Tana French beroemde citaten

Ik heb altijd van sterke vrouwen gehouden, wat gelukkig voor mij is, want als je eenmaal over de vijfentwintig bent, is er geen andere soort. Ik word gek van vrouwen. De dingen die ze routinematig worden aangedaan, zouden de meeste mannen doen krullen en sterven, maar vrouwen veranderen in staal en blijven komen. Elke man die beweert dat hij niet van sterke vrouwen houdt, houdt zichzelf hersenloos voor de gek; Hij houdt van sterke vrouwen die weten hoe ze mooi moeten pruilen en babystemmen moeten opzetten, en die uiteindelijk zijn ballen in haar make-upzakken zullen houden.

Ik wilde haar vertellen dat bemind worden ook een talent is, dat het evenveel lef en werk kost als liefhebben; dat sommige mensen, om welke reden dan ook, nooit het talent leren

Haar voorhoofd was een doolhof van angstige kleine groeven, van een leven lang afvragen of iedereen binnen bereik OK was.

Na verloop van tijd beginnen de geesten van dingen die gebeurd zijn afstandelijk te worden; zodra ze je een paar miljoen keer hebben gesneden, botten hun randen op je littekenweefsel, ze slijten dun. Degenen die voor altijd snijden als scheermesjes zijn de geesten van dingen die nooit de kans kregen te gebeuren.

Ik had al vroeg geleerd om iets duister en dodelijk te veronderstellen dat verborgen was in het hart van alles waar ik van hield. Toen ik het niet kon vinden, reageerde ik, verbijsterd en op mijn hoede, op de enige manier die ik wist hoe: door het daar zelf te planten.

Onze hele samenleving is gebaseerd op ontevredenheid. Mensen willen steeds meer en meer. Voortdurend ontevreden zijn met hun huizen, hun lichaam, hun décor, hun kleren, alles-het als vanzelfsprekend beschouwen dat dat het hele punt van het leven is. Nooit tevreden zijn. Als je perfect tevreden bent met wat je hebt, vooral als wat je hebt niet eens al het spectaculaire is, dan ben je gevaarlijk. Je breekt alle regels. Je ondermijnt de Heilige economie. Je daagt elke veronderstelling uit waarop de samenleving is gebouwd.

Ik kwam er al vroeg achter dat je jezelf kunt weggooien, missen wat je hebt verloren.

Raak niet ontmoedigd als je een zin of een alinea of een hoofdstuk aan het afsmijten bent, en het blijft verkeerd uitkomen. Je mag het verkeerd doen, zo vaak als nodig is; je hoeft het maar één keer goed te doen.

We denken tegenwoordig zo weinig aan sterfte, behalve hysterisch te fladderen met trendy vormen van lichaamsbeweging en vezelrijke granen en nicotinepleisters.

Wat ik je waarschuw om te onthouden is dat ik een detective ben. Onze relatie met de waarheid is fundamenteel, maar gebarsten, brekend verwarrend als gefragmenteerd glas. Het is de kern van onze carrière, het eindspel van elke beweging die we maken, en we volgen het met strategieën die zorgvuldig zijn opgebouwd uit leugens en verberging en elke variatie op misleiding.

Ik luister naar de dingen die mensen willen uit liefde deze dagen en ze blazen mijn geest. Ik ga naar de kroeg met de jongens van het team en luister terwijl ze met minutieuze precisie uitleggen welke vorm een vrouw moet hebben, welke stukjes ze moet scheren hoe, welke handelingen ze moet uitvoeren op welke datum en wat ze altijd of nooit moet doen of zeggen of willen; Ik luister naar vrouwen in cafés terwijl ze lijsten weghalen van welke banen een man mag, welke auto ' s, welke labels, welke bloemen en restaurants en edelstenen het stempel van goedkeuring krijgen, en Ik wil schreeuwen: zijn jullie mensen gek van jullie kleine geesten?

Voor een moment voelde het alsof het universum op zijn kop stond en we zachtjes in een enorme zwarte kom met sterren vielen, en ik wist, zonder enige twijfel, dat alles goed zou komen.

Dat soort negativiteit doe ik niet. Als je je energie steekt in het nadenken over hoeveel de val pijn zou doen, ben je al halverwege.

Soms denk ik aan de sluwe, flikkerende lijn die het gespaard worden scheidt van afgewezen worden. Soms denk ik aan de oude goden die eisten dat hun offers onbevreesd en vlekkeloos waren, en ik vraag me af of, wie of wat Peter en Jamie ook wegnam, het besloot dat ik niet goed genoeg was.

Ongeacht de reclamecampagnes ons kunnen vertellen, we kunnen niet alles hebben. Opoffering is geen optie of een anachronisme; het is een feit van het leven. We hebben allemaal onze eigen ledematen afgehakt om op een altaar te branden. Het belangrijkste is om een altaar te kiezen dat het waard is en een ledemaat dat je kunt accepteren te verliezen. Om in te stemmen met het offer.

