Alexander McCall Smith beroemde citaten

Het vertellen van een verhaal, zoals vrijwel alles in dit leven, werd altijd des te gemakkelijker gemaakt door een kopje thee.

Ik denk dat we in de tweede helft van de twintigste eeuw in veel opzichten grote morele vooruitgang hebben geboekt, en in het bijzonder met betrekking tot de mensenrechten, maar ik denk dat we enkele waarden van zorg voor anderen en zelfrespect en respect voor anderen uit het oog verliezen.

Je kunt door het leven gaan en elk jaar nieuwe vrienden maken - elke maand praktisch - maar er was nooit een vervanging voor die vriendschappen uit de kindertijd die tot in de volwassen jaren overleven. Dat zijn degenen waarin we met stalen ringen aan elkaar gebonden zijn.

Wat ik graag onderzoek in mijn romans: wat maakt een intieme samenleving, een samenleving waarin morele zorg voor anderen mogelijk is? Een deel daarvan zijn manieren en rituelen. We probeerden om van manieren af te komen, we probeerden manieren af te schaffen in de jaren '60. En natuurlijk realiseerden we ons niet dat manieren de bouwstenen zijn van goede morele relaties tussen mensen.

De meeste mensen willen dat er niets gebeurt. Dat is het probleem met regeringen tegenwoordig. Ze willen de hele tijd dingen doen; ze zijn altijd erg druk met nadenken over wat ze vervolgens kunnen doen. Dat is niet wat mensen willen. Mensen willen alleen gelaten worden om voor hun vee te zorgen.

Ritueel is een vreselijk belangrijk, bindend cement in een samenleving. Als we formaliteit en rituelen opgeven, verzwakken we de relaties die bestaan tussen mensen die binden.

Het was tijd om de pompoen uit de pot te halen en op te eten. Uiteindelijk was dat wat deze grote problemen van het leven oploste. Je kon denken en denken en nergens komen, maar je moest nog steeds je pompoen opeten. Dat bracht je naar de aarde. Dat gaf je een reden om door te gaan. Pompoen.

We moeten geloven dat ik in gerechtigheid denk. We moeten ons leven leiden alsof gerechtigheid bestaat. Als we afzien van het geloof dat gerechtigheid uiteindelijk zal geschieden, maken we deze wereld veel moeilijker voor onszelf.

We vergeten het niet.... Onze hoofden zijn misschien klein, maar ze zijn zo vol herinneringen als de lucht soms vol zwermende bijen kan zijn, duizenden en duizenden herinneringen, van geuren, van plaatsen, van kleine dingen die ons zijn overkomen en die onverwacht terugkwamen om ons eraan te herinneren wie we zijn.

Sommige van mijn personages zijn een mengeling van verschillende aspecten van mensen die ik heb ontmoet. anderen zijn pure uitvindingen.

Besef je dat mensen sterven van verveling in de voorsteden van Londen? Het is de tweede grootste doodsoorzaak naast de Engelsen in het algemeen. Pure verveling...

Ik hou van vrouwengesprekken, en ik denk dat dat me helpt om ze in fictie te beschrijven.

Genadige aanvaarding is een kunst - een kunst die de meesten nooit de moeite nemen om te cultiveren. We denken dat we moeten leren geven, maar we vergeten dingen te accepteren, wat veel moeilijker kan zijn dan geven.... Het accepteren van de gave van een ander is hem in staat stellen zijn gevoelens voor jou te uiten.

Ik zie geen zin om moedeloos te zijn. We kunnen ons net zo goed vermaken tijdens onze korte ambtstermijn van dit leven.

Er is ruimte in de geschiedenis voor ons allemaal.

Als je wilt schrijven, doe dan twee dingen - lees veel boeken en oefen ook, in je eigen schrijven. Gewoon schrijven en schrijven en dan weer schrijven. blijven. En laat je nooit afschrikken of ontmoedigen. Je kunt het!

