeveelheden hoop en wanhoop in beslag en zette ze wild naast elkaar, als een derde wereldland van het hart.

Mensen houden van roddels omdat het iets verwijderd is van de werkelijkheid. Het is een heel literair iets... Je kunt een geweldig verhaal horen, en het blijkt dat het grotendeels niet waar is. Fictie schrijven is als roddelen. Het is geen kwaadwillende roddel, maar het is roddel.

Om een kort verhaal te schrijven, moet je de hele nacht op kunnen blijven.

Ik heb geen liefdesleven. Ik heb een gelijkaardig leven.

Het was een deel van een meisje in de jaren '60 dat je creatief was.

Ik ga niet terug en kijk naar mijn vroege werk, want de laatste keer dat ik dat deed, vele jaren geleden, liet het me krimpen. Als men publiceert, dan maakt men een openbaar verslag van het leren schrijven.

Het maakt niet uit welke terreur de aarde zou kunnen voortbrengen - winden, zeeën - een persoon zou hetzelfde kunnen voortbrengen, met hetzelfde kunnen leven, met al die verwarde natuur die van binnen wervelt, elk beetje. Er was niets zo complex in de wereld - geen bloem of steen - als een enkele groet van een mens.

Schrijvers hebben geen echte expertise. Het zijn slechts generalisten met een sterk ontstoken gevoel voor interpunctie.

Je bent ongelukkig omdat je in zoiets als gelukkig gelooft.

Een roman is een dagelijkse arbeid over een periode van jaren. Een roman is een baan. Maar een verhaal kan zijn als een gekke, lieve bezoeker, met wie je een nogal spannend weekend doorbrengt.

Ik zou Fotografie nooit begrijpen, de sluwe, moorddadige taxidermie ervan.

Misschien hadden we eindelijk dat stadium van intimiteit bereikt dat intimiteit vernietigt.