Ali Smith beroemde citaten

Gelukkig is wat je beseft dat je een fractie van een seconde bent voordat het te laat is.

Elk groot verhaal is ten minste twee verhalen, zo niet meer - het ding dat aan de oppervlakte is en dan de dingen eronder die onzichtbaar zijn.

Boeken betekenen alle mogelijkheden. Ze betekenen uit jezelf gaan, jezelf verliezen, sterven van dorst en ten volle leven. Ze betekenen alles.

Oh. Om gevuld te worden met goedheid en vervolgens verbrijzeld te worden door goedheid, zo prachtig mosaïsch gefragmenteerd door zo ' n schokkende goedheid.

Een spel dat een van mijn zussen met me zal spelen in mijn eerste jaar van leven heet Good Baby, Bad Baby. Dit bestaat uit te horen dat ik een goede baby ben totdat ik glimlach en lach, en dan te horen te krijgen dat ik een slechte baby ben totdat ik in tranen uitbarst. Deze training zal me mijn hele leven goed van pas komen.

We zouden nooit verwachten dat we een muziekstuk op één luisterbeurt zouden begrijpen, maar we hebben de neiging te geloven dat we een boek hebben gelezen nadat we het slechts één keer hebben gelezen.

Ik zou mijn werk niet modernistisch noemen. Ik zou wel eens nadenken over labels. Ik zou me voelen als de Tin Man in 'de Tovenaar van Oz'.

Ik ging naar de top van de Vesuvius en keek naar binnen.

Mode is wispelturig, en ik werd gepubliceerd omdat ik modieus was. Omdat ik homo was.

Een goed argument, zoals een goede dialoog, is altijd een bewijs van leven, maar ik ga veel liever een boek lezen.

Zelfs dingen die gescheiden en voltooid lijken, zijn oneindig verbonden en zullen oneindig verbinden. Deze verbinding gebeurt zodra je het toestaat, zodra je je ermee bezighoudt - zodra je zelfs maar probeert je ermee bezig te houden.

Het enige wat we moeten doen, lezer of schrijver, van de eerste regel tot de laatste pagina, is zo open zijn als een boek, en levend zijn voor het leven in taal - op al zijn niveaus.

Woorden zijn als het losmaken van een korset - je kunt met hen naar deze grote ruimte gaan.

[Property] is een briljant, chillingly onthullend stuk fictie, een werk van ambacht, economie en zo ' n goede meedogenloze observatie-een van die zeldzame, cruciale romans die een geschiedenis belichten die we denken te kennen en te begrijpen, zodat we na het lezen ervan de waarheden ervan nooit zullen vergeten.

Wat Aliki betreft-als je midden in Rome zou staan en de naam Sophia Loren zou zeggen, of Parijs en de naam Catherine Deneuve of Brigitte Bardot, of L. A. en de naam Marilyn Monroe, dan is het alsof je in Athene staat, of waar dan ook in het uitgestrekte Griekenland, en Aliki Vougiouklaki zegt. Een enorme ster-en zo weinig bekend elders in de wereld.

Thomas Teal, een lichtgevende vertaler van Janssons tweelingtalent voor oppervlakte en diepte, eenvoud en weergalming in taal, en iemand die precies weet hoe ze haar gave moet overbrengen om de Betekenis te voelen die is ingebed in de meest alledaagse handeling of zinsnede.

Ik wil me vervelen. Maar Ik wil echt niet dat ding zijn dat ik moet zijn in plaats van me te vervelen.

Je weet nooit of je een schrijver bent. Je kunt het niet vertrouwen. Als je wakker werd en zei: 'Ik ben een schrijver', zou het weg zijn. Je zou niets zien voor mijlen-zelfs het stof zou wegrennen.

We zijn ver voorbij het einde van de eeuw toen de tijd, voor het eerst, gebogen, gebogen, gleed, flitste vooruit en terug flitste, maar toch bleef rollen. We weten het allemaal nu, met onze gedachten reizen met de snelheid van een tweet, onze 140 tekens op zoek naar een paragraaf. We zijn post-geschiedenis. We zijn post-mysterie.

Niets is schadelijk voor de literatuur, behalve censuur, en dat weerhoudt literatuur bijna nooit om te gaan waar ze naartoe wil, omdat literatuur een manier heeft om alles te overtreffen wat haar blokkeert en sterker te worden voor de oefening.

Mijn vader komt uit Newark in Nottinghamshire en mijn moeder komt uit het noorden van Ierland. Ze zijn in Schotland terechtgekomen, waar mijn vader - nou ja, beiden-altijd zal worden gezien als iemand die ergens anders vandaan komt.

Ik ben gezegend in mijn goede vrienden, en sommigen van hen zijn toevallig schrijvers, hoewel dat bijna nooit is waar onze vriendschappen over gaan. En elke schrijver die ik ooit heb gelezen, levend of dood, heeft op de een of andere manier geholpen en geïnspireerd. Ik heb het gevoel dat het belangrijk is om de twee niet door elkaar te halen.

Ik was aan het einde van de familie. De volgende broer was al zeven jaar ouder dan ik. Ik herinner me dat ik alleen opgroeide, spelletjes speelde.

