Donna Tartt beroemde citaten

Het is grappig, maar als ik er nu aan terugdenk, realiseer ik me dat dit specifieke moment in de tijd, toen ik daar stond te knipperen in de verlaten hal, het enige punt was waarop ik misschien had gekozen om iets heel anders te doen dan wat ik eigenlijk deed. Maar natuurlijk zag ik dit cruciale moment niet voor wat het eigenlijk was; ik veronderstel dat we dat nooit doen. In plaats daarvan gaapte ik alleen maar en schudde mezelf van de momentane duizeligheid die over mij was gekomen, en ging op weg naar beneden de trap.

De eerste taak van de schrijver is om te vermaken. Het is een morele plicht. Mensen die je boeken lezen zijn ziek, verdrietig, reizen, in de wachtkamer van het ziekenhuis terwijl iemand sterft. Boeken zijn geschreven door de alleenstaanden voor de alleenstaanden.

Schoonheid is terreur. Wat we ook mooi noemen, we trillen ervoor.

De boeken waar ik in mijn kindertijd van hield - de eerste liefdes-heb ik zo vaak gelezen dat ik ze op een echt essentiële manier heb geïnternaliseerd: ze zijn nu meer in mij dan buiten.

Zelfs als het betekende dat ze gefaald had, was ze blij. En als wat ze wilde vanaf het begin onmogelijk was geweest, was er nog steeds een zekere eenzame troost in het feit dat ze wist dat het onmogelijk was en het toch had gedaan.

Bestaat er zoiets als" de fatale fout", die opzichtige donkere scheur die midden in een leven loopt, buiten de literatuur?

En hoe graag ik ook zou willen geloven dat er een waarheid voorbij illusie is, Ik ben gaan geloven dat er geen waarheid voorbij illusie is. Want tussen 'realiteit' aan de ene kant en het punt waar de geest de realiteit raakt, is er een middenzone, een regenboogrand waar schoonheid tot stand komt, waar twee zeer verschillende oppervlakken zich mengen en vervagen om te bieden wat het leven niet biedt: en dit is de ruimte waar alle kunst bestaat, en alle magie.

Als je heimwee voelt, "zei hij," kijk gewoon omhoog. Want de maan is hetzelfde, waar je ook gaat.

De sneeuw in de bergen was aan het smelten en Bunny was al enkele weken dood voordat we de ernst van onze situatie begrepen.

Soms willen we wat we willen, zelfs als we weten dat het ons gaat doden.

En ik voeg mijn eigen liefde toe aan de geschiedenis van mensen die van mooie dingen hebben gehouden, en naar ze hebben gekeken, en ze uit het vuur hebben getrokken, en ze hebben gezocht toen ze verloren waren, en hebben geprobeerd ze te behouden en te redden terwijl ze ze letterlijk van hand tot hand hebben doorgegeven, briljant uit het wrak van de tijd zingen naar de volgende generatie geliefden, en de volgende.

Hoe leuk het ook is om een boek te lezen, het schrijven van een boek is een niveau dieper dan dat.

Het gebeurde in New York, 10 April, negentien jaar geleden. Zelfs mijn hand slaat op de datum. Ik moest duwen om het op te schrijven, alleen om de pen op het papier te laten bewegen. Vroeger was het een heel gewone dag, maar nu steekt het als een roestige spijker op de kalender.

Blijf weg van degenen waar je te veel van houdt. Dat zijn degenen die je zullen doden.

Te veel om voorwerpen geven kan je vernietigen. Alleen-als je genoeg om iets geeft, neemt het een eigen leven aan, nietwaar? En is het niet het hele punt van things-mooie things-dat ze je verbinden met een grotere schoonheid?

Soms kun je de juiste dingen doen en niet slagen. En dat is een harde les van de realiteit.

Ik had de openbaring dat lachen licht was, en licht was lachen, en dat dit het geheim van het universum was.

Schoonheid is zelden zacht of troostend. Integendeel. Echte schoonheid is altijd alarmerend.

De gave van het vertellen van verhalen is aangeboren: men heeft het of men niet. maar stijl is tenminste gedeeltelijk een geleerd iets: men verfijnt het door te kijken en te luisteren en te lezen en te oefenen - door te werken.

Wat als iemand toevallig een hart bezit dat niet te vertrouwen is? Wat als het hart, om zijn eigen ondoorgrondelijke redenen, iemand opzettelijk en in een wolk van onuitsprekelijke straling wegleidt van gezondheid, huiselijkheid, burgerlijke verantwoordelijkheid en sterke sociale connecties en alle zachte gemeenschappelijke deugden en in plaats daarvan rechtstreeks naar een prachtige uitbarsting van ondergang, zelfverbranding, ramp?

Ik schrijf liever één goed boek dan tien middelmatige.

Dus ik ben geen Zuidelijke schrijver in de algemeen aanvaarde zin van het woord, zoals Faulkner of Eudora Welty, die het zuiden namen voor hun hele literaire omgeving en onderwerp.