Is het je opgevallen hoe gemakkelijk de allerkleinsten sterven? Ze maken de beste martelaren voor elke zaak, de beste soldaten, de beste zelfmoorden. Het is omdat ze hier zo licht worden vastgehouden: ze hebben nog geen liefde, verantwoordelijkheden en verplichtingen verzameld en alle dingen die ons stevig aan deze wereld binden. Ze kunnen het net zo gemakkelijk en eenvoudig loslaten als het opheffen van een vinger. Maar naarmate je ouder wordt, begin je dingen te vinden die het waard zijn om voor altijd vast te houden.

Dat soort vriendschap materialiseert zich niet alleen aan het einde van de regenboog op een ochtend in een zachte Hollywood-nevel. Om het zo lang en op zo ' n korte afstand te laten duren, was er serieus werk aan gedaan. Vraag het aan elke schaatser of balletdanser of springer, iedereen die leeft van mooie bewegende dingen: niets kost zoveel werk als moeiteloosheid.

We waren nog steeds op de leeftijd dat meisjes jaren ouder zijn dan guy, en de jongens groeien op door hun best te doen wanneer de meisjes dat nodig hebben.

Iedereen die we kenden toen we opgroeiden is hetzelfde: het beeld van hun ouders, hoe luid ze zichzelf ook vertelden dat ze anders zouden zijn

Sommige mensen zouden elkaar nooit moeten ontmoeten.

Dat is een concept dat me altijd heeft gefascineerd: de echte wereld. Slechts een zeer specifieke subset van mensen gebruikt de term, is het je opgevallen? Voor mij lijkt het vanzelfsprekend dat iedereen in de echte wereld leeft-we ademen allemaal echte zuurstof in, eten echt voedsel, de aarde onder onze voeten voelt voor ons allemaal even solide aan. Maar het is duidelijk dat deze mensen een veel strakkere definitie van de werkelijkheid hebben, een die ik diep mysterieus vind, en een bijna pathologisch intense behoefte om anderen in overeenstemming te brengen met die definitie.

Je hoeft je familie niet leuk te vinden, je hoeft zelfs geen tijd met ze door te brengen, om ze tot op het bot te kennen.

Heb je nooit het gevoel dat je gewoon weg moet? Van alles? Dat het allemaal te veel is?

Hier is een kleine tip voor je. Als je niet graag een moordenaar genoemd wordt, vermoord dan geen mensen.

Echt is niet wat ze je proberen te vertellen. Volwassenen hameren al deze markeringen, klokken, schema ' s, koffiepauzes, om de tijd neer te zetten zodat je begint te geloven dat het iets kleins en gemeens is, iets dat vlok na Vlok van alles schraapt waar je van houdt totdat er niets meer over is; om je te steken zodat je niet opstijgt en wegvliegt, somersaulting door draaikolken van maanden, skimming door wervelingen van glinsterende seconden, het gieten van handenvol uren over je omhoog gedraaide gezicht.

Ierland is zo ' n jonge samenleving. De Britten waren de heersende klasse tot ze ongeveer honderd jaar geleden vertrokken, en we hebben sindsdien geprobeerd uit te zoeken wat onze klassenhiërarchie is.

Alleen tieners denken dat saai slecht is. Volwassenen, volwassen mannen en vrouwen die een paar keer in de buurt zijn geweest, weten dat saai een geschenk is dat rechtstreeks van God komt. Het leven heeft meer dan genoeg opwinding in de mouw, klaar om je te raken zodra je niet kijkt, zonder dat je het drama toevoegt.

Ik lees veel. Dat heb ik altijd gedaan, maar in die twee jaar heb ik me volgepropt met boeken met een wellustige, bijna erotische vraatzucht. Ik ging naar de plaatselijke bibliotheek en haalde er zoveel mogelijk uit, en sloot mezelf dan op in de bedsit en las een week lang stevig. Ik ging voor oude boeken, hoe ouder hoe beter-Tolstoj, Poe, jacobeense tragedies, een stoffige vertaling van Laclos-zodat toen ik eindelijk weer opduikte, knipperend en verblind, het me dagen kostte om te stoppen met denken in hun koele, gepolijste, kristallijnen ritmes.

Ik had gelijk: vrijheid rook naar ozon en onweersbuien en buskruit tegelijk, naar sneeuw en vreugdevuren en gemaaid gras, het smaakte naar zeewater en sinaasappels.

We hadden niemand anders om dit van te leren-geen van onze ouders waren lichtende voorbeelden van relatiesucces - dus we leerden dit van elkaar: wanneer iemand van wie je houdt dat nodig heeft, kun je je vijf-alarm temperament te pakken krijgen, de vormloze dingen krijgen die je zinloos bang maken, je gedragen als een VOLWASSENE in plaats van de Cro-Magnon tiener die je bent, je kunt een miljoen dingen doen die je nooit zag aankomen.

Mijn vader vertelde me ooit dat het belangrijkste wat elke man zou moeten weten is waarvoor hij zou sterven.

