Garrett Hedlund beroemde citaten

Af en toe herinneren we ons dat het leven kort is, en om de tijd met je vrienden en familie te waarderen, en om open te staan voor mooie spannende momenten in je dagen en te stoppen met je zorgen te maken over wat je naar beneden trekt.

Kerouac was de cowboy die de hele Beat generatie inspireerde, en benadrukte en zette de schijnwerpers op al deze geesten die niet echt wisten wat ze deden op dat moment, maar iets veel groters bereikten dan wat ze ooit hadden voorzien.

Ik kan niet meteen praten. Vrouwen moeten heel geduldig met me zijn, denk ik.

Toen mijn schoolbal plaatsvond, was ik in Malta om 'Troy' te filmen.

Vooral voor mij, opgroeiend in zo ' n klein stadje in de middle of nowhere, was het verlangen om weg te zijn ongelooflijk. Ik wilde nieuwe landen zien, nieuwe mensen uit de stad ontmoeten en mensen ontmoeten die zich in veel minder gelukkige situaties bevonden dan ik, zodat ik mijn heden meer kon waarderen. Ik had tenminste eten op tafel.

Voor mij, en dit is misschien niet iedereen, maar omdat ik zo van country muziek hou, is er zo 'n gevoel van thuis in Nashville, vooral omdat het zo' n kleine stad is. Je brengt één liedje naar voren, iedereen weet wie het heeft geschreven, iedereen kent zijn moeder en wat zijn mobiele nummer is, en alle verhalen.

Toen ik opgroeide, keek ik een film op video en ging naar de achterkant van de VHS en vond het adres voor Universal Pictures of MGM of wat dan ook. Ik zou naar de studio ' s schrijven om te vragen of ik in een film kon spelen. Ze schreven me nooit terug.

Ik tekende voor ' On the Road 'voordat we aan' Tron ' begonnen, maar we waren een tijdje in beweging, gewoon het wachtspel spelen, proberen het juiste budget en de juiste cast te krijgen.

Ik fantaseerde over F. Scott Fitzgerald 's' The Great Gatsby ' - ik vond het geweldig, en toen las ik alles wat J. D. Salinger te bieden had. Toen werd ik aangetrokken tot Kerouac, en zijn spontane proza, zijn stream of consciousness manier van schrijven. Ik bewonderde hem zo veel, en ik romantiseerde zo veel over de jaren '40 en '50.

Ik had nog nooit veel over Nashville gehoord voordat ik hier kwam, en daarom is het zo verrassend, omdat ik nu de grootste enthousiast ben over de stad Nashville. Ik zoek hier een plek om te wonen.

Ik herinner me dat ik de tractor op onze boerderij reed, en Tim McGraw zou op de radio zijn. Ik liep de klas uit en zong zijn liedjes. En toen speelde Tim mijn vader in 'Friday Night Lights'. Het was surrealistisch.

Ik herinner me dat ik mijn leraar creatief schrijven vertelde dat je nooit een dagboek wilt hebben, want als je het verliest, dan zal iemand al je geheimen kennen. En toen stopte ze met het gebruik van een dagboek, maar ik schrijf altijd alles op... Elke keer als ik op reis ben, probeer ik notitieblokken te vullen.

Ik was vroeger ziek van de achterwegen van Minnesota. Ik moest elke dag 30 mijl rijden om thuis te komen, twee uur met de schoolbus. Maar om door Amerika te rijden en de achterwegen te zien, van Nashville naar Memphis, Lovick naar New Mexico, was ongelooflijk. Het was waarschijnlijk de beste reis van mijn leven.

In de huidige tijd stel je niet echt vast wat je doormaakt, maar na verloop van tijd wordt het iets verklaard. Op dit moment kunnen er schrijvers zijn die iets doen dat hun gedachten uitdrukt in een heel andere stijl waar we ons niet van bewust zijn. Dit kan de 'in-between the notes generation' zijn.

Als je iemand tegenkomt die kleurrijk en levendig is, is het misschien in het heden niet zo interessant, maar in het verleden werpt het een prachtig licht op het leven.

Het was bijna een 67-of 70-daagse shoot voor 'Tron' op het podium, in het pak. Je kunt overdag niet eens gaan zitten vanwege alle kabels die het schuimrubber en alle elektrische circuits verdelen. We hadden hoge krukken met een fietsstoeltje erop en je kijkt de hele dag naar een blauw scherm.

Ik had al eerder op school een refrein gedaan, maar ik probeerde alleen een makkelijke A. Ik was een bas die 'dum dum da doo wop' ging.

