Martin Scorsese beroemde citaten

Ik hou van films-het is mijn hele leven, en dat is het.

Toen ik opgroeide in het midden van de jaren ' 50, waren de Roaring Twenties een groot deel van de cultuur. Er waren een aantal films en een heleboel TV-shows die zich bezighielden met de mythologie van de onderwereld uit die periode.

Er bestaat niet zoiets als simpel. Simpel is moeilijk.

Tijdens de Prohibition creëerde Atlantic City het idee van de speakeasy, die veranderde in nachtclubs en die buitengewone politieke complexiteit en corruptie die uit New Jersey kwamen op dat moment. De lange hand die ze hadden-en misschien nog steeds doen-had zelfs te maken met presidentsverkiezingen.

Geweld is niet het antwoord, het werkt niet meer. We zijn aan het einde van de ergste eeuw waarin de grootste wreedheden in de geschiedenis van de wereld hebben plaatsgevonden... De aard van de mens moet veranderen. We moeten liefde en mededogen cultiveren.

Het vampiergedoe werkt altijd om een of andere reden. Werkt altijd.

DAYS THAT I ' ll REMEMBER is een liefdevol samengestelde en prachtig geschreven verzameling van gesprekken, observaties en herinneringen aan muziek, vriendschap en vervlogen tijden. Het is goed om weer terug te zijn met John Lennon, zijn geliefde Yoko Ono, en zijn vertrouwde kroniekschrijver en vriend Jonathan Cott.

Ik doe liever meer takes. Er is iets heel organisch dat uit de eerste take komt, maar bepaalde dingen komen eruit. Meer details komen naar buiten, zoals een andere acteur iets zegt. Het is altijd dit onderzoeksproces. Je komt steeds verder bij de waarheid, hoe meer je escaleert. Ik doe graag veel takes. Ik heb er een honger naar. Ik zie graag wat er te ontdekken valt in een scène, waar niet aan gedacht is.

Nu moeten we meer dan ooit met elkaar praten, naar elkaar luisteren en begrijpen hoe we de wereld zien, en cinema is het beste medium om dit te doen.

Cinema is een kwestie van wat er in beeld is en wat er uit is.

Als alles wordt opgeteld, de frequente slagen gewogen tegen de sporadische triomfen, is dit niet alleen een roeping, het is een geweldig geschenk. Maar je weet ook dat, voor je werk, voor je passie, elke dag een herwijding is. Schilders, dansers, acteurs, schrijvers, filmmakers. Het is hetzelfde voor jullie allemaal, voor ons allemaal. Elke stap is een eerste stap. Elke penseelstreek is een test. Elke scène is een les. Elk schot is een school. Laat het leren doorgaan.

Als je op zoek bent naar de oorsprong van de filmcultuur in Amerika, kijk dan niet verder dan Amos Vogel.

Ik hou ervan om de oude geschiedenis te bestuderen en te zien hoe rijken opkomen en vallen, en de zaden van hun eigen vernietiging zaaien.

De term 'Reus' wordt te vaak gebruikt om kunstenaars te beschrijven. Maar in het geval van Akira Kurosawa, hebben we een van de zeldzame gevallen waar de term past.

We staan de hele tijd oog in oog met beelden op een manier die we nog nooit eerder zijn geweest. Jonge mensen moeten begrijpen dat niet alle beelden er zijn om te worden geconsumeerd als, je weet wel, fastfood en dan vergeten. We moeten ze opvoeden om het verschil te begrijpen tussen bewegende beelden die hun menselijkheid en hun intelligentie betrekken, en bewegende beelden die hen gewoon iets verkopen.

Ik wist niet dat er generaties zijn die niet weten wat de oorsprong van film is.

Er was altijd een deel van mij dat een oude regisseur wilde worden. Maar dat kon ik niet doen. Ik ben geen pro.

Er zijn twee soorten macht waar je tegen moet vechten. De eerste is het geld, en dat is gewoon ons systeem. De andere is de mensen om je heen, die weten wanneer ze hun kritiek moeten accepteren, weten wanneer ze nee moeten zeggen.

Soms als je zwaar bezig bent met het maken of bewerken van een foto, kom je op het punt dat je niet weet of je het ooit nog zou kunnen doen.

Er moeten mensen zijn die de Tweede Wereldoorlog en de Holocaust herinneren die ons kunnen helpen uit deze sleur te komen.

Een Kubrick-film kijken is als naar een bergtop kijken. Je kijkt omhoog en vraagt je af, hoe kan iemand zo hoog zijn geklommen?

Ik ben niet geïnteresseerd in een realistische blik, helemaal niet, nooit. Elke film moet eruit zien zoals ik me voel.

Als ik een film maak, ben ik het publiek.

Populaire muziek vormde de soundtrack van mijn leven.

Als je moeder italiaans kookt, waarom zou je dan naar een restaurant gaan?

Als ik niet klaag, heb ik geen plezier, hah hah!

De cinema begon met een gepassioneerde, fysieke relatie tussen celluloid en de kunstenaars en ambachtslieden en technici die het hanteerden, manipuleerden en het leerden kennen zoals een minnaar elke centimeter van het lichaam van de geliefde leert kennen. Waar de bioscoop ook naartoe gaat, we kunnen het ons niet veroorloven om het begin uit het oog te verliezen.

