Dennis Lehane beroemde citaten

Geluk ligt niet in opvallende consumptie en het meedogenloze verzamelen van nutteloze onzin. Geluk ligt in de persoon die naast je zit en je vermogen om met hen te praten. Geluk is heldere menselijke interactie en empathie. Geluk is thuis. En thuis is geen huis-thuis is een mythologische verwaandheid. Het is een state of mind. Een plaats van Gemeenschap en onvoorwaardelijke liefde. Het is waar, wanneer je de drempel overschrijdt, je eindelijk vrede voelt.

Er is iets lelijks aan de foutloze.

Ze glimlachte donker en schudde haar hoofd. Ik ben niet gek. Dat ben ik niet. Wat zou een gek nog meer beweren? Dat is het kafkaëske genie van dit alles. Als je niet gek bent, maar mensen hebben de wereld verteld dat je dat bent, dan onderstrepen al je protesten tegen het tegendeel hun punt. Begrijp je wat ik zeg?

Hij wilde haar vragen welk geluid een hart maakte als het brak van plezier, als alleen de aanblik van iemand je vulde zoals voedsel, bloed en lucht nooit konden, als je het gevoel had dat je maar één moment geboren was en dit, om welke reden dan ook, was het.

Narrative wordt de manier waarop je chaos begrijpt. Zo focus je de wereld. Het is de enige reden waarom je dit schrijfwerk ooit zou moeten proberen.

Er zitten draden in ons leven. Je trekt er een en al het andere wordt beïnvloed.

Er zijn zoveel belangrijkere dingen om je zorgen over te maken dan hoe je door vreemden wordt waargenomen.

Deze wereld kan me alleen maar herinneren aan wat ik niet heb, nooit kan hebben, niet lang genoeg heb gehad.

In de Griekse tragedie vallen ze van grote hoogten. In noir vallen ze van de stoeprand.

De wereld volgens Bubba is eenvoudig-als het je ergert, stop ermee. Met alle middelen die nodig zijn.

Je eerste familie is je bloedfamilie en daar blijf je altijd trouw aan. Dat betekent iets. Maar er is nog een andere familie en dat is het soort dat je gaat zoeken. Soms zelfs per ongeluk. En ze zijn net zoveel bloed als je eerste familie. Misschien meer, omdat ze niet voor je hoeven te zorgen en ze niet van je hoeven te houden. Ze kiezen ervoor.

Ik geloof in God. Misschien niet de Katholieke God of zelfs de christelijke, omdat ik het moeilijk heb om een God als elitair te zien. Ik heb ook moeite om te geloven dat alles wat regenwouden en oceanen en een oneindig universum creëerde, in hetzelfde proces iets zo onnatuurlijk zou creëren als de mensheid naar zijn eigen beeld. Ik geloof in God, maar niet als een hij of zij of een it, maar als iets dat mijn vermogen om te conceptualiseren definieert binnen de nogal schamele referentiekaders die ik bij de hand heb.

L. A. brandt, en zoveel andere steden smeulen, wachtend op de slang die benzine over de kolen zal overspoelen, en we luisteren naar politici die onze haat en onze smalle uitzichten aanwakkeren en ons vertellen dat het gewoon een kwestie is van terug naar de basis te gaan terwijl ze in hun eigendommen aan het strand zitten en naar de branding luisteren, zodat ze het geschreeuw van de verdrinking niet hoeven te horen.

En vaak waren het ergste niet de slachtoffers - ze waren toch dood, en verder dan alle pijn. Het ergste waren degenen die van hen hielden en hen overleefden. Vaak scheurden de wandelende doden van nu af aan, met een schok van een schelp, hun harten, struikelden door de rest van hun leven zonder iets anders dan bloed en organen in zich over te hebben, ongevoelig voor pijn, niets geleerd te hebben behalve dat de ergste dingen in feite soms gebeurden. (Mystic River)

En hij haatte zichzelf en haar ook, voor de ondergang die ze van elkaar hadden gemaakt.

Wat ze ook zag buiten de cameralens, buiten de fotograaf, buiten alles in de bekende wereld, was waarschijnlijk niet geschikt om gezien te worden.

