Karen Russell beroemde citaten

Het begin van het einde kan veel lijken op het midden als je erin leeft.

Als kind is het moeilijk om de onschadelijke geheimen te vertellen van degenen die je zullen doden als je ze bewaart.

Hoop was Muurbloemen. Hoop omhelsde de omtrek van een dansvloer in je hersenen, trok aan hun feestkant, alle parfum en zomen en gedoemde verwachting. Ze waaiden hun danskaarten, deze gasten die tegen de muren van je hart drukten.

Fictie helpt me om opnieuw contact te maken met de ware, diepe vreemdheid die inherent is aan de dagelijkse realiteit, in onze omgang met elkaar, in gewoon leven.

Mijn oudere zus heeft hele koninkrijken in zich, en sommige daarvan zijn alleen toegankelijk in bepaalde seizoenen, bij bepaalde soorten weer.

De hemel, dacht Kiwi, zou de leeszaal van een grote bibliotheek zijn. Maar het zou privé zijn. Gezellig. Je zou je geen zorgen hoeven te maken over een piepende bibliothecaris die de lichten uit doet of je geletterdheid meet door de namen op je boekspinnen te lezen, en er zou geen enkele andere mecenas zijn. De hele plaats zou neuriën met de rust van een bibliotheek, zachtjes over je heen filteren als witte lichtbalken.

Het is een speciale vorm van dakloosheid om uit je dromen te worden gezet.

Zelfdiscipline e is noodzakelijk, maar dat geldt ook voor speelsheid, flexibiliteit, vreugde. Wanneer je stopt met het eisen van perfectie van jezelf, wordt je bureau een ruime plek.

Als je weinig tijd hebt, zou dat de twee-woord versie van ons verhaal zijn: we fell.

Tin House magazine is een haven in de storm voor mensen die van taal houden. Het is onfeilbaar uitstekend en toegewijd aan het publiceren van nieuwe stemmen naast het leveren van freaky-fresh werk van gevestigde schrijvers.

Ik zou graag de wereld rondreizen om te werken voor een reisbureau dat studenten in het buitenland meeneemt op Culturele onderdompelingsreizen.

Ik bracht het grootste deel van mijn twintiger jaren door met deze alligatorworstelaars in de moerassen van Zuid-Florida.

Amerika ' s grote talent, denk ik, is om verlangens te genereren die nooit zouden hebben plaatsgevonden, native,... en om die verlangens zo pijnlijk waar te maken dat geld een fictie wordt, een denkbeeldig middel tot een concreet doel.

Ik zwem met al mijn kracht. Geen bovenmenselijke golf, of pony heldendaden; het is gewoon ik op mijn meest wanhopige.

Ik had met spanning gewacht op zo ' n ramp. Stormen, wolven, slangenbeten, overstromingen-dit zijn de gelegenheden om erachter te komen hoe je vader je ziet, hoe sterk en noodzakelijk hij denkt dat je bent.

Een enkele noot, gehouden in een amber schorsing van de tijd, als een houtskool tekening van Icarus vallen. Het was triest en woest tegelijk, levend met een eenzame zuiverheid. Het ging door en door, totdat mijn eigen longen verbrandden. welke vogel roep je?"ik vroeg het eindelijk, toen ik het niet langer kon verdragen. De Vogelman stopte met fluiten. Hij lachte, zodat ik al zijn kiezelgebit kon zien. - jij.

Ik kwam de klagers te haten, met hun droge en kruimelige lippenstift en hun gerimpelde woede en hun domme, slappe, oude mensen zonnehoeden met randen de breedte van de ringen van Saturnus.

Het blijft ongelooflijk voor mij dat ik lezers heb die verder gaan dan mijn eigen bloedverwanten - het is een gek, wild geschenk.

Pijn verzamelde zich in diepe zakken en ik was me bewust van deze pijn, maar op de een of andere manier kon ik het niet voelen. Het was als een doofheid.

Het was triest en woest tegelijk, levend met een eenzame zuiverheid.

Mijn moeder zegt dat ik voorbestemd ben om het soort man te zijn die grote woorden gebruikt maar ze verkeerd uitspreekt.

Ik verhuisde naar New York met de verstoring van de liefde. Ik schreef al die vreselijke verhalen, maar ik was nog nooit zo blij geweest.

Gezien de beknoptheid van onze tijd hier, lijkt het waarschijnlijk dat ook onze soort op zijn best een knipperend begrip moet hebben van de vorm van dingen, de Betekenis van bepaalde gebeurtenissen en wat 'goed' onderscheidt van 'slecht' geluk.

En ik denk dat grote fictie, zelfs als het komisch is, een urgentie of een onvermijdelijkheid heeft, een gevoel dat de schrijver absoluut dit specifieke verhaal op deze manier moest schrijven.

Toen ik jonger was, sloot ik mezelf op in de badkamer en las in het droge bad. Ik was ook een fan van de 'schoenenkast'.'Lezen voelde spannend en illegaal en diep privé voor mij, en ik voelde me kwetsbaar als ik het in het openbaar deed.

