Georges Simenon beroemde citaten

Het meer en de bergen zijn mijn landschap geworden, mijn echte wereld.

We zijn allemaal potentieel personages in een roman-met het verschil dat personages in een roman echt hun leven ten volle kunnen leven.

Ik wil mijn roman in een stuk hout snijden. Mijn personages-ik zou ze graag zwaarder, meer driedimensionaal hebben ... Mijn personages hebben een beroep, kenmerken; Je kent hun leeftijd, hun gezinssituatie en alles. Maar ik probeer elk van die personages zwaar te maken, als een standbeeld, en de broer van iedereen in de wereld te zijn.

Schrijven is geen beroep, maar een roeping van ongeluk. Ik denk niet dat een kunstenaar ooit gelukkig kan zijn.

Ik heb altijd geprobeerd om op een eenvoudige manier te schrijven, met behulp van down-To-earth en niet abstracte woorden.

Ik zag Mussolini onvermoeibaar een parade van duizenden jonge mannen overdenken.

Een van hen, bijvoorbeeld, die me waarschijnlijk meer dan enig ander zal achtervolgen, is het probleem van communicatie.

Ik hou van het leven, maar ik ben niet bang voor de dood. Ik sterf liever zo laat mogelijk.

Het feit dat we zijn Ik weet niet hoeveel miljoenen mensen, maar communicatie, volledige communicatie, is volledig onmogelijk tussen twee van die mensen, is voor mij een van de grootste tragische thema ' s in de wereld.

Als ieder van ons slechts één ander gelukkig kon maken, zou de hele wereld geluk kennen.

Het was nacht en ik kon een groot en rustig meer zien, dat de maan weerspiegelde. Zwarte Bergen stonden eromheen. Ik kwam van tussen twee van deze bergen, ik keek naar het meer en de maan, en dat was het, er gebeurde niets anders.

Mevrouw....ze genoot van haar woorden zoals ze eerder van de trot van haar varken had genoten.

Als je visie op de wereld van een bepaalde soort is, zul je noodzakelijkerwijs poëzie in alles stoppen.

Al 30 jaar probeer ik duidelijk te maken dat er geen criminelen zijn.,

De plaats rook naar Kermisterreinen, naar luie menigten, naar nachten waarin je buiten bleef omdat je niet naar bed kon gaan, en het rook naar New York, naar zijn kalme en brutale onverschilligheid.

Het gebeurde gewoon. Alsof er een moment komt waarop het zowel noodzakelijk als natuurlijk is om een beslissing te nemen die al lang geleden is genomen.

Een schrijver is een man die zijn moeder niet mag.

Ik schrijf snel, omdat ik niet de hersenen heb om langzaam te schrijven.

Ik heb met tienduizend vrouwen gevreeën.

Trotski staat op om me zijn hand te geven, gaat dan aan zijn bureau zitten en laat zijn achting zachtjes op mijn persoon schijnen.

En Boucard hield op, waarschijnlijk omdat hij net als iedereen diep onder de indruk was van deze man die alle geesten had gelegd, die alle schaduwen had verloren, en die je in de ogen staarde met koude sereniteit.

Ik ben overal thuis en nergens. Ik ben nooit een vreemde en ik hoor er nooit helemaal bij.

Ik wil mijn roman in een stuk hout snijden.