Rachel Cusk beroemde citaten

Er is een slordig gebrek aan respect voor waarheid en realiteit dat de kunsten heeft besmet en gekruist; de waarden van entertainment zijn meedogenloos in opkomst, in die mate dat het vrijwel onmogelijk wordt om een naturalistische fictieve zin te schrijven zonder het gevoel te hebben dat het weefsel van die zin al is aangetast.

Als schrijvers gaan, Ik heb een huid van gemiddelde dikte. Ik ben blij met een goede review, teleurgesteld door een slechte. Niets ervan dringt ver genoeg door om het volgende te beïnvloeden.

Hoe kunnen er zoveel moeders in de wereld zijn, maar zo weinig gevoel van wat het zou kunnen zijn om er een te worden?

Ik denk dat veel kunstenaars niet langer willen deelnemen aan of geassocieerd willen worden met verhalen vanwege de corruptie ervan in de hedendaagse cultuur.

Zoals het er nu uitziet, is het moederschap een soort wildernis waar elke vrouw haar weg hapt, deels martelaar, deels pionier; een wending van gebeurtenissen waaruit sommige vrouwen gevoelens van heldendom ontlenen, terwijl anderen een gevoel van ballingschap ervaren uit de wereld die ze kenden.

Het schrijven waar je naar verwijst is een vorm van afwijkende mening, maar het is ook een uitdrukking van de noodzaak om verder te evolueren dan wat turgid en muf is in hedendaagse fictie.

De 'goede' moeder, met haar vaste glimlach, haar stijfheid, haar goody-goody kijk, haar obsessie met onnodige hygiëne, is in feite een dwaas. Het is de' slechte ' moeder, niet bang voor een grap en een glas wijn, rijk aan zelfexpressie, minachtend voor voorstedelijke waarden, die in werkelijkheid goed is.

Echtscheiding houdt ook het begin in van een veronderstelling dat die familiale realiteit iemands vermogen om anderen waar te nemen zou kunnen hebben belemmerd.

Een buurman is iets dat behoort tot de stabiele wereld van het huiselijk leven, het ding dat naast je woont.

Een zin wordt in deze wereld geboren, noch goed noch slecht, en dat het vaststellen van het karakter ervan een kwestie is van de subtielste mogelijke aanpassingen, een proces van intuïtie waarvoor overdrijving en kracht fataal zijn.

Dat is schrijven voor jou: als je ruimte maakt voor passie, komt het niet opdagen.

De werkelijkheid kan worden omschreven als het eeuwige evenwicht van positief en negatief.

Ik had het gevoel dat ik kilometers ver kon zwemmen, de oceaan in: een verlangen naar vrijheid, een impuls om te bewegen, trok me aan alsof het een draad was die aan mijn borst was vastgemaakt. Het was een impuls die ik goed kende, en ik had geleerd dat het niet de oproep was van een grotere wereld die ik vroeger geloofde dat het was. Het was gewoon een verlangen om te ontsnappen aan wat ik had.

Als liefde is wat ons onsterfelijk maakt, is haat het omgekeerde.

Het ware zelf zoekt bevrijding, geen beperking. Het wil niet in een sonnet worden gecorseteerd of gemaakt om een systeem van muzikale notaties te leren. Het wil bevrijding, daarom hecht het zich heel vaak aan de roman, want de roman lijkt ruim, ongedefinieerd, vrij.

Schrijven, meer dan enige andere kunst, is geïndexeerd op de waardigheid van het zelf omdat het in de geest van mensen wordt geïdentificeerd met emotie.

Wat ik in het huwelijk en in het moederschap steeds meer voelde, was dat het leven als vrouw en het leven als feminist twee verschillende en mogelijk onverenigbare dingen waren.

Ik veronderstel, zei ik, dat het één definitie van liefde is, het geloof in iets dat alleen jullie twee kunnen zien.

Mensen zijn zich het minst bewust van anderen wanneer ze hun eigen macht over hen tonen.

Welke andere volwassenen krijgen te horen hoe ze hun werk zo vaak als schrijver moeten doen?

De samenleving op het Engelse platteland is nog steeds vreemd, vreemd verdeeld. Als zwarte komedie en een bepaald soort sociaal commentaar zijn wat je wilt, denk ik dat Engelse plattelandsgemeenschappen Behoorlijk veel materiaal bieden.

Ik was me er in die vroege dagen van het moederschap van bewust dat mijn gedrag vreemd was voor de mensen die me goed kenden. Het was alsof ik gehersenspoeld was, overgenomen door een cultusreligie. En toch was deze sekte, het moederschap, geen plek waar ik echt kon wonen. Zoals elke sekte eiste het een volledige overgave van identiteit om erbij te horen.

Ik heb geen gevoel voor een model of voorganger als ik een memoires schrijf: voor mij bestaat de vorm als een methode om materiaal te verwerken dat te veel verbindingen met het leven behoudt om strikt en esthetisch te worden benaderd. Een memoire is een risico, een eenmalig, een * * * * * kind.