[Edinburgh] is een stad van veranderend licht, van veranderende luchten, van plotselinge uitzichten. Een stad die zo mooi is dat het hart keer op keer breekt.

Het leven bestaat uit positieve en negatieve kenmerken, en ik denk dat het toegestaan is om over beide te schrijven.

Wees tevreden met wie je bent en waar je bent, en doe wat je kunt doen om anderen zo ' n tevredenheid, vreugde en begrip te brengen dat je erin geslaagd bent jezelf te vinden.

Ik kan meer talen lezen dan ik spreek! Ik spreek Frans en Italiaans-helaas niet zo goed, maar ik kan het wel redden. Ik lees Duits en Spaans. Ik kan Latijn lezen (Ik heb veel Latijn op school gedaan. Ik ben bang dat ik geen Afrikaanse talen spreek, hoewel ik een beetje van de Zulu-gerelateerde talen kan begrijpen, maar slechts een klein beetje.

Het is soms makkelijker om gelukkig te zijn als je niet alles weet.

Ik schrijf vier of vijf boeken per jaar. Dat betekent dat ik meestal een on the go heb. Ik heb het geluk dat ik snel kan schrijven-1000 woorden per uur.

We weten allemaal dat het vrouwen zijn die de beslissingen nemen, maar we moeten mannen laten denken dat de beslissingen van hen zijn. Het is een daad van vriendelijkheid van de kant van vrouwen.

Er zijn veel vrouwen wier leven onmetelijk zou worden verbeterd door weduwschap, maar men moet daar niet altijd op wijzen.

Ik ben maar een klein persoon in Afrika, maar er is een plek voor mij, en voor iedereen, om op deze aarde te gaan zitten en het aan te raken en het hun eigen te noemen.

We zijn allemaal een combinatie van stemmingen en emoties. In mijn dagelijks leven ga ik niet rond springen, maar soms kan men pure opwindende vreugde in de wereld voelen.

Van schilders wordt niet verwacht dat ze sombere foto ' s maken, toch?

Ik heb drie oudere zussen, dus we waren een redelijk groot gezin en over het algemeen een gelukkige.

Oh Ik hou van gadgets en ik ben er trots op dat ik op het snijvlak van technologie blijf.

Een van de meest destructieve dingen die in de moderne samenleving gebeurt, is dat we ons gevoel verliezen van de banden die mensen met elkaar verbinden - wat kan leiden tot nachtmerries van sociale ineenstorting.

De Okavango Delta is een verbazingwekkend gezicht: de grote Okavango rivier, in plaats van naar de zee te stromen, stroomt landinwaarts, in het zand van de Kalahari.

Het is door de kleine dingen dat we onze morele verbeelding ontwikkelen, zodat we het lijden van anderen kunnen begrijpen.

Ik ben in staat om lui te zijn.

Als schrijver heb ik lezers die verschillende politieke opvattingen hebben. Ik denk niet dat ze naar mij kijken voor politieke leiding.

Mijn ouders waren zeer ondersteunend en altijd aangemoedigd ons. Mijn vader was een vriendelijke, aardige man. Mijn moeder was een heel kleurrijk personage en een fervent lezer die me aanmoedigde om te schrijven.

Als schrijver heb ik een aantal lessen geleerd. Een van hen is om voorzichtig te zijn met hoe je een mening plaatst, en om in gedachten te houden hoe gemakkelijk en gemakkelijk je verkeerd zult worden geïnterpreteerd.

Manieren zijn de basisbouwstenen van het maatschappelijk middenveld.

Ik zou mezelf zeker nooit als een Renaissance-Man beschouwen; ik ben niet geschikt om te kijken naar het stof van de wagenwielen van velen van hen die mij zijn voorgegaan.

