Joshua Ferris beroemde citaten

Ik weet wat ik met mijn leven moet doen. Ik weet gewoon niet wat ik met deze ene avond moet doen.

Een veelzijdige schrijver, heel gemakkelijk op het oppervlak om vast te pinnen, maar ongelooflijk moeilijk als je hem echt met enige diepte leest.

Sommige dagen voelden langer aan dan andere dagen. Sommige dagen voelden als twee hele dagen. Helaas waren die dagen nooit weekenddagen. Onze zaterdagen en zondagen gingen voorbij in de helft van de tijd van een normale werkdag. Met andere woorden, sommige weken voelde het alsof we tien dagen achter elkaar werkten en slechts één dag vrij hadden.

We vonden dat we de tijd wilden opschieten, wat op de lange termijn niet goed was voor onze gezondheid. Iedereen zat gevangen in deze tegenstrijdigheid, maar niemand durfde het ooit te verwoorden.

Het is echt irritant om met irritante mensen te werken

Alle gebroken harten zijn indirect. Elke verliefde eikel is het slachtoffer van slechte timing, goede bedoelingen en de slechte besluitvorming van iemand anders.

Waarom zou het niet zo zijn voor de rest van ons? Waarom niet gewoon meegaan? Gewoon de hond uitlaten en de tweets sturen en de scones opeten en met de hamsters Spelen en fietsen en naar de zonsondergangen kijken en de films streamen en je er nooit zorgen over maken? Ik wist niet dat het zo makkelijk kon zijn. Dat wist ik tot nu toe niet. Dat klinkt goed.

Een tandarts is maar de helft van de dokter die hij beweert te zijn.,

Ik heb er nooit aan gedacht om geen schrijver te worden.

We hadden het grote geluk en de tekortkomingen van karakter die elke generatie kenmerken die nooit oorlog had gezien.

Een kind, dacht Carl, is niet het enige resultaat van een bevalling. Er wordt ook een moeder geboren. Je ziet ze elke dag -- onbeschrijfelijke vrouwen met een uitpuffing net boven de lies, licht met een dubbele kin. Eeuwig veertig. Iemands moeder, denk je. Er is ergens een kind dat van deze vrouw een moeder heeft gemaakt, en omwille van het kind heeft ze haar uiterlijk veranderd om de rol beter te spelen.

We waren onrustig en overbetaald. Onze ochtenden ontbraken belofte. Degenen onder ons die rookten hadden tenminste iets om naar uit te kijken om 10.50 uur.

Als je kunt rondkomen met citaten uit The Godfather en niets wat je zegt telt, dat is behoorlijk somber, vind je niet? Willen we niet dat wat we zeggen ertoe doet?

We zeiden dat hij verder moest gaan. We vonden het leuk om tijd te verspillen, maar bijna niets was vervelender dan onze verspilde tijd te verspillen aan iets dat het niet waard was om het te verspillen.

Na mijn afstuderen dacht ik, heel naïef, dat je ofwel iemand interessant werd-een kunstenaar-of je ging naar de academische wereld. Als je in een kantoor belandde, was je saai en tekortkomend. En ik eindigde in een kantoor.

Elke keer als je iemand je boek hoort lezen en je boek leuk vindt, Weet je nooit zeker of dat zal volgen met een soortgelijke opmerking van iemand anders. Misschien heb ik lage verwachtingen, maar wanneer ik iemand hoor zeggen: 'Ik vond je boek leuk', Weet ik niet of het weer gaat gebeuren.

Ik geloof dat mensen vaker als groep denken dan we misschien beseffen of willen toegeven. We willen graag geloven dat we handelen als individuen en niets meer, maar keer op keer - in bedrijven en zaken, in politiek en religie, in Mode en cultuur, en in vriendschappen en sociale kringen - denken en doen we als één.

Ik kom uit een zeer illustere scheidingslijn. Ik hou ervan om te scheiden in mijn familie. Mijn moeder en vader zijn elk vier keer getrouwd-acht ceremonies met de beste bedoelingen.

Ik schrijf niet direct op de computer omdat ik niet goed naar voren kijk met vingers op een toetsenbord. Ik denk dat het beter is om naar beneden te kijken met een pen in mijn hand. En het concentratiequotiënt van pen en papier is hoger dan wanneer ik woorden op het scherm beweeg.

Mijn eerste taak is om een boek te schrijven dat volgens mij overtuigend is en de langdurige aandacht verdient die elke roman vereist, en om me pas laat in het spel zorgen te maken over de handel.