Het is gemakkelijk om dingen achteraf te zien. Maar ik was toen onwetend van alles behalve mijn eigen geluk, en ik weet niet wat ik anders moet zeggen, behalve dat het leven zelf in die dagen heel magisch leek: een web van symbool, toeval, voorgevoel, voorteken. Alles paste op de een of andere manier bij elkaar; een of andere sluwe en welwillende Voorzienigheid onthulde zich geleidelijk en ik voelde mezelf trillen op de rand van een fantastische ontdekking, alsof het elke ochtend allemaal samen zou komen-mijn toekomst, mijn verleden, heel mijn leven-en ik zou rechtop in bed gaan zitten als een bliksemschicht en oh zeggen! oh! oh!

Vanuit het raam, boven het gekletter van potten en het dichtslaan van kasten, zong Franciscus, alsof het het gelukkigste lied ter wereld was: 'Wij zijn het kleine zwarte schaap dat verdwaald is . . . Baa baa baa . . . Heren songsters op een spree . . . Gedoemd van hier naar de eeuwigheid . . .

Het is moeilijk voor mij om werk te laten zien terwijl ik schrijf, omdat de opmerkingen van andere mensen invloed hebben op wat er gebeurt.

Ik vind het moeilijk om over kinderen te schrijven en een idee te hebben van onschuld.

Om echt gecentreerd te zijn en echt goed te werken en na te denken over het soort dingen waar ik aan moet denken, moet ik veel tijd alleen doorbrengen.

Maar romantische visie kan iemand ook wegleiden van bepaalde zeer harde, lelijke waarheden over het leven die belangrijk zijn om te weten.

Er is tegenwoordig een verwachting dat Romans - net als elk ander consumentenproduct - op een productielijn moeten worden gemaakt, waarbij er om de paar jaar een van de transportband valt.

Storytelling en elegante stijl gaan niet altijd hand in hand.

Ik hoop dat we allemaal klaar zijn om de fenomenale wereld te verlaten en het sublieme binnen te gaan?

Als ik niet werk, ben ik niet gelukkig. Dat is het. Dat is de voorwaarde voor mij voor geluk.

De taak van de romanschrijver is uitvinden: borduren, kleuren, verfraaien, vermaken, dingen verzinnen. De kunst van wat ik doe ligt niet in onderzoek of zelfs herinnering, maar in de eerste plaats in uitvinding.

Nou, ik heb een paar maagdelijke tantes die niet helemaal zijn zoals de tantes in het boek, maar ik heb er zeker een paar, en een paar oude tantes.

Ze speelden oude Bob Dylan, meer dan perfect voor smalle dorpsstraten dicht bij Kerstmis en de sneeuw die naar beneden wervelt in grote gevederde vlokken, het soort winter waar je door een stadsstraat wilt lopen met je arm rond een meisje zoals op de oude platenomslag.

Het vuurlicht vergrootte onze schaduwen, glinsterde van het zilver, flikkerde hoog op de muren; zijn reflectie brulde Oranje in de vensterpanelen alsof een stad buiten brandde. Het geluid van de vlammen was als een zwerm vogels, gevangen en kloppend in een wervelwind bij het plafond. En ik zou helemaal niet verbaasd zijn geweest als de lange mahonie bankettafel, gehuld in linnen, beladen met porselein en kaarsen en fruit en bloemen, gewoon in de lucht was verdwenen, als een magische kist in een sprookje.

Ik werk echt in eenzaamheid.

Geen geld, gaten in mijn sokken, leven van havermout.

Het is beter om één boek intiem te kennen dan honderd oppervlakkig.

Kinderen hebben een zeer scherp waarnemingsvermogen-waarschijnlijk scherper dan volwassenen - maar tegelijkertijd zijn hun emotionele reacties duister en veel primitiever.

De kleine vriend is een lang boek. Het is ook heel anders dan mijn eerste roman: ander landschap, andere personages, ander taalgebruik en dictie, andere benadering van het verhaal.

Er is een grote anti-intellectuele stam in het Amerikaanse zuiden, en dat is er altijd geweest. We zijn niet groot in gedachten.

Je bent-al je ervaringen stapelen zich op, en de roman neemt een eigen rijkdom aan, simpelweg omdat het het gewicht heeft van al die jaren die je erin hebt gestopt.

Aan de andere kant, ik bedoel, dat is wat schrijvers altijd hebben moeten doen, was vertrouwen op hun eigen apparaten en om - Ik bedoel, schrijven is een eenzame zaak.

Eigenlijk geniet ik van het schrijven van een lange roman.

Alles duurt langer dan ik had verwacht. Het is de trieste waarheid over het leven

Karakter is voor mij het levensbloed van fictie

Ik denk dat onschuld iets is dat volwassenen projecteren op kinderen die er niet echt zijn.

Kinderen - als je echt terugdenkt hoe het was om een kind te zijn en hoe het was om andere kinderen te kennen - kinderen liegen de hele tijd

Maar het is aan elke schrijver om zijn eigen tempo te bepalen, en het tempo varieert met de schrijver en het werk