Eten vertelt je alles over hoe mensen leven en wie ze zijn.

Kortom, je maakt nog een film, en nog een, en hopelijk voel je je goed over elke film die je maakt. En je zegt: 'Mijn naam staat erop. Dat heb ik gedaan. Het is oké. Maar begrijp me niet verkeerd, ik word er nog steeds enthousiast van. Dat zal, hoop ik, nooit verdwijnen.

Ik wil graag een aantal films maken. Western. Genre stukken. Misschien een andere film over Italiaanse Amerikanen waar ze geen gangsters zijn, om te bewijzen dat niet alle Italianen gangsters zijn.

Ik heb een verlangen om verhalen te vertellen. En ik ben nooit helemaal tevreden.

Howard Hughes was een visionair die geobsedeerd was door snelheid en vliegen als een god... Ik hield van zijn idee van wat filmmaken was.

En naarmate ik ouder werd, had ik meer de neiging om te zoeken naar mensen die leven van vriendelijkheid, tolerantie, mededogen, een zachtere manier van kijken naar dingen.

Je maakt je zonden niet goed in de kerk. Je doet het op straat. Je doet het thuis. De rest is onzin en dat Weet je.

Jouw taak is om je publiek te laten zorgen voor je obsessies.

Ik wilde gewoon een gewone parochiepriester worden.

Film in de 20e eeuw, het is de Amerikaanse kunstvorm, zoals jazz.

Elke scène is een les. Elk schot is een school. Laat het leren doorgaan.

Het lijkt mij dat elke verstandige persoon moet zien dat geweld de wereld niet verandert en als het dat wel doet, dan slechts tijdelijk.

Een panoramisch beeld van Bob Dylan, zijn muziek, zijn veranderende plaats in de Amerikaanse cultuur, vanuit meerdere hoeken. In feite is het lezen van Sean Wilentz ' s Bob Dylan in America net zo spannend en verrassend als het luisteren naar een geweldig Dylan-nummer.

Toen ik opgroeide, kan ik me niet herinneren dat ik werd verteld dat Amerika is gemaakt zodat iedereen rijk kon worden. Ik herinner me dat ik te horen kreeg dat het ging over kansen en het nastreven van geluk. Niet het geluk zelf, maar het streven.

Mensen willen classificeren en zeggen: 'Oké, dit is een gangsterfilm. Dit is een Western. Dit is een... 'Weet je? Het is gemakkelijk te classificeren en het zorgt ervoor dat mensen zich op hun gemak voelen, maar het maakt niet uit, het maakt niet echt uit.

Ik zou willen vragen: gezien de aard van het vrije marktkapitalisme-waar de regel is om koste wat kost naar de top te stijgen - is het mogelijk om een held uit de financiële sector te hebben? En trouwens, dit is geen popcultuurtrend waar we het over hebben. Er zijn niet veel financiële helden in literatuur, theater of cinema.

Ik weet dat ik uit het midden van de 20e eeuw Amerika kom, stedelijk, specifiek het centrum van New York, specifiek een Italiaans-Amerikaans gebied, Rooms-Katholiek - dat is wie ik ben. En een deel van wat ik weet is dat er een fatsoen is voor mensen die probeerden te leven in het soort wereld dat om ons heen was en ook het Skid Row-gebied van de Bowery; het maakte indruk op me.

Orson Welles was een natuurkracht, die net binnenkwam en de lei schoonveegde. En Citizen Kane is de grootste risico-nemen van alle tijden in de film. Ik denk niet dat iets iets dergelijks had gezien. De fotografie was ook anders dan alles wat we hadden gezien. De vreemde koelte van de filmmaker ten opzichte van het personage weerspiegelt zijn eigen egomanie en macht, en toch een krachtige empathie voor hen allemaal-het is erg interessant. Het houdt nog steeds stand en het is nog steeds schokkend. Het neemt verhalen en gooit het in de lucht.

Werken met HBO was een kans om creatieve vrijheid en 'langdurige ontwikkeling' te ervaren die filmmakers niet hadden voor de opkomst van shows als 'The Sopranos'.'

Nou, het ding is dat het New York van 1846 tot 1862 heel anders was dan het centrum van New York nu. Eigenlijk bestaat er niets uit die periode nog in New York.

Het belangrijkste is, hoe kan ik verder gaan naar iets dat ik niet kan uitdrukken, dat nieuw is in storytelling met bewegende beelden en geluid?

De Five Points was de zwaarste straathoek ter wereld. Zo was het bekend. Charles Dickens bezocht het in de jaren 1850 en hij zei dat het erger was dan alles wat hij in het East End van Londen had gezien.

Een van de dingen is dat de goede bedoelingen van het verbod, van het lezen door de jaren heen en van het geobsedeerd raken door het onderzoek van bendes in New York City, de misdaadfiguren van die tijd, zoals Luciano, Capone, Torrio en Rothstein, in staat lijken te hebben gesteld zich te organiseren om machtiger te worden, wat helemaal doorliep tot de jaren '70.