Het is grappig-Ik lees dat vrouwen kijken naar gebeitelde gezichten voor one-night stands, en naar ronde gezichten voor het huwelijk. Als ik ronder in het gezicht ben, zeg ik graag: 'Dit is mijn langetermijnlook.'Of' dit zijn mijn vrouw-en-kinderen kijk hier.

Ik was in punk rock toen ik op de middelbare school zat. Ik ging altijd naar duiklocaties en nam foto ' s. Maar nu is het gewoon veel meer over het land spul en soulvolle folk.

Ik groeide op op een boerderij waar we één radiostation hadden en het was allemaal country.

Een grote hoeveelheid goed wordt altijd geëvenaard door een grote hoeveelheid slecht. Ik vind het het beste om die rare balans te erkennen.

Iedereen die die deur uit wil lopen en een paar maanden van huis wil gaan en op zichzelf wil vertrouwen in plaats van op het lot, kan interessante verhalen te vertellen hebben.

Ik bleef bij de Borders boekenwinkel tot die dicht ging.

Ik vertel het zo snel als ik kan. Ik heb niet echt edit. In Brazilië schreef ik onlangs 70 pagina ' s. In Londen, 80 pagina ' s.

Je denkt misschien dat de dunnere versie van jezelf de meest positieve of zelfverzekerde zal zijn, maar dat is niet hoe het voor mij is. Als ik meer dan 200 pond ben, ben ik de meest zelfverzekerde versie van mezelf.

Ik ben opgegroeid op een boerderij in een klein stadje waar je één ding doet of zegt en iedereen weet ervan. Je ziet het gebeuren, er is altijd de roddel van de stad - ' Oh heb je gehoord over die en die, of heb je gehoord wat er in dit huishouden gebeurde? Dus ik leerde op zeer jonge leeftijd gewoon om mijn mond te houden.

Het is grappig dat ik 'On The Road' moest doen, omdat het ding dat de grootste impact op me had toen ik opgroeide, het lezen van boeken was. Ik was erg geïnspireerd door het boek en de geest van Dean Moriarty en hoe jaloers we allemaal zijn op iemand die zo zorgeloos kan zijn.

Ik zou elk huis verpand hebben voor kunst.

Het is grappig, over vaders en zonen gesproken, want ik en John Goodman speelden vader en zoon, vijf of zes jaar geleden in de film 'Death Sentence', en ik kwam weer bij hem terug in 'Inside Llewyn Davis'.'

Kijk, de 'On The Road' die in 1957 uitkwam werd gecensureerd. Veel van de eerlijkheid ervan, de bittere eerlijkheid, is in de originele scrollversie die in 2007 op de 50-jarige verjaardag uitkwam. Toen was er zoveel angst na de Tweede Wereldoorlog dat iedereen werd opgelegd - 'je moet het leven op deze manier leven' - en deze jongens vervelen zich.

Het leven is te kort als je elke dag vier uur in een auto zit om van East L. A. naar West L. A. naar Hollywood te komen en dan terug naar East L. A.

Ik heb gehoord dat ik te goed op zoek ben naar bepaalde rollen, maar dat is oké. Het motiveert me om dieper te gaan.

Ik moest op de tractor springen en mijn klusjes doen. Ik zou gewoon gedood hebben om in de stad te zijn, om hand in hand te kunnen skaten met iemand waar ik verliefd op was. Ik wilde gewoon van de boerderij af, om mijn uitlaatklep te vinden.

Ik was een' Duck Hunt 'en' Mario ' man, en dat soort dingen. Ik ben nooit technologisch gedreven geweest. Ik heb nooit al het coole, nieuwe speelgoed gehad. Ik was het jongste kind, Ik was niet het enige kind, dus ik was niet verwend als kind. We waren op de boerderij, dus we hadden niet veel. Ook met computers ben ik er niet zo goed mee. Ik check gewoon mijn e-mail.

Ik heb altijd de late jaren '40 en '50 geromantiseerd - de auto' s, jazz, de open wegen en het gebrek aan vervuiling. Nu zijn er meer voertuigen, minder liften, meer billboards en elektriciteitsleidingen en zo. Mensen schreven prachtige lange brieven die maanden in beslag namen, en nu is alles e-mail.

Ik heb altijd al een lange droom gehad, sinds ik een kind was, waar ik op een groot meer van ijs rende en ik bleef rennen en rennen, op het punt waar ik probeerde te komen, en ik viel door het ijs, en toen kon ik het gat niet vinden waar ik doorheen viel om er weer uit te komen.