Louise Erdrich beroemde citaten

Het leven zal je breken. Niemand kan je daartegen beschermen, en alleen leven zal dat ook niet doen, want eenzaamheid zal je ook breken met zijn verlangen. Je moet liefhebben. Je moet voelen. Dat is de reden dat je hier op aarde bent. Je bent hier om je hart te riskeren. Je bent hier om opgeslokt te worden. En wanneer het gebeurt dat je gebroken bent, of verraden, of achtergelaten, of gekwetst, of doodsborstels in de buurt, laat je dan bij een appelboom zitten en luister naar de appels die overal om je heen in hopen vallen, hun zoetheid verspillen. Zeg tegen jezelf dat je zoveel mogelijk hebt geproefd.

Dingen die niet groeien en veranderen zijn dode dingen.

We weten dat niemand wijs genoeg wordt om het hart van een ander echt te begrijpen, hoewel het de taak van ons leven is om het te proberen.

Het leven zal je breken. Niemand kan je daartegen beschermen, en alleen leven zal dat ook niet doen, want eenzaamheid zal je ook breken met zijn verlangen. Je moet liefhebben. Je moet voelen. Dat is de reden dat je hier op aarde bent.

sommige mensen ontmoeten de manier waarop de hemel de aarde ontmoet, onvermijdelijk, en er is geen stoppen of tegenhouden van hun liefde. Het bestaat in een voltooide wereld, buiten het bereik van gezond verstand.

Liefde zal niet worden geknoeid, liefde zal niet verdwijnen. Duw het naar de ene kant en het kruipt naar de andere.

Je moet liefhebben. Je moet voelen. Dat is de reden dat je hier op aarde bent. Je bent hier om je hart te riskeren.

Af en toe breekt er iets als ijs en zitten we in de rivier van ons bestaan. We zijn op de hoogte.

Ik was verliefd op de hele wereld en alles wat leefde in zijn regenachtige armen.

Wat gebeurt er als je een onbevredigend cadeau lang genoeg laat doorgaan? Het wordt je hele geschiedenis.

Vrouwen zijn sterk, sterk, vreselijk sterk. We weten niet hoe sterk we zijn totdat we onze baby ' s eruit duwen. We worden te vaak behandeld als baby 's die baby' s krijgen terwijl we in opleiding zouden moeten zijn, als acolytes, beginners tot hogepriesterschap, als serieuze aanvragers voor het ruimtevaartprogramma.

Vrouwen zijn sterk, sterk, vreselijk sterk. We weten pas hoe sterk we onze baby ' s eruit duwen.

De kou zakt naar binnen, Daar om te blijven. En mensen, ze zullen je verlaten, zeker. Er is geen terugkeer naar wat was en geen weg terug. Er is gewoon leegte overal om je heen, en jij erin, zoals zingen vanuit de bodem van een put, als niets anders, totdat je jezelf pijn doet, totdat je een gekke hond bent die jezelf bijt voor sympathie. Omdat er geen verzaking is.

...wat mij doet afvragen, mijn eigen doel op zoveel dagen zo nederig als die van de spin, wat is mooi dat ik maak? Wat is elegant? Wat voedt de wereld?

Wat is wild? Wat is wildernis? Wat zijn dromen anders dan een innerlijke wildernis en wat is verlangen anders dan een wildheid van de ziel?

Columbus ontdekte pas dat hij op een nieuwe plek was. Hij heeft Amerika niet ontdekt.

Een ander mens liefhebben in al haar pracht en onvolmaakte volmaaktheid , is een prachtige taak...geweldig, dwaas en menselijk.

We begonnen te sterven voor de sneeuw, en net als de sneeuw, bleven we vallen.

...Opa ' s geest had ons verlaten, wild en op zijn hoede. Toen ik met hem liep, voelde ik hoe vreemd het was. Zijn gedachten zwommen tussen ons, verborgen onder rotsen, verdwenen in onkruid, en ik was op hen aan het vissen, mijn eigen woorden bungelend als aas en lokaas.

Waarom hebben we deze lichamen? Ze zijn zwakke steun voor wat we voelen. Soms word ik zo ingesloten door mijn armen en benen dat ik ernaar uitkijk om er voorbij te komen. Alsof de dood mij zal bevrijden als een reizende wolk... Ik zal daar zijn als een stuk van het eindeloze lichaam van de wereld ... en plezier voelen dat zoveel groter is dan huid en botten en bloed.

