Louise Penny beroemde citaten

Myrna kon happy hours doorbrengen met het browsen van boekenkasten. Ze had het gevoel dat als ze de boekenkast van een persoon en hun boodschappenkar goed kon bekijken, ze vrijwel wist wie ze waren.

Hij probeerde haar te laten weten dat het goed zou komen. Uiteindelijk. Het leven zou niet altijd zo pijnlijk zijn. De wereld zou niet altijd zo wreed zijn. Geef het tijd, kleintje. Geef het nog een kans. Terugkomen.

Hier is een goede: Je ligt op je sterfbed. Je hebt nog een uur te leven. Wie is het precies, je hebt al die jaren nodig gehad om te vergeven?

Het leven is verandering. Als je niet groeit en evolueert, sta je stil en de rest van de wereld komt vooruit.

Als iemand je steekt, is het niet jouw schuld dat je pijn voelt.

Na het grootste deel van haar leven de horizon te hebben gescand op smaad en bedreigingen, echt en ingebeeld, wist ze dat de echte bedreiging voor haar geluk niet van de stip in de verte kwam, maar van het zoeken ernaar. Verwacht het. Ik wacht erop. En in sommige gevallen het creëren ervan. Haar vader had haar Grappig beschuldigd van het leven in het wrak van haar toekomst. Tot ze op een dag diep in zijn ogen keek en zag dat hij geen grapje maakte. Hij waarschuwde haar.

Peter veegde Yogi Tea en Harmony Herbal Blend opzij, hoewel hij een seconde aarzelde over de kamille. .... Maar nee. De gewelddadige dood eiste Earl Grey.

Het is jammer dat creativiteit en luiheid er precies hetzelfde uitzien.

Haar stem was licht geaccentueerd, maar haar Frans was perfect. Iemand die niet alleen de taal had geleerd, maar er ook van hield. En het bleek met elke lettergreep. Gamache wist dat het onmogelijk was om taal van cultuur te scheiden. Dat zonder de een de ander verdorde. De taal liefhebben was de cultuur respecteren.

Hoeveel meer moed was er nodig om vriendelijk te zijn dan om wreed te zijn.

De vraag die elk onderzoek achtervolgde was 'waarom'.

Elk jaar schoten de jagers koeien en paarden en huisdieren en elkaar neer. En ongelooflijk, soms schoten ze zichzelf neer, misschien in een psychotische episode waarin ze zichzelf verwarden met een diner.

In de winter leek de grond op te reiken en de ouderen te grijpen, hen naar de aarde te trekken alsof ze hongerig naar hen waren.

De vier uitspraken die tot wijsheid leiden: sorry, ik weet niet of ik hulp nodig heb.

Angst leeft in het hoofd. Moed leeft in het hart. De taak is om van het ene naar het andere te gaan.

Elk decennium van mijn leven probeerde ik een roman te schrijven. Maar ik had niets te zeggen. Ik was veel te egocentrisch, en nu besef ik dat ik voor anderen schreef, zodat ze me zouden applaudisseren, mijn Genie zouden zien, me zouden vertellen hoe geweldig ik ben, of jaloers zouden zijn op mijn succes.

Wat mensen voor veiligheid verwarden, was in feite gevangenschap.

Maar, net als vrede, kwam troost niet door je te verbergen of weg te lopen. Troost vereist eerst moed.

Ik heb jarenlang alle verzoeken om de rechten op de boeken afgewezen, vooral omdat ze de rechten op de personages wilden, en om er een TV-serie van te maken. Dit zou hen in staat hebben gesteld om alles te doen wat ze wilden met de personages, en dat was gewoon geen optie voor mij.

Ik moest compassie leren. Moest leren hoe het voelde om te haten, en te vergeven en lief te hebben en bemind te worden. En om mensen die dicht bij me staan te verliezen. Ik moest diepe eenzaamheid en verdriet voelen. En dan kon ik schrijven.

Een journalist moet ook gedisciplineerd zijn, en ik ook. ik ben in wezen lui. Zonder discipline zou ik gewoon een massa gummiberen op de bank zijn in plaats van op boektournee met mijn achtste roman.

Een goede journalist is, zoals u weet, een goede luisteraar. En een goede schrijver ook. En ik heb bijna 20 jaar naar mensen geluisterd. Dat is goed voor me, hoop ik, als ik probeer te begrijpen hoe een personage zich voelt, of hoe ze reageren.

Winnen betekent niet dat mijn boek beter is dan dat van iemand anders. En daar zou ik me heel, heel bewust van moeten zijn. En dankbaar.

Om eerlijk te zijn, het enige wat ik ooit echt wilde worden was een schrijver - sinds ik 'Charlotte' s Web ' als kind las.

Ik heb genoeg succesvolle schrijvers gezien die het niet meer lijken te schelen als ze worden erkend met een prijs, en ik denk dat dat gewoon tragisch is.

Een goede roman is een goede roman, pointe finale. En ik denk dat wat ik schrijf precies dat is.