Het was Sean eens opgevallen-op een bender ongeveer tien jaar eerder met een paar vrienden, Sean en een bloedbaan vol bourbon die filosofisch werd - dat ze misschien in die auto waren gestapt. Alle drie. En wat ze nu als hun leven beschouwden, was slechts een droomstaat. Dat ze alle drie in werkelijkheid nog steeds elfjarige jongens waren die gevangen zaten in een kelder, zich voorstellend wat ze zouden worden als ze ooit zouden ontsnappen en opgroeien.

Maar ik denk vaak dat we veel te veel praten in deze samenleving, dat we verbalisatie beschouwen als een wondermiddel dat het heel vaak niet is, en dat we een oogje dichtknijpen voor het soort morbide zelfabsorptie dat er een voorspelbaar bijproduct van wordt.

Ik hield van deze vrouw zoals jij van haar houdt ... nou, niets, " zei hij, een noot van verbazing in zijn stem. "Je kunt dat soort liefde met niets vergelijken, toch? Het is zijn eigen unieke geschenk.

We zouden samen oud worden, Dolores. Neem kinderen. Wandelen onder oude bomen. Ik wilde de lijnen in je vlees zien etsen en weten wanneer ze allemaal verschenen. Samen sterven.

Je hebt geleerd dat elke goede leugen doordrenkt is met waarheid en dat elke geaccepteerde waarheid leugens lekt.

Geloof het of niet, Marshal, ik geloof in gesprekstherapie, fundamentele interpersoonlijke vaardigheden. Ik heb het radicale idee dat als je een patiënt met respect behandelt en luistert naar wat hij je probeert te vertellen, je hem misschien bereikt. (87)

Toen ik jong was, vroeg ik mijn priester hoe je naar de hemel kon komen en jezelf nog steeds kon beschermen tegen al het kwaad in de wereld. Hij vertelde me wat God tegen zijn kinderen zei: 'Jullie zijn schapen onder de wolven, wees wijs als de slang, maar onschuldig als duiven.

Charme was de luxe van degenen die nog steeds geloofden in de essentiële juistheid van de dingen. In zuiverheid en picket hekken.

Wakker worden was tenslotte een bijna Natale toestand. Je kwam zonder geschiedenis naar boven, bracht de knipperingen en geeuwen door met het opnieuw samenstellen van je verleden, het schudden van de scherven in chronologische volgorde voordat je jezelf versterkte voor het heden.

... getekend door wijsheid waar ze nooit om had gevraagd.

Ik zou schrijven niet gebruiken voor reclame of journalistiek. Ik zou de bar verzorgen, vrachtwagens laden, chauffeur doen wat nodig was. Maar vanaf het moment dat ik mijn eerste schrijfworkshop nam, was ik schrijver.

Ik speel golf omdat veel van mijn vrienden het leuk vinden, maar ik ben vreselijk - mijn handicap is ongeveer zes of zevenduizend.

Keuze, heb ik altijd geloofd, is alles wat ons scheidt van dieren.

De eenzaamheid van een ander kan schokkend zijn als hij zichzelf blootlegt zonder waarschuwing.

Catch me on a good day, ik denk dat de helft van mijn boeken niet zo slecht zijn. Catch me on a bad day, ik denk dat ik nog nooit een goede zin heb geschreven.

Begrijp me niet verkeerd, Ik hou van literatuur. Het is faux literaire fictie waar ik niet tegen kan.

Ik geloof zo diep in het primaat van taal, in het verheffen van je proza naar het hoogste niveau waartoe je in staat bent en het symfonisch maken van je woorden.

Ik hou van schrijven, dus het lijkt zelden werk-zelfs als het zwaar wordt.

Ik was gezegend om op te groeien in echt interessante tijden en om terug te gaan naar een huis waar ik heel veilig was.

Het beste wat mensen kan overkomen die creatieve beroepen betreden, is het afnemen van alle andere mogelijkheden.