Het is de zoektocht naar schoonheid...Dat is wat het is. We bevinden ons op deze aarde-goden en mensen-en we weten dat het prachtig is. Dat is een van de weinige dingen die we begrijpen-schoonheid; omdat het er is, in de wereld, en we kunnen het allemaal om ons heen zien. We willen schoonheid. Het vereist onze liefde. Dat doet het gewoon.

MMA Ramotswe had een detectivebureau in Afrika, aan de voet van Kgale Hill. Dit waren de troeven: een klein wit busje, twee bureaus, twee stoelen, een telefoon en een oude schrijfmachine. Dan was er nog een theepot, waarin MMA Ramotswe-de enige vrouwelijke privédetective in Botswana-redbush thee brouwde. En drie mokken-een voor zichzelf, een voor haar secretaresse en een voor de klant. Wat heeft een detectivebureau nog meer nodig? Detectivebureaus vertrouwen op menselijke intuïtie en intelligentie, die beide Mma Ramotswe in overvloed had. Geen enkele inventaris zou die natuurlijk ooit bevatten.

Het probleem was natuurlijk dat mensen het verschil tussen goed en kwaad niet leken te begrijpen. Ze moesten hieraan herinnerd worden, want als je het aan hen overliet om voor zichzelf uit te werken, zouden ze nooit de moeite nemen. Ze zouden gewoon uitzoeken wat het beste voor hen was, en dan zouden ze dat het juiste noemen. Zo dachten de meeste mensen.

Elke kleine fout, elke kleine daad van wreedheid, elke daad van kleinzielig pesten was symbolisch voor een grotere fout. En als we deze kleine dingen negeerden, verzachtte het dan niet onze verontwaardiging over de grotere fouten?

Elke extreme politieke overtuiging bracht op de lange termijn alleen maar duisternis; het verlichtte niets. De beste politiek was die van voorzichtigheid, tolerantie en matigheid, beweerde Angus, maar die politiek was helaas ook erg saai en bracht zeker niemand tot poëzie.

Oude vrienden, net als oude schoenen, zijn comfortabel. Maar oude schoenen, in tegenstelling tot oude vrienden, hebben de neiging niet ondersteunend te zijn: het is gemakkelijker om te struikelen en een enkel te verstuiken terwijl je een paar oude schoenen draagt dan in nieuwe schoenen, met hun minder renderende leer.

Maar we maken zulke fouten de hele tijd, door ons hele leven. Wijsheid, veronderstel ik, is dit zien en ernaar handelen voordat het te laat is. Maar het is vaak te laat, nietwaar? en die dingen die we hadden moeten zeggen zijn onuitgesproken en blijven onuitgesproken voor altijd.

En hoe we worden als onze ouders! Hoe hun geminacht advies gebaseerd, voelden we ons in onze superioriteit, op vooroordelen en verwarde volkswijsheid - hoe hun meningen vervolgens worden bevestigd door onze eigen ontdekkingen en gevoel voor de wereld, een na een. En terwijl dit gebeurt, beseffen we met toenemende afschuw dat voorstel dat we nooit eerder zouden hebben gehad: onze moeders hadden gelijk!

De mensen met de sterke, dappere buitenkant zijn net zo zwak en kwetsbaar als de rest van ons. En natuurlijk geven ze nooit toe aan hun kinderlijke praktijken, hun momenten van zwakte of absurditeit, en dan denken de rest van ons dat het zo zou moeten zijn.

Het zou geweldig zijn om een goeroe te hebben; het zou zijn als het hebben van een maatschappelijk werker of een personal trainer, niet dat mensen die een van deze hadden noodzakelijkerwijs Het advies waardeerden dat ze kregen.

Onze geest kan de meest vermakelijke mogelijkheden bedenken, als we ze toelaten. Maar meestal houden we ze veel te nauwlettend in de gaten.

En dat was in zekere zin de last van filosoof zijn: men wist wat men moest doen, maar het was zo vaak het tegenovergestelde van wat men echt wilde doen.