Ik ga niet meer naar de kerk, maar ik denk dat het katholicisme nogal lijkt op het merk dat ze op vee gebruiken: Ik voel me zo gevormd in die Katholieke vorm dat ik denk niet dat ik een andere vorm van spiritualiteit zou kunnen aannemen. Ik krijg nog steeds gevoelens van troost over kerken.

Het is interessant hoe enthousiast mensen voor je zijn om iets te doen waar ze zelf nooit van zouden dromen, hoe enthousiast ze je naar je eigen vernietiging drijven.

Het anorexische lichaam wordt alleen in de greep van de wil gehouden; de betekenis ervan is verre van stabiel. Wat het zegt - 'Let op mij, voed mij, moeder mij' - is niet wat het betekent, want dergelijke aandacht vormt een pijnlijke test van die wil, en dreigt ook het lichaam terug te brengen naar de gevreesde' normaliteit 'waaraan het zo' n extase is ontsnapt.

Er zijn bepaalde soorten licht hysterische menselijke personages die, in plaats van te creëren, rondlopen met een gevoel van hun eigen potentieel - het is alsof ze zelf kunstobjecten zijn. Ze hebben het gevoel dat hun leven geschreven verhalen of muziekstukken zijn.

Feminisme blijft iets dat aan mensen moet worden uitgelegd.

Dingen achterlaten en opnieuw beginnen is een manier om met moeilijkheden om te gaan. Ik leerde al heel vroeg in mijn leven dat ik een plek kon verlaten en toch mezelf kon blijven.

Schaamte is iets wat veel - vooral Katholieke-meisjes voelen over hun lichaam, over hun seksualiteit, over hun dieet, over alles wat je wilt. Schaamte is de manier waarop je ze naar beneden houdt. Dat is de manier om een meisje te verpletteren.

De Britten hebben altijd vreselijke ouders gemaakt.

Mijn kinderen zijn levende, denkende mensen. Het ligt niet in mijn macht om er spijt van te hebben, want ze zijn van zichzelf.

Je zou een voorstedelijk verhaal op je horloge kunnen Timen: het duurt zo lang als er een klein harig dier nodig is dat eenzaam is om vrienden te vinden, of een klein harig dier dat verloren is om zijn ouders te vinden; het duurt zo lang als een snelle bekentenis van liefde; het duurt precies zo lang als de gemiddelde ouder op een dinsdagavond bereid is om hardop voor te lezen aan kinderen.

Moeder worden betekent een hele taal leren-misschien opnieuw leren zoals het de taal was waarmee we geboren zijn-en zo toegang krijgen tot een vergeten wereld van begrip.

Er is altijd schaamte in het creëren van een expressief werk, of het nu een boek is of een kleipot. Elke kunstenaar maakt zich zorgen over hoe ze door hun werk door anderen worden gezien. Wanneer je creëert, streef je ernaar om recht te doen aan jezelf, om jezelf te herscheppen, en er is altijd de angst dat je precies datgene zult blootleggen dat je hoopte te transformeren.

Mensen hebben in het algemeen de behoefte om dingen te vernietigen. Het freudiaanse principe van beschaving is juist. Er is altijd, altijd een verschil tussen het familiebeeld en de realiteit.

Hoop is als een van die orchideeën die rond giftig afval groeit: mooi op zich - en een bewering, als je wilt, van onvermoeibaar goed - maar een zeker teken dat er iets smerigs onder ligt.

Het hebben van je tweede kind, voor het geval je je afvraagt, is een stuk moeilijker dan het hebben van je eerste, behalve voor die mensen die het gemakkelijker vinden. Ik ben bang dat ik niet de laatste cijfers heb om dit te bevestigen.

Ik heb absoluut geen concept van werk, behalve voor de universiteit. Ik praat graag met mensen over hun werk.

Ik geloof niet echt in verhalen, alleen in de mensen die ze vertellen.

Ik ben een goede en geïnteresseerde moeder , wat me heeft verrast.

Ik heb absoluut geen hekel aan kinderen - Ik zou hun bedrijf op elk moment boven volwassen bedrijf kiezen.

Hoop is een van die no-win-no-fee dingen, en hoewel het wat aanmoediging nodig heeft om te overleven, bewijst het bestaan ervan niet noodzakelijkerwijs iets.

Hulp is gevaarlijk omdat het buiten de menselijke economie bestaat: de enige betaling voor hulp is dankbaarheid.

Voor mij is een roman Altijd het resultaat van mijn poging om mezelf op te leggen aan ruwe omstandigheden. Het is een concrete vorm van geleefde ervaring.

Elke keer als ik een boek schrijf, heb ik waarschijnlijk vijf jaar van mijn leven genomen.

Zelfs als ze de waarheid van hun eigen gevoelens kenden, zouden de meeste moeders sociaal en emotioneel niet in staat zijn om het te onthullen.

Het christendom heeft zich eeuwenlang op hoop alleen volgehouden en heeft intussen allerlei ondeugden begaan.

De kindertijd is tenslotte geen einde, maar eerder een staat vol krachtige nieuwsgierigheid.

Een feministische man is een beetje als een vegetariër: het is het humanitaire principe dat hij verdedigt, denk ik.