Honkbal is de langzame creatie van iets moois. Het is de bijna saaie opeenhoping van wat licht of toevallig lijkt in een opera van versterkende spanning. Het spel dreigt nooit te eindigen, totdat het je plotseling dwingt je te verwonderen over hoe het is ontstaan waar het is en je af te vragen hoe ver het zou kunnen gaan. Het is de slaperige metamorfose van het saaie in het onbeschrijfelijke.

Het is vergeeflijk om niets te zeggen uit onwetendheid; het is onvergeeflijk om te zwijgen zodra het bewustzijn aanbreekt.

Het kantoor is een romantische enabler omdat je altijd in de buurt bent van de persoon op wie je verliefd bent. Er is geen ontsnapping aan, en misschien geen verlangen om te ontsnappen aan, die snelkookpan omstandigheden. En er is een automatische reeks van dingen waar je de hele tijd over moet praten.

Een ding dat ik over mezelf heb ontdekt, is dat ik echt niet van reizen hou. Ik heb het gevoel dat het een vreselijke persoonlijke mislukking is, maar ik was zo tevreden om tot de conclusie te komen.

Zonder werk verdampt zoveel van iemands identiteit.

De belangrijkste vragen van het dagelijks leven zijn te groot om in enige definitieve zin te beantwoorden.

Ik heb altijd gedacht dat dingen absurd waren. Het zou veel meer moeite kosten om dingen als redelijk te zien.

We hadden mislukkingen van verbeelding, net als iedereen, onze durf ontbrak, en onze dagelijkse tevredenheid was te bijna voldoende om het op te geven.

Conformeren is je ziel verliezen

Ze kijkt naar zichzelf in de spiegel. Het idee is om er weer sexy uit te zien. En voor wie precies? Jezelf, natuurlijk. Ja, nou, dat is allemaal heerlijk zelfbevestigend en zeer sterk van geest zoals elke fatsoenlijke vrouw tegenwoordig zou moeten zijn, maar laten we hier gewoon feiten onder ogen zien en zeggen dat wanneer een vrouw-nee, wanneer een persoon erover denkt zich sexy te voelen, het altijd met het idee van iemand anders in gedachten is.

We hielden van het doden van de tijd en hadden verschillende manieren geperfectioneerd om dat te doen. We dwaalden door de gangen met papieren die een missie van zaken aantoonden, terwijl we in werkelijkheid op zoek waren naar gratis snoep.

Denk je dat ik me vervreemd van de maatschappij? Natuurlijk vervreemdt ik me van de maatschappij. Het is de enige manier die ik ken om niet constant herinnerd te worden aan alle manieren waarop ik vervreemd ben van de samenleving.

Het kan erger en het kan veel beter.

Namen genereren betekenis in een korte hoeveelheid ruimte - ze roepen gedachten op, vragen. Dat doe ik graag. Natuurlijk moet je voorzichtig zijn. Soms kan het de lezer vervreemden, het kan een ander niveau van bemiddeling zijn, om een personage de grote last van een metaforische naam te laten dragen. Het personage kan een apparaat zijn voordat hij of zij een persoon wordt, en dat kan een slechte zaak zijn voor een schrijver die een soort emotionele nabijheid in het werk wil aanbieden. Het is een constante strijd, het verlangen om speels te zijn en het verlangen om op een heel sterk emotioneel niveau te communiceren.

Alles was altijd iets, maar iets-en hier was de rub-kon nooit alles zijn.

Iedereen wil relaties en gemeenschap. De meeste mensen willen deel uitmaken van een samenhangende, gelijkgestemde groep. Het voorkomt eenzaamheid. Het bevordert de identiteit. Dit zijn natuurlijke en zeer menselijke instincten.

Ik denk dat het een heel slecht idee is voor iemand om te beginnen met schrijven voor een lezerspubliek.

Maar ondanks alle depressie is er nooit iemand gestopt. Toen iemand stopte, konden we het niet geloven. 'Ik word raftinginstructeur op de Colorado rivier,' zeiden ze. Ik toer door universiteitssteden met mijn GarageBand. We waren stomverbaasd. Het was alsof ze van een andere planeet kwamen. Waar hadden ze de derring-do gevonden? Wat zouden ze doen met autobetalingen? We kwamen bij elkaar voor een drankje op hun laatste dag en probeerden onze afgunst te verbergen terwijl we onszelf eraan herinnerden dat we nog steeds de vrijheid en luxe hadden om willekeurig te winkelen.