Robert Crais beroemde citaten

Een hond kon je hart in je ogen zien, vertelde Budress hem, en honden werden aangetrokken tot onze harten.

Ze vroeg me waarom ik altijd iets te zeggen had. Ik zei dat ik het niet wist, maar omdat ik gezegend was met het geschenk, voelde ik me verplicht het te gebruiken.

Het reukvermogen van alle honden is hun belangrijkste toegangspoort tot de wereld om hen heen.

Wanneer honden hun rol vervullen, zijn ze extatisch gelukkig.

Ik bewonder mensen die zichzelf opnieuw creëren. En het lijkt me dat wat ons allemaal de kans geeft om heldhaftig te zijn in ons eigen leven is dat we werken om onszelf te genezen en beter te zijn dan gisteren.

Soms ben ik zo droog dat mensen niet weten dat ik een grapje maak en denken dat ik serieus ben. Ik geniet ervan omdat hun reacties vaak grappig zijn.

Mijn fictie is bijna altijd geïnspireerd door de behoefte of het verlangen van een personage om boven zichzelf uit te stijgen. Niemand is perfect en sommigen van ons hebben veel tegenspoed in ons leven; het zijn die mensen die worstelen om boven hun aard of achtergrond uit te stijgen die ik het meest interessant en heldhaftig vind.

De magie van L. A. heeft me elk niveau van de droom laten zien.

Mijn boeken komen tot me in beelden, en soms staat het beeld aan het begin van het boek, en soms is het gewoon een flits ergens in het midden.

Mijn familie was allemaal politie en helm bij de raffinaderijen; ze wisten niet wat ze van me moesten denken. Dus werd ik een closet schrijver.

Wat ze ruiken is niet de emotie van angst. Wat honden kunnen ruiken zijn de veranderingen in de huid van een persoon die angst voor de hond suggereren, angst, de manier waarop je huid zweet, de hoeveelheid urinezuur die plotseling uit je poriën stroomt.

Honden geven ons iets zoals wij hen iets geven.

Ik schrijf personages en verhalen die me raken, en ik schrijf vanuit het hart.

Ik hou van het feit dat je samenwerkt met je lezers als je een boek schrijft.

Ik begon echte verhalen tegen te komen over honden die hun gewonde of stervende of dode begeleider beschermden... of honden die weigeren de lichamen van de mensen met wie ze verbonden waren te verlaten, dagen of soms weken op begraafplaatsen zitten. Je vindt deze verhalen eindeloos.

Ik had een grote Akita, Yoshi, die geweldig was. Ik hield van hem. We verloren hem toen hij 12 was, en ik heb hem nooit kunnen vervangen. Normaal gesproken verliezen de meeste mensen een huisdier en krijgen een ander en blijven doorgaan. Maar het voelde gewoon verkeerd voor mij; het voelde ontrouw.

Op de Lackland Air Force Base doen ze een poging om militaire honden die lijden aan PTSS om te scholen. Het is een lang, lang proces. De behandeling is vrijwel hetzelfde als voor mensen, maar het is een moeilijke weg terug.

Lucy nam een enkele gewone donut uit de zak en hield hem vast voor mij om een hap te nemen. Zacht en licht en nog warm van het bakken. Niet te zoet.

Het klinkt makkelijk goed. Alles wat je doet is in de delen waar je je hard gedraagt en vergeet de delen waar je wordt geduwd rond.

Stalking the Angel (Joe) " ik kan iedereen hier vijf keer afzetten."[Elvis] " kun je van iemand af en wegkomen met je hier?"[Joe] hoofd schudden. "Ik ben zelfs te goed voor mezelf.

Sommigen van ons vinden onze weg met een enkel licht om ons te leiden; anderen verliezen zichzelf zelfs wanneer het sterrenveld zo scherp is als een neonplafond. Ethiek is misschien niet situationeel, maar gevoelens wel. We leren ons aan te passen, en na verloop van tijd komen de sterren die we gebruiken om onszelf te begeleiden naar binnen in plaats van naar buiten.

Efficiëntie en focus zijn de sleutels tot succes.

Alles wat we zijn is verankerd in onze kindertijd. Het drama gaat over hoe we ermee omgaan. Zijn we slaven van ons verleden, of kunnen we er boven uitstijgen? Dit is het materiaal van grote verhalen.

Mensen willen dat je gewoon bent. Ze houden er niet van als mensen anders zijn. Ze houden er niet van als een man boven hun hoofd zweeft terwijl ze in het vuil staan. Mensen haten je als je speciaal bent; het herinnert hen aan alles wat ze niet zijn

Ik heb enorme zwarte schuimborden aan de muur, en er aan geplakt, heb ik witte ponskaarten met mijn verhaal ideeën, scènes en notities.

Iedereen kent honden. De meeste mensen houden van honden. Ik denk dat de meeste Amerikaanse gezinnen waarschijnlijk een hond hebben, maar ik denk niet dat mensen echt beseffen of begrijpen hoe geweldig en speciaal honden zijn.

In de eerste plaats ben ik een commercieel schrijver en ik hoop mensen te vermaken. Maar dat gezegd hebbende, ik ben verliefd op de relatie tussen mens en hond, en hoe meer ik leerde over wat onze militaire werkhonden doen, ik wilde op zijn minst met mensen delen wat een belangrijke rol deze dieren hebben in ons hele leven.

Ik was aan het graven naar spullen in een tweedehands boekhandel, en ik kwam 'kleine zusje' tegen. Ik werd verliefd op Chandler die avond. Ik viel in het konijnenhol van misdaadfictie.

Als mijn visie goed genoeg was, zou ik astronaut zijn.

Volwassenen vragen zich altijd af wat ze moeten zeggen en hoe ze het moeten zeggen als ze met een kind praten. Je wilt wijs zijn, maar alles wat je bent is zelf een kind in een groter lichaam. Niets is ooit wat het lijkt. De dingen die je denkt te weten zijn nooit zeker. Dat Weet ik nu. Ik wou dat ik het niet deed, maar ik doe het wel.

Mensen willen dat je gewoon bent.

Pike legde de kat neer. Hij gleed uit Pike ' s armen als melasse en plaste aan zijn voeten.

Los Angeles is de evolutionaire rand.

De relatie tussen een militaire werkhond en een militaire hondengeleider is ongeveer zo nauw als een mens en een hond kunnen worden. Je ziet deze loyaliteit, de toewijding, anders dan alle andere en de bescherming.