Erik Larson beroemde citaten

Zijn zwakheid was zijn geloof dat het kwaad grenzen had.

Ik dacht dat ik naar een boekhandel zou gaan om te zien wat me bewoog.

Ik moet een beschamend geheim bekennen: Ik hou het meest van Chicago in de kou.

Het was zo gemakkelijk om te verdwijnen, zo gemakkelijk om kennis te ontkennen, zo heel gemakkelijk in de rook en het lawaai om te maskeren dat iets duister wortel had geschoten. Dit was Chicago, aan de vooravond van de grootste kermis in de geschiedenis.

Onder het bloed en de rook en het leem, gaat dit boek over de vergankelijkheid van het leven, en waarom sommige mannen ervoor kiezen om hun korte tijd te vullen met het onmogelijke, anderen met het maken van verdriet. Uiteindelijk is het een verhaal over het onvermijdelijke conflict tussen goed en kwaad, daglicht en duisternis, De Witte stad en het Zwarte.

Leesmissie naar Parijs is als nippen aan een mooi Chateau Margaux: subliem!

Lezen is iets persoonlijks voor mij. Ik zou veel liever iemand een cadeaubon geven aan een boekhandel, en laat die persoon zijn of haar eigen boeken kiezen.

De intermitterende depressie die hem zijn hele volwassen leven had gevolgd, stond op het punt hem opnieuw te omhullen.

Chicago heeft haar vijanden teleurgesteld en de wereld verbaasd.

. . . waarom sommige mensen ervoor kiezen om hun korte tijd te besteden aan het onmogelijke, anderen aan het verzinnen van verdriet.

Verloren tijd kan nooit worden teruggevorderd...en dit moet overal in vlammende letters geschreven worden.

Ik luister niet naar muziek als ik schrijf, maar ik zet wel passende muziek aan als ik delen van mijn manuscripten voor mezelf lees - een beetje zoals het toevoegen van een soundtrack om de stemming te helpen vormgeven.

Ik was me nooit concreet bewust van de omvang van antisemitisme in de Verenigde Staten en in de hogere niveaus van het Ministerie van Buitenlandse Zaken.

Ik ben erg pervers. Als iemand me vertelt dat ik een boek moet lezen, ben ik meteen niet geneigd om dat te doen.

Wanneer ik een boek afmaak, begin ik met een lege lei en heb ik nooit ideeën op een Rij.

Er is iets zo meedogenloos en smerig aan Hitler en zijn volk, en de manier waarop de dingen van jaar tot jaar vorderen. Het raakte me op de vreemdste manier.

Hitler was zo ' n abnormaal karakter - hij was zo overdreven chaotisch in zijn benadering van staatsmanschap, zijn manier en in het geweld dat het land aanvankelijk overweldigde. Ik denk diplomaten over de hele wereld... het voelde alsof zoiets gewoon niet zou worden getolereerd door het volk van Duitsland.

Ik begon de grote geschiedenissen en de kleine geschiedenissen te lezen, de memoires enzovoort. Op een gegeven moment vond ik het Dagboek van William E. Dodd.

Ik ben er trots op dat ik een journalistieke verwijdering heb.

Ik hou van alle soorten muziek, hoewel ik de voorkeur geef aan jazz en klassiekers.

Bladeren hingen in de stilte als handen van de pas doden.

Niemand gaf om wat St. Louis dacht, hoewel de stad een knipoog naar pluck kreeg.

Plaats is altijd belangrijk voor me geweest, en een ding dat Chicago vandaag uitstraalt, zoals het deed in 1893, is een gevoel van plaats. Ik werd verliefd op de stad, de mensen die ik tegenkwam, en vooral op het meer en zijn stemmingen, die zo gemakkelijk van seizoen tot seizoen veranderen, van dag tot dag, zelfs van uur tot uur.

Duitsers werden terughoudend om in gemeenschappelijke skihutten te verblijven, uit angst dat ze in hun slaap zouden praten. Ze hebben operaties uitgesteld vanwege de lip-losmakende effecten van verdoving. Dromen weerspiegelden de omgevingsangst. Een Duitser droomde dat een SA-man naar zijn huis kwam en de deur van zijn oven opende, die vervolgens elke negatieve opmerking herhaalde die het huishouden tegen de regering had gemaakt.

Grote moordenaars, net als grote mannen in andere activiteiten, hebben blauwe ogen.

Ik ben geboren met de duivel in mij", schreef Holmes. Ik kon het feit dat ik een moordenaar was niet helpen, net zomin als de dichter de inspiratie kan helpen om te zingen.

Onder de sterren lag het meer donker en somber", schreef Stead, "maar aan de oevers glinsterde en gloeide de ivoren stad, mooi als de droom van een dichter, stil als een stad van de doden.