Annie Proulx beroemde citaten

Weet je, een van de tragedies van het echte leven is dat er geen achtergrondmuziek is.

Ik wou dat ik wist hoe ik je kon verlaten.

Je moet schrijven omdat je houdt van de vorm van verhalen en zinnen en het maken van verschillende woorden op een pagina. Schrijven komt voort uit lezen, en lezen is de beste leraar van hoe te schrijven.

Hoe dan ook, Er is iets mis met iedereen en het is aan jou om te weten wat je aankan.

Wat ik een heel slecht advies vind, is de pittige kleine zin: 'schrijf wat je weet."Het is het meest vermoeiende en domme advies dat ooit gegeven zou kunnen worden. Als we gewoon schrijven over wat we weten, groeien we nooit. We ontwikkelen geen enkele faciliteit voor talen, of een interesse in anderen, of een verlangen om te reizen en te verkennen en ervaring frontaal onder ogen te zien. We rollen ons steeds strakker in onze saaie kleine zelven. Waar men over moet schrijven is wat men interesseert.

Ontwikkel vakmanschap door jaren van breed lezen.

Schrijven komt voort uit lezen, en lezen is de beste leraar van hoe te schrijven.

Het is makkelijker om te sterven als anderen om je heen sterven.

Al het reizen dat ik ooit heb gedaan is rond de koffiepot gaan op zoek naar het handvat.

...al die dingen die ik niet weet kunnen je dood maken als ik ze ken.

We zijn allemaal vreemd van binnen. We leren onze verschillen te verbergen als we opgroeien.

We worden geconfronteerd met vreselijke dingen omdat we er niet omheen kunnen gaan of ze kunnen vergeten. Hoe eerder je zegt 'ja, het is gebeurd en ik kan er niets aan doen', hoe eerder je verder kunt met je eigen leven. Je moet kinderen opvoeden. Dus je moet eroverheen. Waar we overheen moeten komen, doen we op de een of andere manier. Zelfs de ergste dingen.

en ze schudden elkaar de hand, sloegen elkaar op de schouder, toen was er veertig voet afstand tussen hen en niets anders te doen dan weg te rijden in tegengestelde richtingen. Binnen een mijl voelde Ennis alsof iemand zijn ingewanden hand in hand trok, een meter tegelijk. Hij stopte aan de kant van de weg en probeerde in de wervelende Nieuwe sneeuw te kotsen, maar er kwam niets boven. Hij voelde zich ongeveer net zo slecht als hij ooit had gehad en het duurde lang voordat het gevoel afnam.

Hij drukte zijn gezicht in de stof en ademde langzaam in door zijn mond en neus, in de hoop op de zwakste rook en berg salie en zoute zoete stank van Jack maar er was geen echte geur, alleen de herinnering ervan, de ingebeelde kracht van Brokeback Mountain waarvan niets overbleef dan wat hij in zijn handen hield.

Het duurt een jaar, neef... een volledige draai van de kalender, om over het verlies van iemand heen te komen.

Was de liefde dan als een zak met verschillende zoetigheden die men meer dan eens kon kiezen? Sommigen steken de tong, anderen roepen nachtparfum op. Sommige hadden centra zo bitter als gal, sommige mengden honing en GIF, sommige werden snel ingeslikt. En onder de gewone bull ' s-eyes en pepermunt een paar zeldzame; een of twee met dodelijke naalden in het hart, een andere die mossel en zacht plezier bracht. Waren zijn vingers dicht bij die ene?

Iedereen die wegging had een gebroken hart. "Ik kom op een dag terug", schreven ze allemaal. Maar nooit gedaan. Het oude leven was te klein om meer te passen.

Gewone feesten, dacht hij, waren subtiele spelletjes van seksueel en sociaal badminton...

Ik had geen kans om je iets te kopen, " zei ze, en hield beide handen dicht naar hem toe. Ontkrulde haar vingers. In elke palm een bruin ei. Hij nam ze mee. Ze waren koud. Hij vond het een teder, prachtig ding om te doen. Ze had hem iets gegeven, de eieren tenslotte slechts een symbool, maar ze waren uit haar handen gekomen als een geschenk. Op hem. Het maakte niet uit dat hij ze de dag ervoor zelf in de supermarkt had gekocht. Hij stelde zich voor dat ze hem begreep, dat ze van hem moest houden om te weten dat het de uitgestrekte handen waren, het geven, dat ertoe deed.

Een draaiende munt, die nog steeds op de rand in evenwicht is, kan in beide richtingen vallen.