Ik had een baan, Ik werd ziek, Ik verliet de baan om beter te worden, en terwijl ik beter werd, schreef ik wat verhalen. Ik stuurde ze naar een paar uitgevers en de vijfde die antwoordde zei dat ze ze zouden nemen. Toen gingen ze failliet. Toen werd die failliete uitgever gekocht door een groter bedrijf. Verhaal: in het einde is het begin, en in het begin is het einde.

Alles wat geschreven is heeft stijl. De lijst met ingrediënten op de zijkant van een cornflakes doos heeft stijl. Alles wat literair is, heeft een literaire stijl. Stijl is een integraal onderdeel van een werk. Hoe iets wordt verteld correleert met-meer-maakt wat er wordt verteld. Een verhaal is zijn stijl.

Het is belangrijk om de verhalen en geschiedenissen van dingen te kennen, zelfs als alles wat we weten is dat we het niet weten.

Alles wat we zijn zijn ogen op zoek naar de ongebroken of de randen waar de gebroken stukjes elkaar zouden kunnen passen.

Vanavond kan ik het seizoen ruiken zoals het meestal alleen mogelijk is op de allereerste momenten van zijn terugkeer, voordat je eraan gewend bent, wanneer je zijn geur bent vergeten, dan is het weer in de lucht en de stroom van dingen verschuift en hervestigt zich opnieuw.

Buiten de bladeren aan de bomen iets vernauwd; ze waren de diepe gedaan groen van het begin van de herfst. Het was een zondag in September. Er zouden er maar vier zijn. De wolken waren hoog en de zwaluwen zouden hier nog een maand of zo zijn voordat ze naar het zuiden vertrokken voordat ze volgende zomer weer terugkeerden.

onthoud dat je moet leven. onthoud dat je het meest liefhebt. Rest u mist blad.

Uit welke winkel komt dit boek? vroeg ze. Haar vader keek bezorgd naar het fornuis. Hij had rice altijd verkeerd. Ik weet het niet, Brooksie, zei hij, Ik weet het niet meer. Dat was onvoorstelbaar, niet herinneren waar een boek vandaan kwam! en waar het gekocht is! Dat was een deel van de hele geschiedenis, het hele punt, van elk boek dat je bezat! En toen je het later thuis in huis oppakte, wist je het, je wist het gewoon door te kijken en het in je hand te hebben, waar het vandaan kwam en waar je het vandaan had en wanneer en waarom je had besloten het te kopen.

Toen zag ik haar glimlach zo dicht bij mijn oog dat er niets te zien was, maar de glimlach en de gedachte kwam in mijn hoofd dat ik nooit eerder in een glimlach was geweest. Wie had gedacht dat binnen een glimlach zo oud en zo modern zou zijn, beide tegelijk

Er zijn dingen die niet gezegd kunnen worden, omdat het moeilijk is om ze te weten.

Het juiste woord voor mij, zegt Robin Goodman, ben ik.

We kennen allemaal onze geboortedatum, maar ... . . elk jaar is er een andere datum die we passeren zonder te weten wat het is, maar het is net zo belangrijk dat het de andere datum de sterfdatum is.

Er is een soort poëzie, slecht en goed, in alles, overal waar we kijken.

Iemand zo goed kennen is een onvoorstelbaar geschenk. Maar om zo goed te worden voorgesteld door iemand is nog beter.

Het hele punt is, we kunnen het vergeten. Het is belangrijk dat we sommige dingen vergeten. Anders zouden we de wereld rondgaan met een hoop spullen die we gewoon niet nodig hebben.

Kunst laat niets gebeuren op een manier die iets laat gebeuren.

Het hoofd heeft zijn grenzen. Het hoofd heeft die in orde, en het hart. Het hart heeft zijn redenen.

Ik wil geen grafsteen. Je zou er op kunnen kerven ze wilde nooit een grafsteen.'

Kom je naar de kunst om troost te krijgen, of kom je naar de kunst om opnieuw te worden gevild?

Stella Duffy is een schrijfster die je nooit in de steek laat.

Korte verhalen verbruiken je sneller. Ze zijn verbonden met beknoptheid. Met het korte verhaal sta je tegenover de sterfelijkheid. Ik weet hoe hard ze zijn als vorm, maar ze zijn ook een totale vreugde.

Het gaat om de verbindende kracht van vorm naar vorm. Het teenbeen verbindt met het schouderbeen. Het is de bacteriële kick van levenskracht, iets dat uit het niets groeit, zichzelf vormt uit iets anders. Vorm stopt nooit. En vorm is altijd milieu.

Ik heb lang gedacht dat de manier waarop mijn kleren aan me hangen belangrijker is dan ik erin.

Google is zo vreemd. Het belooft alles, maar alles is er niet. Je typt de woorden in voor wat je nodig hebt, en wat je nodig hebt wordt in een oogwenk overbodig, ogenblikkelijk overschaduwd door de dingen die je echt nodig hebt, en geen van hen is verantwoordelijk voor Google.

En het waren altijd de verhalen die het vertellen nodig hadden die ons het touw gaven waarmee we elke rivier konden oversteken. Ze balanceerden ons hoog boven elke spleet. Ze maakten ons natuurlijke acrobaten. Ze hebben ons dapper gemaakt. Ze ontmoetten ons goed. Ze hebben ons veranderd. Het lag in hun aard.