Het leven is een keuze. De hele dag, elke dag. Met wie we praten, waar we zitten, wat we zeggen, hoe we het zeggen. Ons leven wordt bepaald door onze keuzes. Het is zo simpel en zo complex als dat. En even machtig. dus als Ik observeer, kijk ik daar naar. De keuzes die mensen maken

Weinig dingen zijn beter in de wereld dan een kamer vol bibliothecarissen. Ik beschouw ze als literaire helden. Hoeders en verdedigers van het geschreven woord.

Verwar drama niet met een geweten.

Maar je wilt moorddadige gevoelens? Hang rond bibliothecarissen, " vertrouwde Gamache. "Al die stilte. Geeft ze ideeën.

Ik was moe van het zien van de genaden altijd afgebeeld als mooie jonge dingen. Ik denk dat wijsheid komt met leeftijd en leven en pijn. En weten wat belangrijk is.

Maar er was geen schuilplaats voor het geweten. Niet in nieuwe huizen en auto ' s. In reizen. In meditatie of hectische activiteit. In kinderen, in goede werken. Op tenen of gebogen knie. In een grote carrière. Of een kleine hut. Het zou je vinden. Het verleden heeft dat altijd gedaan. Daarom ook... het was van vitaal belang om bewust te zijn van acties in het heden. Omdat het heden het verleden werd en het verleden groeide. En stond op en volgde je. En jou gevonden... Wie zou hier niet bang voor zijn?

Het is beter de ellendige waarheid te aanvaarden dan te strijden, te verdraaien om een wens werkelijkheid te maken.

Waar ben je bang voor? Ik ben bang het paradijs niet te herkennen.

Wat achtervolgde mensen zelfs, misschien vooral, op hun sterfbed? Wat achtervolgde hen, martelde hen en bracht sommigen van hen op hun knieën? En hij dacht dat hij het antwoord had. Betreuren. Spijt voor dingen die gezegd zijn, dingen die gedaan zijn en dingen die niet gedaan zijn. Spijt voor de mensen die ze hadden kunnen zijn. En dat is niet gelukt.

De bladeren waren van de bomen gevallen en lagen knapperig en knetterend onder zijn voeten. Het oppakken van een hij verwonderde zich, niet voor de eerste keer, over de perfectie van de natuur, waar bladeren het mooist waren aan het einde van hun leven.

Ik ging door een periode in mijn leven waarin ik geen vrienden had, toen de telefoon nooit ging, toen ik dacht dat ik zou sterven van eenzaamheid. Ik weet dat de echte zegen hier niet is dat ik een boek heb gepubliceerd, maar dat ik zoveel mensen te danken heb.

Ik ben zo. Ik heb geen talent om mijn gevechten te kiezen. Het leven lijkt me vreemd genoeg een strijd. Het hele ding.

Hulpverleners leren bij het uitdelen van voedsel aan hongerige mensen al snel dat de mensen die ervoor vechten aan het front de mensen zijn die het het minst nodig hebben. Het zijn de mensen die rustig achterin zitten, te zwak om te vechten, die het het meest nodig hebben. En dat geldt ook voor de tragedie.

Laat ieder zijn eigen sneeuw scheppen, en de hele stad zal begaanbaar zijn", zei Gamache. Toen hij Beauvoir ' s verbijsterde uitdrukking zag, voegde hij eraan toe: "Emerson."Lake en Palmer?"Ralph en Waldo.

Om stil te zijn. In de hoop niet te beledigen, in de hoop geaccepteerd te worden. Maar wat is er gebeurd met mensen die nooit hebben gesproken, nooit hun stem hebben verheven? Alles binnen gehouden? Gamache wist wat er gebeurde. Alles wat ze slikten, elk woord, elke gedachte, elk gevoel rammelde van binnen rond, holde de persoon uit. En in die kloof stopten ze hun woorden, hun woede.

De vrouwen in de kamer praatten over liefde, over kindertijd, over het verliezen van ouders, over Mr.Spock, over goede boeken die ze hadden gelezen. Ze moederden elkaar.

Dingen zijn het sterkst waar ze gebroken zijn.

Waar liefde is, is moed, waar moed is, is vrede, waar vrede is, is God. En als je God hebt, heb je alles.

Wat heeft verliefd worden voor jou gedaan? Kun je het ooit echt uitleggen? Het vulde lege ruimtes waarvan ik nooit wist dat ze leeg waren. Het genas een eenzaamheid waarvan ik nooit wist dat ik die had. Het gaf me vreugde. En vrijheid. Ik denk dat dat het meest verbazingwekkende deel was. Ik voelde me plotseling tegelijkertijd omarmd en bevrijd.

We zijn allemaal gezegend en we zijn allemaal verwoest, Hoofdinspecteur", zei Finney. "Elke dag doet ieder van ons zijn sommen. De vraag is, wat tellen we?

De nacht is een aardbei.

Of - misschien-moet ik me gewoon zorgen maken over mijn eigen gedrag en anderen laten zijn wie ze zijn.