Anthony Doerr beroemde citaten

Open je ogen en kijk wat je ermee kunt voordat ze voor altijd sluiten.

Het kijken naar kinderziektes is als het kijken naar een thermonucleaire reactor - het kan het beste in ploegen worden gedaan, door goed uitgeruste mensen.

Dit is wat ik bedoel met het wonder van de taal. Wanneer je in een goed boek valt, precies zoals je in een droom zou kunnen vallen, opent zich een klein kanaal, een doorgang tussen het hart van een lezer en dat van een schrijver, een verbinding die de barrières van continenten en generaties en zelfs de dood overstijgt ... En hier is de magie. Jij bent anders. Je kunt nooit meer dezelfde persoon zijn die je was voordat je in dat boek verdween.

Mijn voorkeur gaat uit naar proza met meer stilte erin, taal die meer pockets van vreemdheid bevat.

Iedereen die een paar nachten in een tent heeft doorgebracht tijdens een storm kan je vertellen: het maakt de wereld niet zoveel uit of je leeft of sterft.

Verlaat het huis, verlaat het land, verlaat het vertrouwde. Alleen dan kan routine-ervaring-brood kopen, groenten eten, zelfs hallo zeggen-opnieuw Nieuw worden.

Dingen werken bijna nooit bij de eerste poging. We maken er nog een, een betere.

In onze herinneringen trotseren de verhalen van ons leven chronologie, weerstaan transcriptie: verleden hinderlagen heden en toekomst haast zich in de geschiedenis.

We leven door boeken; we hebben avonturen in hen, we leiden alternatieve levens door hen. We verruimen onze herinneringen via hen. En dat kunst ons soms intensere ervaringen van de wereld kan bieden dan het leven zelf.

Invisible Beasts is een vreemde en mooie meditatie over liefde en zien, een hybride van fantasie en veldgids, roman en essay, verhandeling en fabel. Met de ene hand biedt het een triest commentaar op de aantasting van het milieu, terwijl het met de andere hand een heldere, grillige en grappige verkenning presenteert van wat het betekent om mens te zijn. Het is prachtig geschreven, gek verzonnen en absoluut origineel.

Ik vond mijn eerste roman moeilijk. Ik wil het niet laten klinken alsof het moeilijker is dan een taxi besturen of naar een andere baan gaan, maar er zijn zoveel mogelijkheden voor twijfel aan jezelf, dat je gewoon door moet gaan.

Het is gênant duidelijk hoe ontoereikend taalgebruik is.

Ik heb het gevoel dat het heel snel voor mij is gegaan, maar ik heb het gevoel dat het helemaal niet onmiddellijk was. Ik kreeg veel afwijzingen. Ik had gewoon geluk en het gebeurde snel voor mij. Ik voel me geen wonderkind of zo.

Hoe gemakkelijker een ervaring, of hoe meer verankerd, of hoe meer vertrouwd, hoe zwakker onze sensatie ervan wordt. Dit geldt voor chocolade en huwelijken en woonplaatsen en verhalende structuren. Complexiteit neemt af, wonderen worden onopvallend, en als we niet voorzichtig zijn, kijken we al snel naar ons leven alsof we door een jute zak gaan.

We komen allemaal tot bestaan als een enkele cel, kleiner dan een stofje. Veel kleiner. Verdelen. Vermenigvuldigen. Optellen en aftrekken. Materie verandert van eigenaar, atomen stromen in en uit, moleculen draaien, eiwitten hechten zich aan elkaar, mitochondriën sturen hun oxidatieve dictaten uit; we beginnen als een microscopische elektrische zwerm. De longen, de hersenen, het hart. Veertig weken later worden zes biljoen cellen verpletterd in de bankschroef van het geboortekanaal van onze moeder en huilen we. Dan begint de wereld bij ons.

Ik dacht altijd na...dat ik voorzichtig moest zijn met hoeveel ik leefde. Alsof het leven een zak vol munten was. Je kreeg maar zoveel en je wilde niet alles op één plek uitgeven...Maar nu Weet ik dat het leven het enige is in de wereld dat nooit opraakt. Ik zou uit de mijne kunnen raken en jij uit de jouwe, maar de wereld zal nooit uit het leven raken. En we hebben allemaal veel geluk om deel uit te maken van zoiets.

Je begraaft je jeugd hier en daar. Het wacht op jou, je hele leven, om terug te komen en het op te graven.

Korte verhalen zijn prachtig en extreem uitdagend, en de vreugde ervan, omdat het me maar drie of vier maanden kost om te schrijven, kan ik meer risico ' s nemen. Het is gewoon minder van je leven geïnvesteerd.

Het kostte me ongeveer drie jaar om over Grace te schrijven. Ik gaf geen twee van die jaren les, dus werkte ik acht uur per dag, vijf dagen per week. En het zou onderzoek en lezen omvatten - het was niet alleen een lege pagina, het vastleggen van woorden.

Je zegt niet dat ik schrijver zal worden als ik groot ben - dat heb ik tenminste niet gedaan.

Reizen heeft zeker invloed op mij als schrijver.

Het was pas toen ik 26 of 25 was toen ik begon met het verzenden van werk naar tijdschriften.

Ik heb de laatste tijd contact met Nick Drake, de folkzanger. Triest, prachtig spul.

Ik denk dat wat voor volwassenheid er ook is, er kan zijn, want Ik heb altijd een dagboek bijgehouden. Op de middelbare school lachten mijn vrienden me uit. je doet je mannendagboek weer. Ik probeerde altijd ervaringen te vertalen in woorden.

De tijd is een glibberig iets: verlies haar eenmaal, en haar touwtje kan voor altijd uit je handen varen.

Ik vis. Ik denk dat er een verband is tussen denken en vissen, vooral omdat je veel tijd tot aan je middel in het water doorbrengt zonder veel om je geest bezig te houden.

Dus hoe, kinderen, bouwen de hersenen, die leven zonder een vonk van licht, voor ons een wereld vol licht?

Ik zei altijd tegen mijn vader dat ik professioneel voetbal zou spelen.

Je zou kunnen zeggen dat ik al mijn hele leven schrijf.

Ik speelde nooit binnen als kind-zelfs in de regen ging ik naar buiten.

Ik schrijf recensies van wetenschapsboeken voor de Boston Globe, dus ik geef graag wetenschapsboeken.

Mijn schoonzus is schilder, en Ik zal zeggen, hoe lang duurde het voor je dat schilderij schilderde. Ze zal zeggen, het kostte me misschien drie dagen, maar het kostte me mijn hele leven om de vaardigheden te krijgen om dat schilderij te schilderen.