Ben Fountain beroemde citaten

Als je kon uitzoeken hoe je met familie kon leven, dan was je een lange weg gegaan naar het vinden van je vrede.

Ik volgde twee cursussen fictie schrijven op de universiteit en studeerde literatuur. Ik had het gevoel dat ik een talent had, hoewel ik niet zo ver zou gaan om het een talent te noemen. Maar het maakte me bang. Ik vond het een kinderachtig iets dat ik wilde schrijven en dat ik het uiteindelijk zou vergeten.

Ik denk dat ik het geluk had om volwassen te worden op een plaats en tijd - het Amerikaanse Zuiden in de jaren zestig en zeventig - toen de machine het leven niet volledig had overgenomen. De natuurlijke wereld was nog steeds de wereld, en machines - TV, Telefoon, Auto ' s - waren nog steeds min of meer bijkomend, en computers waren ongehoord in het dagelijks leven.

Late bloomer ' is een andere manier om te zeggen 'slow learner.

Ik ben beschaamd en beschaamd om te zeggen dat ik heel weinig van David Foster Wallace ' s werk heb gelezen. Het is een enorme kloof in mijn opleiding, een van de vele.

Ik denk dat als je veel tijd besteedt aan invloed, je jezelf bewust kunt worden van elke regel die je schrijft. Dat is een geweldige manier om te bevriezen.

Ik luister nooit naar muziek als ik schrijf.

Het Kessler Theater is zo ' n juweeltje, Een Art Deco schoonheid … voor een stukje van het echte leven, is er altijd de Kessler.

Amerikanen zijn ongelooflijk beleefd zolang ze krijgen wat ze willen.

De vreemde, prachtige verhalen van het brein van Dokter Olaf van Schuler laten ons kennismaken met de enorm begaafde Kirsten Menger-Anderson, een schrijver wiens onderwerp niets minder is dan de diagnose en genezing van de menselijke ziekte. We volgen twaalf generaties van de Steenwycks-familie in New York City door hun inval in frenologie, mesmerisme, radiumtherapie en soortgelijke tegenslagen, een historisch rijk verhaal dat Menger-Anderson levert in opvallend, elegant proza en met een zeker oog voor detail. Dit is een opmerkelijk debuut van een schrijver om naar te kijken.

Ik heb een afschuw om zelfgenoegzaam te zijn en tijd te verspillen, en er is dat risico in het doen van dit soort werk. Ben je totaal misleid in het zitten aan een bureau elke dag en proberen om iets te schrijven? Is het zelfgenoegzaam, of kan het mogelijk leiden tot iets dat de moeite waard is? Op een gegeven moment besloot ik door te gaan omdat ik het gevoel had dat het werk beter werd, en daar genoot ik van.

Misschien is het licht aan de andere kant van de tunnel.

Je zou denken dat familie de enige zekerheid in het leven zou zijn, de gimme? Punten die je krijgt omdat je geboren bent? Zoveel dikke, vlezige dingen bonden je aan deze mensen, zoveel verweven spiralen van geschiedenis, genetica, gemeenschappelijke oorzaak en strijd dat het de meest fundamentele van alle drijfveren zou moeten zijn, dat je ernaar zou streven om elkaar te beschermen en lief te hebben, maar deze band die de grote no-brainer zou moeten zijn, was in feite het moeilijkste.

Er was niet zoiets als perfectie in deze wereld, alleen momenten van zo ' n extreme transparantie dat je jezelf vergat, een heilige barmhartigheid als er ooit een was.

Ergens onderweg werd Amerika een gigantisch winkelcentrum met een land erbij.

Het is een beetje raar om geëerd te worden voor de slechtste dag van je leven.

Het slimste wat ik deed op de rechtenstudie: mijn toekomstige vrouw vragen om met me te gaan dansen. Het slimste wat ik deed toen ik Advocaat was: stoppen. Het slimste wat ik heb gedaan in het schrijven: mijn eigen hoofd volgen en schrijven wat ik wilde schrijven, en niets anders dan.