Ik probeer echt elke dag te schrijven. Het is moeilijk, maar het is mijn favoriete ding om te doen, dus het is meestal niet te, te moeilijk.

Een voedselvrede, de picknick schorsing van het Oedipus gevoel dat de generaties in staat stelt om van elkaar te houden bij familiereünies.

Ik voelde me aangetrokken tot de vreemdere, donkere dingen. Horror en sci-fi bloemlezingen.

Mijn favoriete lessen waren altijd domme nerdy woordenschat.

Ik hoop dat ik in mijn dertiger jaren als schrijver groei, nieuwe gebieden Inga.

Mijn vingers krullen door de gaten in het rieten, door het natte gras eronder, in een poging om de scherpe messen van het heden stevig vast te houden. Ergens in mijn hersenen borrelt een sinkhole over, en elke bubbel bevat een scène uit een kleine gezonken wereld ... Ik ben nog nooit de profeet van mijn eigen verleden geweest. Ik vraag me af hoe de gezonde dromers het kunnen verdragen om te slapen, als slaap betekent dat je alleen in dat sinkhole moet kijken. ... Ik was dit occipitale verdriet bijna vergeten, de manier waarop je zo alleen bent met de dingen die je in dromen ziet.

Ik heb een B. A. in het Spaans, dus kort dacht ik dat iemand me zou kunnen betalen om Spaans slecht te spreken in een ander land, zoals Noorwegen.

Ik ben extreem close met mijn broer, Kent, en mijn zus, Lauren, die opmerkelijk veel begrip hebben voor al mijn rare broers en zussen verhalen.

Kunnen we onze ouders verraden door naar hen terug te gaan?

Waanzin, zoals ik het uit boeken begreep, betekende een persoon die open stond voor het hoge witte gejammer van alles.

Je wilt niet dat mensen denken dat je alleen maar verhalen schrijft voor kinderen over een varken in een tutu.

Aan het einde van het blok waar ik vroeger woonde in Coconut Grove in Miami, is er een moerassig gebied, een no-name alkoof met een kleine Mangrove estuarium. Het is prachtig.

Er zijn bepaalde prehistorische dingen die voorbij uitsterven zwemmen.

Jullie kleine stervelingen beseffen de kracht van jullie verhalen niet.

Nee, Ik hoef hier geen ziel over te vertellen, dat heb ik mezelf beloofd. Als kind weet je nog niet dat een geheim, net als een dier, kan evolueren. Net als een dier kan een geheim een zelfbehoudende intelligentie ontwikkelen. Shaglike, stom en dik, een kennis met een vacht: jouw geheim.

Mijn oudere zus heeft hele koninkrijken in zich, en sommige daarvan zijn alleen toegankelijk in bepaalde seizoenen, bij bepaalde soorten weer. Een dergelijke smelting vindt plaats in de zomerregen, om middernacht, tijdens de wijnstokgroene ademhalingstijd vlak voor het slapen gaan. Je moet de juiste vraag stellen, de juiste touwbrug gooien om er te komen-en dan over de kloof tussen je heen rennen, voordat je brug instort.

Op de een of andere manier klopte ik niet meer. Mijn delen kwamen niet in mezelf samen.

Het kostte me het grootste deel van mijn twintiger jaren om een boek te schrijven over een familie van alligatorworstelaars. Terwijl iemand als Steve Martin zijn nieuwste banjo symfonie uitbrengt, nadat hij net een andere film en een veelgeprezen bestseller heeft voltooid.

Maar als je bleef denken aan een gevecht dat je had verloren, zei Mam, programmeerde je jezelf om opnieuw te verliezen.

In korte verhalen is er meer toestemming om elliptisch te zijn. Je kunt beeldlogica hebben, of het is bijna als een gedicht in die zin dat je binnen een korte ruimte tot veel betekenissen kunt komen.

Elke plek kan een begraafplaats worden. Het enige wat je nodig hebt is je lichaam. Het is niet eerlijk, denk ik, en ik krijg deze petulante wens voor lelijke bloemen en rouwenden, mijn moeders oude bekende verdriet. Iemand waarvan ik hou om mijn toekomstige graf te verzorgen. Waarschijnlijk is dit het verkeerde om te wensen.

Ik realiseerde me niet dat de ene tragedie een andere kan voortbrengen, en een andere-helderogige rampen die uit een doodsgat stromen als vleermuizen uit een grot.

Als je eenmaal weet wat het beste is voor het verhaal, haal je de rest eruit.

"Ik ga nergens heen", zei ze die avond. Maar totdat we oude dames zijn - een cypress-Tijdperk, een Zaagzaag-tijdperk-zal ik de armen met haar blijven verbinden, in het openbaar, in het geheim, in een paniek van liefde.

Soms kan het voelen alsof de hele wereld draait met onherstelbare verliezen, grillige natuurrampen en misdaden die zo schandalig kwaadaardig zijn dat ze elke poging om ze op te lossen of te verklaren ontmantelen.