Donna Leon beroemde citaten

Italianen weten van de menselijke natuur - ze begrijpen de menselijke natuur misschien beter dan wie dan ook. Ze weten dat mensen zwak en hebzuchtig en lui en oneerlijk zijn en ze proberen er gewoon het beste van te maken; er omheen te werken.

Ik had buitengewoon veel geluk. Ik schreef een boek omdat ik wilde zien of ik een mysterie kon schrijven. Iemand zeurde me om het naar een wedstrijd te sturen, die het won, waarna ik een contract voor twee boeken kreeg aangeboden, waardoor het schrijven van een tweede boek nodig was.

Ik was in 1991 bij La Fenice opera house met vrienden, en we begonnen te praten over een dirigent die niemand van ons leuk vond. Op een of andere manier was er een escalatie, en we begonnen te praten over hoe we hem moesten doden, waar we hem moesten doden. Dit vond ik een goed idee voor een boek.

Ik hou van muziek. Maar ik heb nog nooit een TV gehad in mijn volwassen leven, en ik heb nog nooit in een plaats met een televisie gewoond.

Ik weet nooit wat er gaat gebeuren in een roman. Ik heb geen plan of schets.

Ik wilde nooit rijk, succesvol of beroemd zijn. Ik wilde gewoon gelukkig zijn en plezier hebben.

Zoveel hedendaagse misdaadfictie is pijnlijk om te lezen en geobsedeerd door geweld, vooral tegen vrouwen, en dat kan ik niet lezen.

Het einde is een van mijn zwartste, zonder enige hoop.

Venetianen voelen genegenheid en loyaliteit aan hun stad, in plaats van aan de Italiaanse staat.

En Ik wil niet ergens wonen waar ik beroemd ben. Het maakt me heel, heel ongemakkelijk, omdat het een voordeel overbrengt ten opzichte van mensen, en dat vind ik niet leuk.

Ik vind het idee van zelfverdedigingsrecht erg aantrekkelijk. Ik hou van het idee dat de moordenaar besluit dat deze persoon te ver is gegaan, en dat er niets met hem zal gebeuren tenzij ze iets doet om hem te stoppen.

Ga rond de bars zitten, praat met mensen, eet in de restaurants en praat met de oude dames op straat. Vissers zijn zo ongeveer zo.

gunsten zijn altijd voor onszelf. Vooral als we vragen om dingen voor andere mensen.

Ik weet dat je niet in je eigen soep moet spuwen, maar ik denk dat het meeste misdaadschrijven als TV is en geen enorme eisen stelt aan iemands intellect.

Tijdens mijn studie las ik in plaats van een televisie moordmysteries: Hammett, Chandler, Ruth Rendell, P. D. James.

Mijn vader las The New York Times, mijn moeder deed secretaressewerk, we hadden een hond, we hadden een tuin, ik had een broer.

En in de verte flitste het goud op de vleugels van de engel bovenop de klokkentoren van San Marco in de zon, de hele stad badend in haar glinsterende zegen.

O, zo zelden werpt het lot onze vijand in onze handen, om te doen wat we willen

We kopen dingen. We dragen ze Of zetten ze op onze muren, of zitten erop, maar iedereen die wil kan ze van ons afnemen. Of breek ze. ... Lang nadat hij dood is, zal iemand anders die stomme kleine dozen bezitten, en dan iemand achter hem aan, net zoals iemand ze bezat voordat hij dat deed. Maar daar denkt niemand ooit aan: objecten overleven ons en blijven leven. Het is stom om te geloven dat we ze bezitten. En het is zondig dat ze zo belangrijk zijn.

De Duitsers en Oostenrijkers zijn erg beleefd, de Zwitsers zijn erg terughoudend en de Spanjaarden kussen me meestal. De Britten schrijven me brieven.

Een verhaal begint en gaat altijd over van het subjunctief naar het declaratief. En Italianen lijken er niet om te geven om een goed onderscheid te maken tussen wat speculatie is en wat feit is.

Ik ga gewoon lunchen. En ik weet nooit wanneer er iets in het dossier komt en iets niet.

Ruth Bader Ginsburg is de meest liberale en verlichte van de negen rechters van het Amerikaanse Hooggerechtshof.

Ik heb er geen enkel plezier in om een beroemd persoon te zijn.

Ik ga niet naar de film omdat ik niet van films hou.

Ik heb altijd een bijzonder antagonisme voor het leger gehad.