Chad Harbach beroemde citaten

Honkbal is een teamspel, maar tegelijkertijd is het een heel eenzaam spel: in tegenstelling tot voetbal of basketbal, waar spelers rondzwerven, heeft iedereen in honkbal zijn kleine stukje veld te verzorgen. Wanneer de actie naar je toe komt, staat de spotlight op jou, maar niemand kan je helpen.

Mensen dachten dat volwassen worden betekende dat al je daden gevolgen hadden; in feite was het precies het tegenovergestelde.

Voor mijn ouders leek schrijven onzeker en niet het beste idee.

Jarenlang heb ik geen ziektekostenverzekering gehad.

De roman is altijd de vorm geweest die andere vormen bevat. Voor mij is het altijd het ultieme medium geweest.

Ik speel elke zaterdag American football, dat vind ik rustgevend.

Het bleef een open vraag, hoeveel sympathie liefde kon verdragen.

Fictie en non-fictie zijn voor mij heel verschillende processen.

Op de een of andere manier kun je een directheid bereiken in de roman die je nergens anders kunt krijgen.

Lange mensen hebben een echt voordeel in de wereld.

Elke kerel op je middelbare school streefde er niet naar om de beste dichter te zijn, want dan zou hij alle meisjes krijgen, toch? Maar je zou je een samenleving kunnen voorstellen waarin dat het geval was.

Schrijven op een computer voelt als een recept voor writer ' s block. Ik kan zo snel typen dat ik geen gedachten meer heb, en dan zit ik daar en kijk naar de woorden op het scherm, en beweeg ze rond, en kom nooit ergens. Terwijl ik in een notitieboekje gewoon door blijf ploeteren, langzaam, zinnen ophopen, soms zelfs mezelf verrassen.

... mensen hielden ervan om te lijden, zolang het lijden zinvol was. Iedereen heeft geleden. De sleutel was om de vorm van je lijden te kiezen.

Je bent bekwaam. Ik vermaan je.

Andere dingen wachtten. Het was goed om jong te zijn en het voor één keer te weten. Zoveel ontvouwen om te doen.

Ten eerste geven bijna alle schrijvers tegenwoordig les omdat ze niet genoeg geld verdienen met publiceren om van te leven, om zichzelf te onderhouden - mensen zoals Tobias Wolff, Anne Beattie, Amy Hempel, Stuart Dybek; veel schrijvers van korte verhalen, om te beginnen.

Hij wist dat hij kon trainen. Het enige wat je hoefde te doen was naar elk van je spelers te kijken en jezelf af te vragen: welk verhaal zou deze man willen dat iemand hem over zichzelf zou vertellen? En toen vertelde je die man dat verhaal.

Er is geen waarom in het leven van een persoon, en heel weinig hoe. Uiteindelijk, op zoek naar nuttige wijsheid, kon je alleen maar terugkomen op de meest afgezaagde concepten, zoals vriendelijkheid, verdraagzaamheid, oneindig geduld. Solomon en Lincoln: ook dit zal voorbijgaan. Verdomd zeker. Of Tsjechov: niets gaat voorbij. Even waar.

De menselijke conditie, in principe, dat we leven en toegang hebben tot schoonheid, kan het zelfs grillig creëren, maar zal op een dag dood zijn en zal dat niet doen.

Maar mensen hebben je niet vergeven dat je deed wat goed voelde-dat was het laatste waarvoor ze je vergeven hebben.

Er zijn drie stadia: gedachteloos zijn. Gedachte. Terug naar gedachteloos zijn.

In feite is er veel om legitiem te haten over professionele sporten en de manier waarop ze worden uitgevoerd.

Maar honkbal was anders... Je stond en wachtte en probeerde je geest tot rust te brengen. Toen je moment kwam, moest je er klaar voor zijn, want als je f****D up, zou iedereen weten wiens schuld het was. Welke andere sport hield niet alleen een statistiek bij die zo wreed was als de fout, maar plaatste het ook op het scorebord zodat iedereen het kon zien? ... Je kon alleen zo hard proberen om niet te hard te proberen voordat je terug was om te hard te proberen. En hard proberen, zoals iedereen hem vertelde, was verkeerd, helemaal verkeerd.

Er zijn dingen die je doet als je schrijft die zo leuk zijn om te doen dat het bijna lijkt alsof het privégrappen zijn die leuk voor je zijn, maar niemand anders zal er bijna zo veel van genieten en je maakt je zorgen dat je ze uiteindelijk moet uitschakelen.

Ieder van ons gelooft diep van binnen dat de hele wereld uit zijn eigen kostbare lichaam komt, zoals beelden die worden geprojecteerd vanaf een kleine dia op een scherm ter grootte van de aarde. En dan, dieper naar beneden, Weet ieder van ons dat hij ongelijk heeft.

Het was vreemd hoe hij van haar hield; een lange en bijna toevallige liefde, alsof het liefhebben van haar gewoon een vanzelfsprekendheid was, te natuurlijk om op te noemen.

De warmte straalde van Henry ' s gezicht. Zoute snot rende over zijn bovenlip. Een majestueuze scheet dreef hem naar de top van sectie 12, net bij het springen van de bocht van het stadion. Hij sloeg het bord alsof hij een teamgenoot high-Five gaf. Het gaf een spel terug. Hij was nu aan het verkruimelen, de duisternis vervloekt, zijn sweatshirt en zijn lange onderbroek uitkleedde zonder een stap te breken.