Hun stilte comfortabel. Iets dat zich ontvouwt. Maar wat? Geen liefde, die verscheurde en verwondde. Geen liefde, die maar één keer kwam.

Als het leven een lichtboog was die begon in duisternis, eindigde in duisternis, was het eerste deel van zijn leven in gewone schittering gebeurd. Hier was het alsof hij een gepolariseerde lens had gevonden die zich verdiepte en intensiveerde, alles wat erdoorheen werd gezien.

En het kan zijn dat liefde soms plaatsvindt zonder pijn of ellende.

Ik ben liever dood dan niet te lezen

... er zijn vier vrouwen in het hart van elke man. De meid in De Weide, De Demonenliefhebber, de stoere vrouw, de lange en stille vrouw.

Er was een open ruimte tussen wat hij wist en wat hij probeerde te geloven, maar er kon niets aan gedaan worden, en als je het niet kunt repareren, moet je het verdragen.

Als je het niet kunt repareren, moet je het verdragen.

En ik denk dat dat belangrijk is, om te weten hoe het water over de dam is gegaan voordat je het begint te beschrijven. Het helpt om zelf over de dam te zijn geweest.

Ik word beïnvloed door woorden en de kauwbaarheid van taal

Ik gebruik het Internet zelden voor onderzoek, omdat ik het proces omslachtig en verachtelijk vind. De verkregen informatie is vaak onbetrouwbaar en geformuleerd in afschuwelijk proza. Het is onaangenaam om voor een trillend scherm te zitten dat wordt aangevallen door virussen, stroomuitval, trage zoekopdrachten, systeemcrashes, het gebrek aan direct menselijk discours, allemaal in een sfeer van oplichterij en drukte.

Wandelen op het land of graven in de fijne grond Ik ben me er intens van bewust dat de tijd enigszins trilt, veranderingen die zich op onmerkbare en minieme manieren voordoen, zich zo subtiel ophopen dat ze niet lijken te bestaan. Maar de kleine verschuivingen in alles - celreplicatie, de regen van stofvlekken, verlengend haar, door de wind gedreven rotsen-drukken onverbiddelijk door en door.

Ik vind het bevredigend en intellectueel stimulerend om te werken met de intensiteit, beknoptheid, balans en woordspel van het korte verhaal.

Als een stuk geknoopt touw de wind kan ontketenen en als een verdronken man kan ontwaken... dan geloof ik dat een gebroken man kan genezen.

Waar we bang voor zijn, woeden we vaak tegen.

Het is mijn gevoel dat een verhaal pas af is als het gelezen is, en dat de lezer het afmaakt door zijn of haar levenservaring, vooroordelen, wereldbeeld en gedachten.

Ik denk dat het belangrijk is om ruimtes in een verhaal te laten voor lezers om in te vullen vanuit hun eigen ervaring.

Als je het landschap goed hebt, zullen de personages eruit stappen en ze zullen op de juiste plaats zijn.

Op een ruwe manier is de schrijver van korte verhalen voor de romanschrijver zoals een meubelmaker voor een timmerman in een huis is.

Als je op zoek bent naar slimme beoordeling op basis van verdienste, sla dan volgend jaar de Academy Awards over en let op de Independent Spirit Awards.

Maar het enige rijm dat hij kon oproepen voor 'out' was 'sauerkraut', dat poëtische glorie miste. Hij liet het los. De juiste lijn zou op tijd komen. Dat was het probleem met poëzie. Het kroop omhoog door de trekkingen en coulees van de hersenen.

Geen wonder, dacht hij, dat de panhandle mensen een godvruchtig volk waren, want ze leefden in plotselinge, gewelddadige sferen. Het weer hield hen nederig.

Verandering is wat mij fascineert. Ik word als een mot naar de vlam getrokken door randsituaties, door situaties van metamorfose.

Want als Jack Buggit uit de augurkpot kon ontsnappen, als een vogel met een gebroken nek weg kon vliegen, wat zou er dan nog meer mogelijk zijn? Water kan ouder zijn dan licht, diamanten barsten in heet geitenbloed, bergtoppen geven koud vuur af, bossen verschijnen midden in de oceaan, het kan gebeuren dat een krab wordt gevangen met de schaduw van een hand op zijn rug, en dat de wind wordt gevangen in een stukje geknoopt touw. En het kan zijn dat liefde soms plaatsvindt zonder pijn of ellende.

Prachtig ... Ik was de hele nacht wakker om het te lezen, lachte en huilde van schrik...