Kevin Powers beroemde citaten

Ik had het gevoel dat als ik iemand tegenkwam ze mijn schande zouden voelen en me onmiddellijk zouden veroordelen. Niets is meer isolerend dan het hebben van een bepaalde geschiedenis. Dat dacht ik tenminste. Nu Weet ik: alle pijn is hetzelfde. Alleen de details zijn anders.

Je wilt vallen, dat is alles. Je denkt dat het zo niet door kan gaan. Het is alsof je leven een plek is op de rand van een klif en vooruitgaan onmogelijk lijkt, niet door een gebrek aan wil, maar door een gebrek aan ruimte. De mogelijkheid van een andere dag staat in strijd met de wetten van de fysica. En je kunt niet terug. Dus je wilt vallen, loslaten, opgeven, maar dat kan niet. elke ademhaling die je neemt herinnert je aan dat feit. Zo gaat het.

De mannelijke rolmodellen ik had allemaal in het leger gezeten. Mijn vader diende in het leger. Mijn oom zat bij het Korps Mariniers. Mijn beide grootvaders hebben in de Tweede Wereldoorlog gediend. Er waren geen carrièresoldaten in mijn familie, maar toen ik jong was, leek het een manier om volwassen te worden.

Ik denk dat ik de grenzen tussen poëzie en proza enigszins doorlaatbaar vind.

Ik begreep dat 'de gele vogels' een eigenaardige weergave zou zijn van de ervaring van oorlog. Ik wilde het zo doen.

Ik ben altijd het meest geïnteresseerd in het schrijven over dingen die ik niet begrijp.

Ik schrijf gedichten en verhalen sinds mijn dertiende.

Poëzie en proza zijn voor mij als lezer even belangrijk, en er lijkt niet veel verschil te zijn in mijn eigen schrijven.

Schrijven was altijd een streven, maar ik had het zelfs voor mezelf geheim gehouden.

Ik weet dat de schrijvers die ik lees en bewonder allemaal invloed hebben op mijn werk, maar proberen te bepalen in welke mate een bepaald stukje input de manier waarop ik over schrijven denk verandert, lijkt contraproductief.

Ik denk dat veel van de jongens die ik ken en veel mensen met wie ik heb gesproken, vaak willen wat de meeste mensen willen, een soort eenvoudig leven, een levensonderhoud, een gezin, mensen die om hen geven, mensen waar ze om kunnen geven. Ik denk dat dierenartsen over het algemeen dezelfde dingen willen die iedereen doet.

Ik begrijp dat het ongelooflijk moeilijk is om te zien wat er elke dag op het nieuws gebeurt en er niet aan gewend te raken. Daar ben ik zelf slachtoffer van geworden, omdat ik weg wilde kijken.

Het is niet alleen: je stapt uit het vliegtuig, je bent weer thuis, alles is in orde. Misschien is het fysieke gevaar voorbij, maar soldaten lopen nog steeds het risico om op een andere manier gewond te raken.

Het leger is niet lichtvaardig te nemen. Je brengt elk deel van jezelf in gevaar, niet alleen je lichaam, maar ook je morele en spirituele centrum.

Geluiden en geuren, die kunnen krachtige herinneringen oproepen. Ik herinner me dat ik op 4 juli naar school ging en er veel vuurwerk afging. Ik wist dat ik in Richmond was. Ik wist dat ik een student was. Maar ik dacht dat mensen op me schoten.

Een van de dingen die mijn dienst in Irak me gaf, was deze vrijheid van faalangst of enige vorm van verwachtingen dat ik een standaardpad moest nemen.

Ik kan me geen eerlijke oorlogsroman voorstellen die de oorlog in een positief licht liet.

Als mensen hebben we de zegen en de vloek dat we ons aan bijna alles kunnen aanpassen. Hoe extreem de omstandigheden ook zijn, ze worden normaal.

Vrijheid is niet hetzelfde als gebrek aan verantwoordelijkheid.

Er is een scherp onderscheid tussen wat wordt herinnerd, wat wordt verteld en wat waar is.

Alle keuzes zijn illusies, of als ze geen illusies zijn, is hun kracht illusoir, want één keuze moet strijden tegen de keuzes van alle andere mannen en vrouwen die op dat moment iets beslissen.

Om de wereld te begrijpen, één plaats daarin, is om altijd het risico te lopen te verdrinken.

Alle pijn is hetzelfde. Alleen de details zijn anders.

Maar ik herinner me dat mij werd verteld dat de waarheid niet afhangt van het geloof.

Ik wist dat tenminste een paar van de sterren die ik zag waarschijnlijk al verdwenen waren, in het niets waren ingestort. Het voelde alsof ik naar een leugen keek. Maar ik vond het niet erg. De wereld maakt leugenaars van ons allemaal.

Ik wilde iets waar ik op kon terugkijken en zeggen, ja, je vocht ook, je verbrandde om te leven, en wat voor mislukking of ongeluk van de natuur je ook veroorzaakte om te worden gedood, kon worden verklaard door iets anders dan het feit dat ik je opgeven had gemist.

De details van de wereld waarin we leven zijn altijd ondergeschikt aan het feit dat we erin moeten leven.

De oorlog probeerde ons te doden in de lente. Terwijl het gras de vlakten van Nineve vergroende en het weer opwarmde, patrouilleerden we de laaggelegen heuvels voorbij de steden en dorpen. We bewoog over hen en door het hoge gras op geloof, kneden paden in de winderige groei als pioniers. Terwijl we sliepen, wreef de oorlog zijn duizend ribben tegen de grond in gebed.

Mijn persoonlijke mening is dat als iemand eerlijk over oorlog schrijft, het inherent anti-oorlog zal zijn.,

Michael Koryta ' s THOSE WHO WISH ME DEAD is een geweldig boek. Ik las het meeste met ingehouden adem, af en toe uitademen om mezelf af te vragen: 'wat zal er nu gebeuren? Ik beveel het ten zeerste aan.

Het deed me denken aan praten, hoe wat gezegd wordt nooit helemaal is wat gedacht werd, en wat gehoord wordt nooit helemaal is wat gezegd werd. Het was niet veel in de weg van comfort, maar alles heeft een beetje mislukking in het, en we nog steeds doen een of andere manier.

De wereld maakt leugenaars van ons allemaal.