Anne Tyler beroemde citaten

Ik lees, zodat ik meer dan één leven op meer dan één plaats kan leven.

Ooit nagedacht over wat huisdieren van ons moeten denken? Ik bedoel, hier komen we terug van een supermarkt met de meest verbazingwekkende haul - kip, varkensvlees, een halve koe. Ze moeten denken dat we de grootste jagers op aarde zijn!

Het is heel moeilijk om te leven onder mensen van wie je houdt en je ervan te weerhouden hen advies te geven.

Mensen noemen het altijd geluk als je verstandiger hebt gehandeld dan zij.

Ik heb altijd gedacht dat een hotel optionele kleine dieren zou moeten aanbieden. Ik bedoel een kat om ' s nachts op je bed te slapen, of een hond om blij te zijn als je binnenkomt. Is het je ooit opgevallen hoe een hotelkamer zo levenloos aanvoelt?

Ik begin te denken dat het misschien niet alleen gaat om hoeveel je van iemand houdt. Misschien gaat het erom wie je bent als je bij hen bent.

Er was eens een vrouw die ontdekte dat ze de verkeerde persoon was geworden.

Er is geen geluid rustiger dan regen op het dak, als je veilig slaapt in het huis van iemand anders.

Maar wat ik hoop van een boek - een boek dat ik schrijf of een boek dat ik lees - is transparantie. Ik wil dat het verhaal doorschijnt. Ik wil niet aan de schrijver denken.

Het gaat er niet om hoeveel je van iemand houdt, maar wie je bent als je bij hem bent.

Ik kan nooit van tevoren zeggen Welk boek me problemen zal geven-sommigen weigeren elke stap van de weg, anderen lijken zichzelf te schrijven - maar zeker de mechanismen van het schrijven, het vinden van de tijd en de psychische ruimte, zijn gemakkelijker nu mijn kinderen volwassen zijn.

Terwijl fauteuilreizigers dromen van het gaan van plaatsen, dromen reizende fauteuils van het blijven zitten.

Sinds ik kinderen heb, ben ik rijker en dieper geworden. Ze hebben mijn schrijven misschien een tijdje vertraagd, maar toen ik schreef, had ik meer een zelf om van te spreken.

Ik heb nooit geloofd dat één kans alles is wat ik krijg.

Ik stond op het schoolplein op een kind te wachten toen een andere moeder naar me toe kwam. Heb je al werk gevonden? vroeg ze. Of ben je gewoon aan het schrijven?

Mijn familie kan altijd zien wanneer ik goed in een roman Ben, omdat de maaltijden erg slecht worden.

De enige ironclad regel is dat ik het moet proberen. Ik moet elke weekdagmorgen mijn schrijfkamer binnenlopen en mijn pen ophalen

Als ik zou wachten tot ik zin had om te schrijven, zou ik nooit schrijven.

Geuren kunnen een persoon helderder terugbrengen dan foto ' s.

Maar als je nooit iets deed wat je niet ongedaan kon maken, zou je uiteindelijk helemaal niets doen.

Ik schrijf omdat ik meer dan één leven wil.

...als je wrok catalogiseert, ziet alles er slecht uit.

Ik verwacht dat ik nu elke dag alles heb gezegd wat ik te zeggen heb; ik heb al mijn personages opgebruikt en Dan ben ik vrij om verder te gaan met mijn echte leven.

Voor mijn eigen familie koos ik altijd voor de geïmproviseerde, surrogaatfamilie gevormd door verschillende personages die niet verwant zijn aan bloed.

Vreemd hoe duidelijk het plotseling werd, zodra iemand was gestorven, dat het lichaam het minste van hem was.

Er was iets mis met een wereld waar mensen zo gemakkelijk kwamen en gingen.

Ze formuleerde het een beetje krachtig, maar ik merk dat ik steeds meer getroffen word door de verschillen tussen de seksen. Om het anders te zeggen: alle huwelijken zijn gemengde huwelijken.

Ik weet niet wat meer moed vereist: een levenslange uithoudingsvermogenstest overleven omdat je ooit een belofte hebt gedaan of vrij bent, je hele wereld hebt verstoord.