De maatschappij is als dit kaartspel hier, neef. We kregen onze hand al voordat we geboren waren, en als we opgroeien moeten we zo goed mogelijk spelen.

Vrouwen realiseren zich niet hoeveel waarde mannen hechten aan de regelmaat van hun gewoonten. We absorberen hun komen en gaan in ons lichaam, hun ritmes in onze botten.

Raven zijn de vogels die ik het meest zal missen als ik sterf. Was de duisternis waarin we moeten kijken maar samengesteld uit het zwarte licht van hun lenige intelligentie. Als we maar helemaal niet hoefden te sterven. In plaats daarvan worden Raven.

Wanneer kleine steden ontdekken dat ze de vreemdste leden niet kunnen schaden, wanneer excentrieken veerkracht tonen, worden ze uiteindelijk omarmd en zelfs gekoesterd.

Je leven voelt anders op je, als je eenmaal de dood begroet en de positie van je hart begrijpt. Je draagt je leven als een kledingstuk uit de mission bundle sale ooit daarna-licht omdat je je realiseert dat je er nooit iets voor hebt betaald, koesterend omdat je weet dat je nooit meer zo ' n koopje zult vinden.

...lees niets anders dan wat de isolatie tussen jezelf en je ervaring vernietigt...

Als we jong zijn, zijn de woorden overal om ons heen verspreid. Zoals ze door ervaring worden samengesteld, zo zijn wij dat ook, zin voor zin, totdat het verhaal vorm krijgt.

Naaien is bidden. Mannen begrijpen dit niet. Ze zien het geheel, maar ze zien de hechtingen niet. Zij zien de spraak van de schepper niet in het werk van de naald. We herstellen. Wij vrouwen draaien dingen binnenstebuiten en zetten dingen recht. We redden wat we kunnen van menselijke kleding en stoppen de rest in dekens. Soms stotteren onze hechtingen en langzaam. Alleen de ogen van een vrouw kunnen het vertellen. Andere keren is de spanning in de hechtingen misschien te strak vanwege tranen, maar alleen wij weten welke emotie er in de maak is gekomen. Alleen vrouwen kunnen het gebed horen.

Wanneer elke centimeter van de wereld bekend is, kan slaap de enige wildernis zijn die we nog hebben.

De grootste wijsheid kent zichzelf niet. Het rijkste plan is er geen te hebben.

De wereld valt weg als we in de gezichten van onze kinderen kijken.

Zoveel dingen in de wereld zijn al eerder gebeurd. Maar het is alsof ze dat nooit gedaan hebben. Elk nieuw ding dat een persoon overkomt, is een primeur... In die nacht voelde ik expansie, alsof de wereld vertakte in scheuten en sneller groeide dan het oog kon zien. Ik voelde kleinheid, hoe de aarde zich in stukjes verdeelde en zich bleef verdelen. Ik voelde sterren.

Tegen de tijd dat ik klaar was met de auto zag het er slechter uit dan elke typische Indiase auto die zijn hele leven op reservatiewegen is gereden, waarvan ze altijd zeggen dat het als beloften van de overheid is - vol gaten.

Het lichaam van een vrouw is de poort naar dit leven. Het lichaam van een man is de poort naar het volgende leven.

We zijn nooit zo arm dat we een ander mens niet kunnen zegenen, toch? Het is dus zo dat elk kwaad, of het nu moreel of materieel is, resulteert in het goede. Je zult het zien.

Als het leven een grap is, dan is zelfmoord een slechte clou.

Getallen, tijd, inches, voeten. Het zijn allemaal trucs om de natuur te verkleinen.

Geld helpt, maar niet zoveel als je denkt als je het niet hebt.

Het leven bestaat uit drie soorten mensen-zij die het leven, zij die bang zijn, zij die ertussen zitten.

Soms was de hele hemel omringd door schietpunten en puckers van licht die zich verzamelden en vielen, pulseerden, vervaagden, ritmisch als ademen. Allemaal een stukje. Alsof de lucht een patroon van zenuwen was en onze gedachten en herinneringen er doorheen reisden. Alsof de hemel een gigantische herinnering is voor ons allemaal.

Wat mensen avonturen noemen, bestaat gewoonlijk uit het stoïcijnse uithoudingsvermogen van afschuwelijke dagelijkse ellende.

Liefde. De zwarte haak. De speer zingt door de geest.

Sluiers van liefde die alleen haat was versteend door verlangen - dat was ik.