Ik heb veel woede over dingen die me niet zijn overkomen, verbonden met het kijken naar een immigrant, werkende vader die worstelt om zijn weg door de wereld te vinden-en te zien hoe de samenleving is gemodelleerd om hem op zijn plaats te houden.

Ik ontdekte dat ik twee soorten korte verhalen kon schrijven: Ik kon zeer absurde, soort surrealistische, grappige verhalen schrijven; of ik kon zeer donkere, realistische - hyper-realistische - verhalen schrijven. Daar was ik nooit blij mee, want ik kon de twee niet samenvoegen.

Het is moeilijk om de deur te sluiten voor optimistische verwachtingen als je van iemand houdt.

Dat is het ding over een slachtoffer zijn; je begint te denken dat het je regelmatig zal overkomen. Het is leven met de realiteit van je eigen kwetsbaarheid, en het is klote.

Het leven is niet happily ever after... Het is werk. De persoon van wie je houdt is zelden waardig hoe groot je liefde is. Want niemand is dat waard en misschien verdient ook niemand die last ervan. Je zult teleurgesteld zijn. Je zult teleurgesteld zijn en je vertrouwen gebroken hebben en veel echte slechte dagen hebben. Je verliest meer dan je wint. Je haat de persoon van wie je houdt net zoveel als je van hem houdt. Maar je rolt je mouwen op en werkt - aan alles - want dat is wat ouder worden is.

...Normaal kan ik niet tegen vice-vrije mensen. Ze combineren een narcistisch instinct voor zelfbehoud met morele superioriteit. En ze zuigen het leven uit een feestje.

Denk je echt dat Lenin anders is dan J. P. Morgan? Dat jij, als je absolute macht zou krijgen, je anders zou gedragen? Weet je wat het belangrijkste verschil is tussen mensen en goden?...Goden denken niet dat ze mensen kunnen worden.

De hersenen beheersen pijn. Het beheerst angst. Slapen. Empathie. Honger. Alles wat we associëren met het hart of de ziel of het zenuwstelsel wordt eigenlijk bestuurd door de hersenen. Alles. Wat als je het kon beheersen?

Als je als krankzinnig wordt beschouwd, dan vallen alle acties die oherwise zouden bewijzen dat je dat niet bent, in werkelijkheid, in het kader van de acties van een krankzinnige persoon. Uw gezonde protesten zijn ontkenning. Je geldige angsten worden beschouwd als paranoia. Je overlevingsinstincten worden aangeduid als verdedigingsmechanismen. Het is een no-win situatie. Het is echt een doodstraf.

Chuck zei: "hey. Hoeveel surrealisten zijn er nodig om een gloeilamp in te schroeven?Cawley keek hem aan. Ik zal bijten. Hoeveel?"vis," zei Chuck en liet een heldere blaf van een lach los.

Mijn dochter gilde weer en zowel Bubba en ik huiverde. Het is geen aantrekkelijk geluid, dat. Het is hoogpittig en het komt je gehoorkanalen binnen als heet glas. Hoeveel ik ook van mijn dochter hou, Ik zal nooit van haar piepen houden. Of misschien doe ik dat. Misschien wel. Rijden naar beneden 93, realiseerde ik me eens en voor altijd, dat ik hou van de dingen die schuren. De dingen die me vullen met stress zo totaal dat ik me niet kan herinneren wanneer een blok ervan niet bovenop mijn hart rustte. Ik hou van wat, als het kapot is, niet kan worden gerepareerd. Wat, als verloren kan niet worden vervangen. Ik hou van mijn lasten.

Ze was bang voor dat alles en nog veel meer, maar wat haar het meest beangstigde, was in haar, een insect van onnatuurlijke intelligentie dat haar hele leven in haar hersenen had geleefd, ermee had gespeeld, eroverheen had geklikt, zijn kabels uit een gril had losgerukt.

Weet je wat het belangrijkste verschil is tussen mensen en goden? ... Goden denken niet dat ze mensen kunnen worden

Het ornament van schoonheid, schreef Shakespeare, is verdacht. En hij had gelijk. Maar schoonheid zelf, ongezierd en onaangetast, is heilig, denk ik, waardig van onze ontzag en onze loyaliteit.