Het Amateurhuwelijk is ontstaan uit de reflectie dat van alle mogelijkheden om verschillen in karakter te tonen, een ongelukkig huwelijk zeker het rijkste moet zijn.

Ik wil gewoon een verhaal verteld worden, en Ik wil geloven dat ik dat verhaal leef, en ik denk niet aan invloeden of methoden of andere schrijvende zorgen.

Mijn neef Roger vertelde me ooit, aan de vooravond van zijn derde huwelijk, dat hij het huwelijk verslavend vond. Vervolgens corrigeerde hij zichzelf. Vroeg huwelijk, zei hij. Het begin van een huwelijk. Het is als een heel nieuw begin. Jullie zijn compleet nieuwe mensen; jullie hebben nog geen fouten gemaakt. Je hebt een nieuwe plek om te wonen en nieuwe gerechten en dit nieuwe soort identiteit, dit 'wij' dat nu overal samen wordt uitgenodigd. Soms heeft je vrouw zelfs een gloednieuwe naam.

Mijn beslissing om een nieuwe te beginnen is precies dat, een beslissing, omdat ik nooit inspiratie krijg.

Ik ben te verlegen voor persoonlijke verschijningen, en ik heb ontdekt dat wanneer ik praat over mijn schrijven, ik geen schrijven kan doen voor vele weken daarna.

Ik schrijf omdat ik meer dan één leven wil; ik sta op een bredere selectie. Het is hebzucht, simpel en duidelijk.

Ik herinner me dat ik het ziekenhuis verliet en dacht: 'wacht, laten ze me gewoon met hem weglopen? Ik weet niets van baby ' s. Ik heb geen vergunning om dit te doen."We zijn gewoon amateurs.

Zie je last als een geschenk. Het is het thema dat je hebt gekregen om mee te werken. Accepteer dat en leun erin.

Ik vraag me af hoe vaak we zo ' n droom dromen-iets vreemds en onlogisch-en niet beseffen dat God ons iets probeert te vertellen.

Boeren zijn geduldige mannen. Dat moeten ze zijn. Ik heb die zaden week na week zien opkomen, fractie na fractie, en het enkele dagen zien uitzweten zonder te weten of het onkruid of groenten is ...

Mijn Schrijfdag is korter geworden naarmate ik ouder ben geworden, hoewel het hetzelfde aantal pagina ' s lijkt te produceren.

Sommige mensen zijn zich bewust van alles wat er overal op elk moment in hun leven gebeurt.

Ik denk dat ik geboren ben met de indruk dat wat er in boeken gebeurde veel redelijker en interessanter en in sommige opzichten echt was dan wat er in het leven gebeurde.

Ik haatte de kindertijd en zat achter een boek te wachten tot de volwassenheid zou komen.

Ik denk graag aan toeval-over hoe één klein woord, één steentje in een schoen, het universum kan veranderen.

We blijven in het huis zo veel omdat ik wacht op de telefoon. Ik lijk terug te zijn in mijn tienerjaren, een periode waarvan ik dacht dat ik het nooit meer zou moeten doorstaan: mijn leven wordt besteed aan het hopen op dingen die alleen iemand anders kan bewerkstelligen.

Alles was gelijk, er waren geen uitersten van vreugde of verdriet meer, maar alleen gewoonte, routine, oude familienaam en riten en gebruiken, langzaam voorzichtige oude mensen die voorzichtig rond meubels bewogen die vijftig jaar in dezelfde posities hadden gezeten.

Nu waren er vreemde stukjes kennis aan hem geplakt als pluis uit al zijn banen.

Ik vermoed dat het huwelijk is als het ouderschap: ieder van ons is een amateur in het ...

Het zijn vooral leugens, romans schrijven. Je probeert een onwaar verhaal te vertellen en je probeert het geloofwaardig te maken, zelfs voor jezelf. Dat vraagt om details; elke goede leugen doet dat.

Pas bij het definitieve ontwerp dwing ik mezelf om te onthouden dat ik moet nadenken over hoe het andere mensen zal beïnvloeden.

De moeilijkste roman om te schrijven was het diner in het Homesick Restaurant.