De meisjes waar ik van droom zijn de zachtmoedigen, weemoedig bij hoge ramen of zingende zoete oude liedjes op een piano, lang haar drijvend, zacht als appelbloesem. Maar een meisje dat naast je in de strijd gaat en je rug beschermt, is iets anders, iets dat je doet rillen. Denk aan de eerste keer dat je met iemand naar bed ging, of de eerste keer dat je verliefd werd: die verblindende explosie die je tot op de vingertoppen liet barsten met elektriciteit, geïnitieerd en getransformeerd. Ik zeg jullie dat dat niets was, helemaal niets, behalve de kracht om jullie levens, eenvoudig en dagelijks, in elkaars handen te leggen.

Mijn herinneringen aan hen waren dun gewreven met overmatig gebruik, Versleten tot zwakke kleurtransparanties die op de muren van mijn geest flikkerden

Ik wist niet zeker of ik nog een uur van zijn gezelschap kon overleven zonder mijn nietmachine naar zijn hoofd te gooien.

Misschien zou zij, net als ik, de kleine details en ongemakken nog meer hebben liefgehad dan de wonderen, omdat het de dingen zijn die bewijzen dat je erbij hoort.

Nu is de dood niet cool, ouderwets. Naar mijn mening is het bepalende kenmerk van onze tijd spin, alles op maat gemaakt voor vanishing point door marktonderzoek, merken en bands vervaardigd volgens nauwkeurige specificaties; we zijn zo gewend aan dingen die veranderen in wat we willen dat ze zijn dat het een diepe verontwaardiging is om de dood te ontmoeten, koppig niet te spinnen, alleen en onveranderlijk zichzelf.

Ik kan de alchemie niet verklaren die één avond transformeerde in het equivalent van jaren die licht gemeenschappelijk werden gehouden. De enige manier waarop ik het kan zeggen is dat we erkenden, te Zeker zelfs voor verrassing, dat we dezelfde valuta deelden.

Er is een Spaans spreekwoord", zei hij, " dat me altijd heeft gefascineerd. "Neem wat je wilt en betaal ervoor, zegt God."Ik geloof niet in God", zei Daniël, " maar dat beginsel lijkt mij een eigen goddelijkheid te hebben; een soort brandende zuiverheid. Wat kan eenvoudiger of belangrijker zijn? Je kunt alles hebben wat je wilt, zolang je maar accepteert dat er een prijs is en dat je die moet betalen.

Ik ben niet goed in het opmerken wanneer ik gelukkig ben, behalve achteraf.

Wat ik jullie vertel, voordat jullie aan mijn verhaal beginnen, is dit -- twee dingen: ik hunkeer naar de waarheid. En ik lieg.

We denken tegenwoordig zo weinig aan sterfelijkheid... Ik dacht aan de strenge Victoriaanse vastberadenheid om de dood in gedachten te houden, de compromisloze grafstenen. Denk eraan, Pelgrim, als je voorbijgaat, zoals je nu bent, zo was ik eens: zoals ik ben, zo zal jij zijn...

Er was een tijd dat ik geloofde dat ik de verloste was, de jongen die veilig naar huis werd gedragen op het eb van wat voor freak tij dan ook die Peter en Jamie wegvoerde. Niet meer. Op een manier die te donker en cruciaal is om metaforisch te worden genoemd, heb ik dat hout nooit verlaten.

Gemakkelijk bang worden komt met zijn eigen speciale vaardigheden: Je ontwikkelt subtiele trucs om eromheen te werken, ervoor te zorgen dat mensen het niet merken. Vrij snel, als je een snelle leerling bent, kun je de dag doorkomen en er bijna precies uitzien als een normaal mens.

Sommige mensen zijn kleine Tsjernobyls, glinsterend van stil, verspreidend GIF: kom in de buurt van hen en elke ademhaling die je neemt zal je van binnenuit verwoesten.

Neem wat je wilt en betaal ervoor, zegt God. Je kunt alles hebben wat je wilt, zolang je maar accepteert dat er een prijs is en dat je die moet betalen.

De meeste mensen zijn maar al te blij om elkaars hoofd kapot te maken. En voor de kleine minderheid die hun zielige best doen om het niet te doen, gaat deze wereld gewoon door en zorgt ervoor dat ze het toch doen.

Ik heb mezelf gespeend op het nostalgische equivalent van methadon (minder verslavend, minder voor de hand liggend, minder kans om je gek te maken): missen wat ik nooit had gehad.

Maar geef me meer krediet dan dat. Iemand anders kan de hand hebben gedeeld, maar ik pakte het van de tafel, Ik speelde elke kaart, en ik had mijn redenen.

De tijd werkt zo hard voor ons, als we het maar kunnen laten.

...en onze voetstappen klonken en weerklonken tot het klonk alsof de kamer vol dansers was, het huis riep alle mensen op die hier gedurende eeuwen van lenteavonden hadden gedanst, dappere meisjes die dappere jongens naar de oorlog zagen gaan, oude mannen en vrouwen met een rechte rug terwijl ze buiten hun wereld uiteenvielen en de nieuwe aan hun deuren werd geslagen, allemaal gekneusd en allemaal lachend, ons verwelkomen in hun lange afstamming.