Tim O'Brien beroemde citaten

Fictie is de leugen die ons helpt de waarheid te begrijpen.

Als een verhaal moreel lijkt, geloof het dan niet. Als je je aan het einde van een oorlogsverhaal verheven voelt, of als je het gevoel hebt dat een klein beetje rechtschapenheid is gered uit de grotere verspilling, Dan ben je het slachtoffer geworden van een zeer oude en vreselijke leugen.

Ik wil dat je voelt wat ik voelde. Ik wil dat je weet waarom verhaal-waarheid soms Waar is dan happening-waarheid.

Mijn leven is storytelling. Ik geloof in verhalen, in hun ongelooflijke kracht om mensen in leven te houden, om de levenden in leven te houden, en de doden.

Oorlog is de hel, maar dat is nog niet de helft, want oorlog is ook mysterie en terreur en avontuur en moed en ontdekking en heiligheid en medelijden en wanhoop en verlangen en liefde. Oorlog is smerig, oorlog is leuk. Oorlog is spannend, oorlog is moeizaam. Oorlog maakt je een man, oorlog maakt je dood.

Mannen doodden en stierven, omdat ze zich schamen om het niet te doen.

De wereld schreeuwt en zinkt klauwen in onze harten. Dit noemen we geheugen.

Het ding over een verhaal is dat je het droomt terwijl je het vertelt, in de hoop dat anderen dan met je meedromen, en op deze manier combineren geheugen en verbeelding en taal om geesten in het hoofd te maken. Er is de illusie van levendigheid.

Als je niet om obsceniteit geeft, geef je niet om de waarheid.

Door verhalen te vertellen, objectiveer je je eigen ervaring. Je scheidt het van jezelf. Je legt bepaalde waarheden vast. Je verzint anderen. Je begint soms met een incident dat echt gebeurd is, en je voert het voort door incidenten uit te vinden die in feite niet hebben plaatsgevonden, maar die niettemin helpen om te verduidelijken en uit te leggen.

Verhalen zijn om het verleden te verbinden met de toekomst. Verhalen zijn voor die late uren in de nacht wanneer je je niet meer kunt herinneren hoe je bent gekomen van waar je was naar waar je nu bent. Verhalen zijn voor de eeuwigheid, wanneer het geheugen wordt gewist, wanneer er niets is om te onthouden behalve het verhaal.

Als iemand dood is, kun je hem niet ondoden maken.

In oorlog verlies je je gevoel voor het definitieve, vandaar je gevoel voor de waarheid zelf, en daarom is het veilig om te zeggen dat in een oorlogsverhaal niets ooit absoluut waar is.

Het was mijn mening toen, en is nog steeds, dat je geen oorlog voert zonder te weten waarom. Kennis is natuurlijk altijd onvolmaakt, maar het leek me dat wanneer een natie ten oorlog gaat, het redelijk vertrouwen moet hebben in de rechtvaardigheid en de noodzaak van haar zaak. Je kunt je fouten niet herstellen. Als mensen eenmaal dood zijn, kun je ze niet ondoden maken.

Woorden hebben ook een echte substantie-massa en gewicht en soortelijk gewicht.

Wanneer je bang bent, echt bang, je dingen ziet die je nog nooit eerder hebt gezien, besteed je aandacht aan de wereld.

Ze droegen alle emotionele bagage van mannen die zouden kunnen sterven. Verdriet, angst, liefde, verlangen--dit waren immateriële zaken, maar de immateriële zaken hadden hun eigen massa en Specifieke zwaartekracht, ze hadden tastbaar gewicht. Ze droegen beschamende herinneringen. Ze droegen het gemeenschappelijke geheim van lafheid.... Mannen doodden en stierven, omdat ze zich schamen om het niet te doen.

Alles was zo ' n verdomd leuk idee toen het een idee was.

Maar dit is ook waar: verhalen kunnen ons redden.

Het is moeilijk uit te leggen aan iemand die het niet heeft gevoeld, maar de aanwezigheid van dood en gevaar heeft een manier om je volledig wakker te maken. Het maakt dingen levendig.

Een goed stuk fictie biedt naar mijn mening geen oplossingen. Goede verhalen gaan over onze morele worstelingen, onze onzekerheden, onze dromen, onze blunders, onze tegenstrijdigheden, onze eindeloze zoektocht naar begrip. Goede verhalen lossen de mysteries van de menselijke geest niet op, maar beschrijven en breiden die mysteries uit.

Schrijven wordt niet makkelijker met ervaring. Hoe meer je weet, hoe moeilijker het is om te schrijven.

Iedereen doet op een gegeven moment dom om geliefd te worden.

Wat vaak in het geheugen blijft hangen, zijn die vreemde kleine fragmenten die geen begin en geen einde hebben.

Storytelling is de essentiële menselijke activiteit. Hoe moeilijker de situatie, hoe belangrijker het is.

Ik ben niet dood. Maar als ik dat ben, is het alsof ik het niet weet, ik denk dat het is alsof je in een boek zit dat niemand leest.

Iets kan gebeuren en een totale leugen zijn; iets anders kan niet gebeuren en waarachtiger zijn dan de waarheid.

Je kunt een waar oorlogsverhaal vertellen door zijn absolute en compromisloze trouw aan obsceniteit en kwaad.

Ieder van ons heeft zijn illusies nodig. Leven na de dood. Een maker van planeten. Een vrouw om van te houden, een man om te haten. Iets heiligs. Maar wat een verspilling.

Samen begrepen we wat terreur was: je bent geen mens meer. Je bent een schaduw. Je glijdt uit je eigen huid, zoals vervellen, je eigen geschiedenis en je eigen toekomst afwerpen, alles achterlaten waar je ooit in geloofde of wilde geloven. Je weet dat je gaat sterven. En het is geen film en je bent geen held en alles wat je kunt doen is jammeren en wachten.

Lachen ontkent geen pijn. Lachen - als een gejammer-erkent en reageert op pijn.

Het was heel triest, dacht hij. De dingen die mannen naar binnen droegen. De dingen die mannen deden of voelden dat ze moesten doen.

Daar is fictie voor. Het is om tot de waarheid te komen als de waarheid niet voldoende is voor de waarheid.

Waarom zetten onze politici waarschuwingen op sigarettenpakjes en niet op hun eigen voorhoofd?

Een plek waar je leven bestaat voordat je het leeft, en waar het daarna naartoe gaat.

Het is moeilijk uit te leggen aan iemand die het niet heeft gevoeld, maar de aanwezigheid van dood en gevaar heeft een manier om je volledig wakker te maken. Het maakt dingen levendig. Wanneer je bang bent, echt bang, je dingen ziet die je nog nooit eerder hebt gezien, besteed je aandacht aan de wereld. Je maakt goede vrienden. Je wordt deel van een stam en je deelt hetzelfde bloed - je geeft het samen, je neemt het samen.

Fictie, misschien kunst in het algemeen, is een voorzichtige, onzekere onderneming; het is geen wetenschap, het is een verkenning, maar je vindt nooit veel in de weg van antwoorden.

Het leven is nooit alles één. Het stuitert rond. Zeker, mijn eigen leven wel.

De aanwezigheid van gevaar zorgt ervoor dat je je volledig wakker voelt.

Ik schuif over het oppervlak van mijn eigen geschiedenis, beweeg snel, rijd op de smelt onder de messen, doe lussen en draaiingen, en als ik een hoge sprong in het donker maak en dertig jaar later naar beneden kom, besef ik dat het is als Tim die Timmy ' s leven probeert te redden met een verhaal.

je bent nooit levendiger dan wanneer je bijna dood bent.

Ik heb het overleefd, maar het is geen happy end.

En uiteindelijk gaat een echt oorlogsverhaal natuurlijk nooit over oorlog. Het gaat om zonlicht. Het gaat over de speciale manier waarop de dageraad zich verspreidt op een rivier als je weet dat je de rivier moet oversteken en de bergen in moet marcheren en dingen moet doen waar je bang voor bent. Het gaat over liefde en herinnering. Het gaat over verdriet. Het gaat over zussen die nooit terugschrijven en mensen die nooit luisteren.

("Ik hou van je", zegt iemand, en meteen beginnen we ons af te vragen - "nou, hoeveel?"en als het antwoord komt" met mijn hele hart " dan vragen we ons af over de heelheid van een wispelturig hart. Onze geliefden, onze echtgenoten, onze vrouwen, onze vaders, onze goden - ze zijn allemaal boven ons.

Een leugen kan soms waarachtiger zijn dan de waarheid, daarom wordt fictie geschreven.

Mitchell Sanders had gelijk. Voor de gewone soldaat heeft oorlog tenminste het gevoel-de spirituele textuur-van een grote spookachtige mist, dik en permanent. Er is geen duidelijkheid. Alles draait. De oude regels zijn niet langer bindend, de oude waarheden zijn niet langer waar. Het juiste vloeit over in het verkeerde. Orde verandert in chaos, liefde in haat, lelijkheid in schoonheid, wet in anarchie, beleefdheid in wreedheid. De dampen zuigen je op. Je kunt niet zeggen waar je bent, of waarom je daar bent, en de enige zekerheid is overweldigende dubbelzinnigheid.

Het doel, denk ik, elke fictie schrijver heeft, ongeacht wat je onderwerp, is om het menselijk hart en de traankanalen en de nek van de nek te raken en om een persoon iets te laten voelen over de personages die doormaken en om de morele paradoxen en worstelingen van het menselijk zijn te ervaren.

Hij wou dat hij dit had kunnen uitleggen. Hoe hij dapperder was geweest dan hij ooit voor mogelijk had gehouden, maar hoe hij niet zo dapper was geweest als hij wilde zijn. Het onderscheid was belangrijk.

Ze droegen alles wat ze konden dragen, en dan nog wat, inclusief een stil ontzag voor de verschrikkelijke kracht van de dingen die ze droegen.

Verbeelding heeft, net als de werkelijkheid, zijn grenzen.